Αν
σκεφτόμασταν ότι ο πιο αδικημένος είναι ο Χριστός, θα δεχόμασταν με χαρά την
αδικία.
Ενώ ήταν
Θεός, κατέβηκε στην γη από πολλή αγάπη και κλείσθηκε εννιά μήνες στην κοιλιά της
Παναγίας. Ύστερα, τριάντα χρόνια έζησε αθόρυβα.
Από δεκαπέντε
μέχρι τριάντα χρόνων δούλευε μαραγκός στους Εβραίους. Και τι εργαλεία είχαν
τότε; Ξύλινα πριόνια χρησιμοποιούσαν, με κάτι καβίλιες ξύλινες. Τού έδιναν και κάτι
σανίδια…και Τού έλεγαν: “Φτιάξε αυτό, φτιάξε εκείνο…”. Και πώς να τα
πλανίση. Πλανίζονταν μ’ εκείνα τα γύφτικα σίδερα που χρησιμοποιούσαν τότε για
πλάνες. Ξέρεις τι ζόρικα είναι; Άντε ύστερα τρία χρόνια ταλαιπωρία! Ξυπόλητος να πηγαίνει από εδώ – από εκεί για να κηρύττει. Θεράπευε αρρώστους με λάσπη, άνοιγε τα
μάτια των τυφλών και αυτοί ζητούσαν πάλι σημεία. Έβγαζε τα δαιμόνια από τους
δαιμονισμένους, αλλά δυστυχώς οι αχάριστοι άνθρωποι Τού έλεγαν πώς είχε δαιμόνιο!
Και ενώ τόσοι είχαν μιλήσει και προφητεύσει γι΄ Αυτόν, τόσα θαύματα έκανε και
τελικά, ονειδισμούς, σταύρωμα.
Γι΄ αυτό οι
αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού. Γιατί ως αδικημένοι, έχουν
στην καρδιά τους τον αδικημένο Χριστό και αγάλλονται στην εξορία και στην
φυλακή σαν να βρίσκονται στον Παράδεισο, διότι όπου Χριστός εκεί Παράδεισος….
[Γέροντος
Παϊσίου Αγιορείτου: Λόγοι Γ΄ Πνευματικός Αγώνας. Έκδοση Ιερόν Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2001 (σελ. 71-72)].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου