Δεν είναι να απορεί κανείς γιατί φοβόμαστε τη ζωή και το θάνατο. Έχουμε αποξενωθεί από την πραγματική μας φύση. Πρέπει να επιστρέψουμε σε μια πιο υγιή οπτική της ζωής μας, σ' αυτό που πραγματικά είμαστε. Αντί να νομίζουμε ότι είμαστε ξεχωριστές προσωπικότητες, να αντιληφθούμε ότι είμαστε οργανισμοί που λειτουργούν εντός του περιβάλλοντος, μαζί με το περιβάλλον.
Αυτή η συνειδητοποίηση όμως δεν μπορεί να συμβεί μέσα σε μία νύχτα. Είναι σαν να μας ζητάει κάποιος να αφήσουμε το Εγώ μας. Και αυτό είναι ό,τι πιο δύσκολο μπορούμε να επιχειρήσουμε.
Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι δύσκολο, γιατί το Εγώ δεν υπάρχει. Αν βέβαια προσπαθήσει κάποιος να απαλλαγεί από το Εγώ του χρησιμοποιώντας το Εγώ του, τότε δεν πρόκειται να τα καταφέρει ποτέ.
Και αυτή είναι η ουσία. Δεν μπορείς να μεταμορφώσεις τον εαυτό σου. Δεν μπορείς να μάθεις να αγαπάς. Δεν μπορείς να σταματήσεις να είσαι εγωιστής. Κι όμως, είναι απολύτως αναγκαίο να γίνουν αυτές οι αλλαγές. Είναι απολύτως αναγκαίο να ξεχάσουμε τους εαυτούς μας, αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει. Τουλάχιστον δεν μπορεί να γίνει με το να κάνουμε κάτι, ή ενεργώντας με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ούτε καν χρησιμοποιώντας τη βούλησή μας.
Ο λόγος που δεν μπορούμε να το καταφέρουμε αυτό είναι γιατί ουσιαστικά δεν υπάρχουμε ως ξεχωριστά άτομα, ως προσωπικότητες. Έχουμε μεν αυτή την εντύπωση, αλλά πρόκειται για μια ψευδαίσθηση.
Τι κάνεις λοιπόν όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και ότι έχεις φτάσει σε αδιέξοδο; Γιατί, κατά τη γνώμη μου, το ανθρώπινο είδος έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Τι μένει να κάνουμε λοιπόν; Να αυτοκτονήσουμε; Όχι. Όταν δεν σου μένει τίποτα άλλο να κάνεις, απλά κάθεσαι και παρατηρείς. Και τι βλέπεις; Βλέπεις αυτά που συμβαίνουν από μόνα τους.
Την αναπνοή σου, τον αέρα που φυσάει, τα δέντρα που κουνιούνται, το αίμα που κυκλοφορεί μέσα σου, το νευρικό σου σύστημα που δουλεύει. Όλα αυτά συμβαίνουν μόνα τους.
Και ξέρεις κάτι; Αυτός είσαι εσύ. Αυτός είναι ο πραγματικός σου εαυτός. Ο εαυτός που λειτουργεί από μόνος του. Δεν είσαι το σύμβολο. Δεν είσαι το άτομο. Όταν αναπνέεις μπορεί να έχεις την εντύπωση ότι εσύ είσαι αυτός που αναπνέει, αλλά αναπνέεις ασταμάτητα, μέρα νύχτα. Και δεν κάνεις τίποτα γι' αυτό, ούτε καν το σκέφτεσαι.
Ακόμα και ο εγκέφαλός σου λειτουργεί χωρίς εσύ να τον ελέγχεις.
Όταν σταματάμε λοιπόν, ανακαλύπτουμε έναν κόσμο που λειτουργεί από μόνος του, αντί να βλέπουμε τον κόσμο που διαμορφώνουμε εμείς. Ο θεμελιώδης μας εαυτός είναι αυτό που συμβαίνει και όχι αυτό που κάνουμε. Και αυτός ο εαυτός δεν περιορίζεται στο σώμα μας. Είναι ό,τι αντιλαμβανόμαστε να συμβαίνει παντού γύρω μας. Όταν κοιτάς τη φύση, κοιτάς τον εαυτό σου.
Δεν χρειάζεται να πω τι πρέπει να κάνουμε από εδώ και στο εξής. Και πριν μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε τι πρέπει να κάνουμε, πρέπει να αντιληφθούμε ότι αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε είναι εντελώς απατηλό.
Πρέπει να επιστρέψουμε στην πραγματική μας φύση, που συμπεριλαμβάνει τον εξωτερικό κόσμο, ο οποίος δεν είναι και τόσο "εξωτερικός" όσο φαίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου