Καλημέρα, όλη μέρα, σε όλους & όλες σας.
Γέλια και χαρές να σας συνοδεύουν σήμερα και αφήστε τους 'ανάδρομους πλανήτες' να κάνουν την δουλειά τους.
Όλοι σας γνωρίζετε την αγάπη που έχω στον Χ.Γκιμπράν, αυτόν τον μεγάλο και απλό άνθρωπο της παγκόσμιας διανόησης.
Θα σας παραθέσω λοιπόν ένα αγαπημένο κείμενο του,για την συνειδητή επιλογή της ταπεινότητας & ενίοτε, της συνειδητής μοναχικότητας. Βέβαια, ο καθένας μας, μπορεί να πάρει ένα διαφορετικό μήνυμα από το κείμενο.
Περιμένω τις απόψεις σας.
"Κάποτε, όταν ζούσα στην καρδιά μιας ροδιάς, άκουσα έναν σπόρο της να λέει:
«Κάποια μέρα θα γίνω δέντρο, κι ο αγέρας θα τραγουδάει ανάμεσα στα κλώνια μου. Ο ήλιος θα χορεύει πάνω στα φύλλα μου και θα είμαι δυνατό δέντρο κι όμορφο, στις εποχές όλες μέσα».
.jpg)
Ύστερα μίλησε ένας άλλος σπόρος και είπε:
«Όταν ήμουν νιος σαν κι εσένα, είχα κι εγώ τέτοιες απόψεις, μα τώρα που μπορώ να μετρώ και να ζυγίζω τα πράγματα, βλέπω ότι οι ελπίδες μου, τρέφονταν του κάκου».
Κι ένας τρίτος σπόρος, μίλησε κι αυτός:
«Δεν βλέπω τίποτα που να προμαντεύει, για μας, ένα τόσο μεγαλειώδες μέλλον».
Κι ένας τέταρτος είπε:
«Όμως τι φενάκη θα ‘ταν η ζωή μας, χωρίς προοπτικές μεγαλοσύνης».
Είπε ένας πέμπτος:
«Γιατί να διαφωνούμε για το τι θα γίνουμε, αφού το τι είμαστε, δεν γροικάμε καν».
Μα ένας έκτος απάντησε: «Εκείνο που είμαστε, αυτό θα εξακολουθήσουμε να είμαστε».
Κι ένας έβδομος:
«Έχω τόσο ξεκάθαρη ιδέα για το καθετί πως θα γίνει. Μα να μην μπορώ να την ντύσω με λέξεις!».
Κι ένας όγδοος μίλησε -κι ένατος και δέκατος- και σειρά από άλλους, και δεν μπορούσα να βγάλω άκρη πια, από τις φωνές τους.
Κι έτσι, την ίδια εκείνη μέρα, μετακόμισα στην καρδιά μιας κυδωνιάς, εκεί όπου οι σπόροι είναι λιγοστοί και δεν μιλάνε σχεδόν καθόλου."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου