«Ἕλληνες ἀεί παῖδες ἐστε, γέρων δέ Ἕλλην οὐκ ἔστιν» (Πλάτων, Τίμαιος, 22b).


"Ὁμολογεῖται μὲν γὰρ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀρχαιοτάτην εἶναι καὶ μεγίστην καὶ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ὀνομαστοτάτην· οὕτω δὲ καλῆς τῆς ὑποθέσεως οὔσης,
ἐπὶ τοῖς ἐχομένοις τούτων ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς προσήκει τιμᾶσθαι. 24. Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες
οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν,
αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν".
(Ἰσοκράτης, Πανηγυρικός, στίχοι 23-24).

Τα άρθρα που φιλοξενούνται στον παρόντα ιστότοπο και προέρχονται απο άλλες πηγές, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνον τις απόψεις των συγγραφέων τους.

Καθίσταται σαφές ότι η δημοσίευση ανάρτησης, δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά αποδοχή των απόψεων του συγγραφέως.


ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΡΘΡΟ-ΑΝΑΡΤΗΣΗ (΄κλίκ΄ στο "Δεν υπάρχουν σχόλια"). ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.

Ακολουθήστε μας στο Facebook

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Ο ραγιάς είναι πάντα τραγικό πρόσωπο και μάλιστα με περισσότερους από έναν τρόπο...



Ντρέπεται τόσο τρομακτικά πολύ που γεννήθηκε Έλληνας και γι αυτό θα προσπαθεί μέσα στην μανιοκατάθλιψη του, να πείσει τους ξένους που θεωρεί ινδάλματά του οτι αυτός δεν είναι σαν τους άλλους Έλληνες. Αυτός, είναι διαφορετικός θα πει και θα λέει μέχρι να μαλλιάσει η γλώσσα του. Πολύ διαφορετικός απο τους βρωμερούς και ηλίθιους συμπατριώτες του. 

Αυτός, σε αντίθεση με τους άλλους ακατανόμαστους, έμαθε το μάθημά του, αυτός έκανε τα εντατικά του μαθήματα και έλαβε, έστω και λίγο αργά, όλα τα καλά της αναγέννησης, αυτός, έχει γίνει σαν και τους ξένους. Βεβαίως, δεν τον ενδιαφέρει να μάθει πραγματικά τι εστί Αναγέννηση. Απλά, θα πάρει ότι μπορέσει ν αρπάξει, ότι καταφέρει σε κάθε του απεγνωσμένη προσπάθεια να συμβιβαστεί και να φορέσει εκείνο το προσωπείο που αυτός πιστεύει ότι θ' αρέσει στην παντοτινή του αγάπη, τον ξένο.

Ο πανικός του να εντυπωσιάσει, δεν τον αφήνει πλέον να σκεφτεί λογικά, δεν τον αφήνει να συλλογιστεί σε ποια απύθμενα βάθη υποτέλειας έχει ξεπέσει. Θα κάνει γενικά οτι μπορεί, θα πέσει και στο πιο χαμηλό σημείο, για να κάνει μια θετική εντύπωση στους θεούς του, τα αγαπητά του ινδάλματα. Και γι αυτό θα χλευάζει την Ιστορία των προγόνων του, περισσότερο κι απο τους εχθρούς του Γένους. Θα αρνηθεί την σοφία των προγόνων του, και θα κρίνει οτι η Ιστορία που του παρέδωσαν οι γονιοι του, δεν είναι παρά ένας μύθος. Και την ίδια στιγμή θα γονατίζει με θρησκευτική ευλάβεια σε κάθε μύθο που του παρουσιάσει ο σεβάσμιος ξένος που τόσο θαυμάζει...

Ο ραγιάς, περιμένει καθημερινά και για μια ολόκληρη ζωη, πως και πως, ένα μπράβο, ένα χαμόγελο, μια παραμικρή ένδειξη παραδοχής ή αποδοχής απο τον επικυρίαρχο του, δηλαδή την ιδέα που έχει στο μυαλό του για το ίνδαλμά του, τον ξένο. Θα υιοθετήσει με αποτυχημένο και φανερά άστοχο τρόπο τα ήθη και έθιμα του ξένου, όσο βλακώδη και να είναι κάποια από αυτά, όσο και να αντίκεινται είτε στην λογική είτε στο λιγοστό ήθος που του έχει απομείνει...

Και μόλις το λάβει, θα τρέξει εκστασιασμένος όπως είναι κάθε τέτοια φορά στους υπόλοιπους Έλληνες, αυτούς δηλαδή που κατά βάθος σιχαίνεται απέραντα και μισεί , για να τους δείξει το κατόρθωμα του. Και μόλις λάβει την χλεύη των υπόλοιπων Ελλήνων που τον βλέπει ως το τραγικό ψώνιο που είναι, θα ενισχύσει την άποψη του, οτι οι Έλληνες δεν καταλαβαίνουν την λογική του...

Για τον Ραγιά, είναι αδύνατον να σεβαστεί τα αλλά έθνη. Του είναι αδύνατον να συλλογιστεί με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης η δημοκρατίας, άσχετα με το τι λέει ότι πρεσβεύει και άσχετα με το τι εικόνα θέλει να δείξει. Γιατί στην δικιά του προσωπική ζωή, έχει ήδη καταβαραρθρώσει το έθνος που τον γέννησε, ως μη ικανό για τίποτα καλό και την ίδια στιγμή έχει εξυψώσει κάποιο άλλο σε απόλυτο δυνάστη του...

Και γι αυτό ο Ραγιάς, δεν έχει και πολλές άλλες επιλογές απο το να γίνει σταδιακά, αλλά με μαθηματική ακρίβεια ο χειρότερος προδότης, ο χειρότερος φασίστας στην πράξη, για να εκτελέσει στο τέλος ακόμη και την χειριστή των ατιμιών...

Στο τέλος βέβαια, όλοι τους έχουν το ίδιο τέλος. Θα πεθάνουν γελοιοποιημένοι από την Γεννέτηρά τους, χρησιμοποιημένοι στο έπακρον απο αυτούς που τόσο πιστά υπηρετούσαν, και τα ονόματα τους εάν ποτέ γραφτούν στην Ιστορία, πάντα γράφονται στις πιό σκοτεινές και βρωμερές σελίδες της.

Όπως είπαμε, οι ραγιάδες, είναι πάντα τραγικά πρόσωπα και μάλιστα με περισσότερους από έναν τρόπο...

(Κάθε ομοιότητα με γνωστά πρόσωπα, είναι απολύτως τυχαία)


Σ. Κατσούλης

Δεν υπάρχουν σχόλια: