της Ελένης Δραγάτη Τζουγανάτου
Τη μοναξιά της αυγής
και την αγρύπνια της νύχτας
μην τις κάνεις θάνατο
αλλ΄ αγάπη και ρίμα
Μας ενώνουνε αόρατες χορδές
κάποιου αόρατου συνθέτη μουσικές
Θα κάνω την άνοιξη τραγούδι
να τραγουδώ με το δικό μου σκοπό
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Όλο θυμό ο πλανήτης των αγριμιών.
Τοπίο σκεπασμένο ομίχλη,
φωτιές, οσμές
κι άγριοι κρότοι μεταλλικής ξεκουκίστρας
Άλαλα τα χείλη των παιδιών,
ο τρόμος της κραυγής στα μάτια.
Αλαφιασμένα σμάρια σκορπάνε
διαίρεση
διασπορά
κι αμέτρητα πεντάλογχα σπαθιά υψωμένα
σε ικεσία κι απειλή
Ποιος θα κάνει λειτουργία
ανθρωπιάς και δικαιοσύνης;
ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ ΓΛΑΡΟΥ
Η αντοχή του κάστρου μειώνεται
στο θράσος του κισσού
τώρα που στίβαξε τ΄ αλώνι μεγάλη θημωνιά.
Το γαληνονήσι ανυποψίαστο λιάζεται
με φασκομηλιά και ρίγανη
φλισκούνι και σπάρτο
και τ΄ ασκοπούλια ταΐζει η περιστέρα.
Μόνο η κραυγή του γλάρου προμαντεύει
τη θύελλα που έρχεται.
Πώς θα μεταλάβεις άνοιξη
έτσι όπως σκλήρυνε η γλώσσα σου;
Απο την ποιητική συλλογή της Ελένης Δραγάτη Τζουγανάτου:
"Σπιλιάδες στο Αιγαίο", Εκδ. Φιλιππότη, Αθήνα 1996.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου