Όλα γυρίζουν εκεί από όπου ξεκίνησαν. Στις μέρες μας όλοι αντιλαμβανόμαστε, αν και όχι με τον ίδιο τρόπο, τις απότομες και βίαιες αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας. Κανένας δεν θα μείνει ανεπηρέαστος.
Όλη η ανθρωπότητα ετοιμάζεται για την είσοδο σε μια νέα κατάσταση.
Μια terra incognita, όπως χαρακτηριστικά είπαν αρκετοί πολιτικοί ταγοί αυτής της χώρας τις τελευταίες μέρες. Η κρίση μοιάζει ατελείωτη και διαρκής. Από την μια χώρα κινείται στην επόμενη σαν να θέλει να τις καταναλώσει όλες.
Η ανασφάλεια συνεχώς αυξάνεται και η απογοήτευση έχει πιάσει ρίζες μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Αυτή η χιονοστιβάδα όταν περάσει θα αφήσει πίσω της ένα καινούριο τοπίο.
Βυθισμένος μέσα σε τόση τεχνολογία, περιτριγυρισμένος από τόσο τεράστιες δυνάμεις και συνάμα τόσο μικρός, φτωχός και εξαρτημένος. Δέσμιος του κόσμου που έχτισε. Δέσμιος της μηχανής και πολύ πιθανά σε λίγο σκλάβος αυτής.
Βυθισμένος μέσα σε τόση τεχνολογία, περιτριγυρισμένος από τόσο τεράστιες δυνάμεις και συνάμα τόσο μικρός, φτωχός και εξαρτημένος. Δέσμιος του κόσμου που έχτισε. Δέσμιος της μηχανής και πολύ πιθανά σε λίγο σκλάβος αυτής.
Ποτέ δεν υπήρξε ένα τέτοιο τέλος, αλλά πάντα μπροστά στην φυσική εξέλιξη της ιστορίας οι άνθρωποι αρνούμενοι να μετακινηθούν από τις παγιωμένες θέσεις τους, αρνούμενοι να αποδεχτούν την αλλαγή ως ένα φυσικό φαινόμενο, πετρωμένοι στις συνήθειες και ιδεοληψίες, την αντιλαμβάνονταν ως «τέλος του κόσμου».
Πολύ δε περισσότερο σήμερα που ζούμε σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον και ο κατακλυσμός των ειδήσεων μας παρασύρει σε ακόμη πιο χαοτική συμπεριφορά.
Γεμίσαμε ασφυκτικά τον χώρο. Γεμίσαμε ασφυκτικά τον Χρόνο. Δεν μας φτάνουν πια. Όσο πιο πολύ τρέχουμε τόσο πιο λίγο ζούμε. Ξεχάσαμε το νόημα της ζωής. Δεν γνωρίζουμε γιατί κλαίμε, γελάμε, πονάμε, αγαπάμε. όλα έχουν χαθεί μέσα σε μια οθόνη, και ένα λογαριασμό τραπέζης.
Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Μπροστά σε αυτή το τέλος έχουμε μια φοβερή ευκαιρία. Μια μοναδική δυνατότητα να βγούμε έξω από την απελπισία. Στην πιο σκοτεινή ώρα της νύχτας γεννιέται το φως.
Γεμίσαμε ασφυκτικά τον χώρο. Γεμίσαμε ασφυκτικά τον Χρόνο. Δεν μας φτάνουν πια. Όσο πιο πολύ τρέχουμε τόσο πιο λίγο ζούμε. Ξεχάσαμε το νόημα της ζωής. Δεν γνωρίζουμε γιατί κλαίμε, γελάμε, πονάμε, αγαπάμε. όλα έχουν χαθεί μέσα σε μια οθόνη, και ένα λογαριασμό τραπέζης.
Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Μπροστά σε αυτή το τέλος έχουμε μια φοβερή ευκαιρία. Μια μοναδική δυνατότητα να βγούμε έξω από την απελπισία. Στην πιο σκοτεινή ώρα της νύχτας γεννιέται το φως.
Ξέροντας ότι θα ξημερώσει η νέα μέρα πρέπει να εργαστούμε από τώρα για να μπορέσουμε να προετοιμάσουμε τον ερχομό της. Να ξεπεράσουμε την παλιά μορφή και να χτίσουμε νέα δοχεία που θα βάλουμε το φρέσκο νερό.
Χρειάζεται μια νέα τεχνολογική, κοινωνική, αλλά και πνευματική πρόταση. Και οι τρεις κόσμοι μπλέκονται περίεργα στις μέρες μας σαν να μας δείχνουν ότι όλα χρειάζονται στο σωστό μέτρο. Ας ψάξουμε για το μέτρο του σημερινού ανθρώπου.
Χρειάζεται μια νέα τεχνολογική, κοινωνική, αλλά και πνευματική πρόταση. Και οι τρεις κόσμοι μπλέκονται περίεργα στις μέρες μας σαν να μας δείχνουν ότι όλα χρειάζονται στο σωστό μέτρο. Ας ψάξουμε για το μέτρο του σημερινού ανθρώπου.
Το μέτρο του το ορίζει η Ψυχή του. Αυτό το αμέτρητο στοιχείο μέσα του. Όχι τα πράγματα αλλά οι Ιδέες.
Ένα νέο πλαίσιο ιδεών είναι αυτό που λείπει από την ανθρωπότητα σήμερα. Ένα πλαίσιο που θα καταργήσει όλες τις αντίπαλες παρατάξεις και θα ενώσει τους ανθρώπους κάτω από ένα κοινό μήνυμα.
Κανένας πεινασμένος, κανένας άστεγος, κανένας άρρωστος χωρίς θεραπεία, κανένας χωρίς παιδεία, κανένας φτωχός, αλλά όλοι πλούσιοι, αν και όχι αναγκαστικά σε χρήματα.
Σήμερα φαίνεται αδύνατο κάτι τέτοιο, αλλά μήπως είναι αδύνατο το πλαίσιο σκέψης μέσα στο οποίο τοποθετούμε ένα τέτοιο εγχείρημα.
Σήμερα φαίνεται αδύνατο κάτι τέτοιο, αλλά μήπως είναι αδύνατο το πλαίσιο σκέψης μέσα στο οποίο τοποθετούμε ένα τέτοιο εγχείρημα.
Αν ναι, τότε το πλαίσιο σκέψης πρέπει να αλλάξει και όχι ο σκοπός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου