Δυο επιστήμονες μιλούν για τις οπτικές αυταπάτες

«Οι ακτίνες όπως έρχονται από τα φωτιζόμενα αντικείμενα, φτάνουν στη κυρτή επιφάνεια του ματιού μας, περνάνε από τη κόρη και εστιάζονται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Όλοι ξέρουμε ότι εκεί εμφανίζονται τα αντικείμενα ανάποδα κι ανάστροφα. Δηλαδή το πάνω - κάτω, και το δεξιά - αριστερά. Γεννάται τώρα το ερώτημα: ‘Γιατί αφού τα πράγματα εμφανίζονται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα μας ανάστροφα, εμείς τα βλέπουμε ορθά;’. Γιατί ο εγκέφαλός μας έχει εκπαιδευτεί έτσι ούτως ώστε να βλέπει αυτά που πραγματικά ισχύουν!

Ο George Stratton, ένας αμερικανός πανέξυπνος ψυχολόγος, έκανε το εξής πείραμα: Έκλεισε το... ένα του μάτι με ένα μαύρο ύφασμα και στο άλλο του μάτι προσάρμοσε ένα φακό ο οποίος είχε την ιδιότητα να αντιστρέφει τις εικόνες. Για μέρες ολόκληρες ο Stratton έβλεπε όλα τα αντικείμενα γύρω του ανεστραμμένα. Περνώντας όμως οι μέρες, ο εγκέφαλος προσαρμόστηκε στα καινούργια αυτά δεδομένα, και ενώ μέσω του φακού στην αρχή έβλεπε ανεστραμμένα τα αντικείμενα, μετά την πάροδο κάποιων ημερών τα έβλεπε κανονικά σαν να μη φόραγε το φακό. Μετά από λίγες μέρες, κι αφού πλέον έβλεπε τα πράγματα κανονικά, έβγαλε τον φακό από το μάτι του. Τι θα περιμέναμε όλοι; Εφ’ όσον έβγαλε τον φακό, να συνεχίσει να βλέπει τα πράγματα κανονικά. Όμως αυτό δε συνέβη! Βγάζοντας το φακό ο Stratton, άρχισε να βλέπει τα πάντα γύρω του ανεστραμμένα. Κι αυτό συνεχίστηκε για πάρα πολλές μέρες, μέχρι που ο εγκέφαλος προσαρμόστηκε εκ νέου στα νέα δεδομένα παρατήρησης κι άρχισε να βλέπει τα πράγματα πάλι κανονικά. Αυτό αποδεικνύει ότι τα μάτια μας, δεν βλέπουν ακριβώς αυτό το οποίο συμβαίνει,  αλλά βλέπει αυτό που ο εγκέφαλος το “διατάζει” να δει!

Ο William James (αμερικανός ψυχολόγος 1842-1010) είχε παρατηρήσει ότι: βλέπουμε τον δίσκο του ηλίου, γιατί οι οπτικές ακτίνες ξεκινούν από τον ήλιο, φτάνουν στο μάτι μας και καταλήγουν στο οπτικό κέντρο του εγκεφάλου. Για τον ίδιο λόγο ακούμε σε μια καταιγίδα τη βροντή, γιατί τα ακουστικά κύματα περνάνε απ’ το αφτί μας και καταλήγουν στο ακουστικό κέντρο του εγκεφάλου μας. Αν για κάποιον λόγο οι οπτικές ακτίνες καταλήξουν στο ακουστικό κέντρο του εγκεφάλου και τα ακουστικά κύματα στο οπτικό κέντρο αντίστοιχα, τότε θα βλέπουμε την βροντή και θα ακούμε τον ήλιο! Αυτό ακριβώς είναι το φαινόμενο που ονομάζουμε ‘Συναισθησία’».

Δρ. Στράτος Θεοδοσίου, Αστροφυσικός – Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου των Αθηνών

«Το φαινόμενο της ‘Συναισθησίας’ δεν είναι απλώς θεωρητικό και υποθετικό. Το ‘Πανεπιστήμιο του Cambridge’, έχει πειραματιστεί πάνω σε ανθρώπους που συμμετέχουν σ’ ένα τέτοιο φαινόμενο. Έχουν ανεστραμμένες δηλαδή, τις απολήξεις στο κέντρο του εγκεφάλου τους. Μετά από αυτούς τους πειραματισμούς, βρέθηκαν άνθρωποι οι οποίοι ακούν τα χρώματα, βλέπουν τους ήχους, και το πιο ενδιαφέρον, γεύονται τους ήχους! Αυτό συμβαίνει για παράδειγμα: όταν κάποιος μιλάει και αλλάζει την χροιά ή την ένταση της φωνής του. Αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν τον συνομιλητή τους να περιβάλλεται από μία χρωματιστή αχνίδα που αλλάζει συνέχεια χρώμα, ανάλογα με την ένταση και τη χροιά του ήχου.

Το φαινόμενο της ‘Συναισθησίας’ όμως, δεν παρουσιάζεται μόνιμα σε κάποιους ανθρώπους. Μπορεί να δημιουργηθεί και περιστασιακά. Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι παίρνουν LSD –για όσο διαρκεί η ενέργεια του καταστρεπτικού αυτού φαρμάκου-, έχουν φαινόμενα ‘Συναισθησίας’. Γι’ αυτό θέλουν να βιώνουν σκοτεινούς χώρους με πολύ έντονη μουσική, επειδή την έντονη μουσική την αντιλαμβάνονται σαν μια πανδαισία χρωμάτων που τους έλκει και τους κάνει να νιώθουν ότι ζουν σ’ έναν κόσμο έξω από την πραγματικότητα».

Δρ. Μάνος Δανέζης, Επίκουρος Καθηγητής Αστροφυσικής Πανεπιστημίου Αθηνών

ΠΗΓΗ: http://noexcus.blogspot.gr/2011/04/blog-post_18.html