Τό φθινόπωρο στόν ψυχισμό τοῦ ἀνθρώπου

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου

Φθινόπωρο = φθίνουν οἱ ὀπῶρες

Τά δένδρα σταματοῦν τήν παραγωγή. Ἀρχίζουν νά ρίχνουν τά φύλλα καί νά περιορίζονται στόν κορμό καί στά κλαδιά τους, γιά ν’ ἀντιμετωπίσουν τό ψῦχος πού μπορεῖ νά τά σκοτώσει. 

Μιά ἡττοπάθεια χαρακτηρίζει τή γύρω φύση, μία τάση φυγῆς, ἕνα προμήνυμα θανάτου. Μικραίνει ἡ μέρα, λιγοστεύει τό φῶς, ὁ ἀγέρας δέν χαϊδεύει πιά ἀλλά ραπίζει, ἡ βροχή ποτίζει ἀλλά καί δημιουργεῖ πλημμῦρες καταστροφικές. Ἀπομακρύνεται ἡ θαλπωρή ἀπό τό περιβάλλον, τά πάντα ψυχραίνονται μέχρι νά παγώσουν.

Πηγή συνοδοιπορία

Καί ὁ ἄνθρωπος;

Βλέπει τόν κύκλο τῆς ζωῆς καί ξαφνιάζεται. Ἀντιλαμβάνεται, ὅτι ἡ ὁδός τοῦ βίου του βρίσκεται σέ τέτοια καμπή, πού ἀντικρύζει ἀπό μακρυά τό τέλος του. Καί μελαγχολεῖ.

Αὐτό τό τέλος ὅμως τό ἔχει ὁρίσει ἡ Ἐκκλησία ὡς ἀφετηρία υἱοθετώντας καί αὐτή τίς παλαιές συνήθειες τῶν Ρωμαίων καί λοιπῶν λαῶν.

Ἡ ζωή δέν εἶναι εὐθεῖα, εἶναι κύκλος. Ἄρα τό τέρμα εἶναι ἐν ταυτῶ καί ἀφετηρία. Ἡ τελική πορεία τῆς ζωῆς δέν καταλήγει σέ ἀφανισμό ἀλλά εἶναι ἐπιστροφή στήν πατρική οἰκία.

Ἑπομένως.

Δέν πρέπει ν’ ἀφήσουμε τίς φοβίες τοῦ ὑποσυνειδήτου νά κατακλύζουν τόν ψυχισμό μας καί ν’ ἀλλοιώνουν τήν κρίση μας.

Ἡ ἄνοιξη μπορεῖ νά ἔχει τό πράσινο τῆς ἀναζωογόνησης ἀλλά τό φθινόπωρο ἔχει τό χρῶμα τῆς πληρότητας. Ἡ ἄνοιξη μπορεῖ νά ἔχει τά ἄνθη ἀλλά τό φθινόπωρο εἶναι γεμᾶτο ἀπό τούς καρπούς. 

Ἡ ἄνοιξη μπορεῖ νά σφύζει ἀπό ζωή, τό φθινόπωρο ὅμως ἔχει τήν περισυλλογή καί τήν αὐτογνωσία. Ἡ ἄνοιξη μπορεῖ νά κρατᾶ σάν λάβαρο τόν παλμό τῆς ζωῆς, τό φθινόπωρα ὅμως κατέχει τήν πεῖρα, τήν ὡριμότητα, τήν ἀληθινή αἴσθηση τοῦ ὡραίου ἀλλά καί τοῦ τραγικοῦ.

πηγή-ekdoseisxrysopigi