Ἕνα ζευγάρι ἰδανικὰ (π. Δημητρίου Μπόκου)

Στὸ ἔργο «Ρόσμερσχολμ» τοῦ Νορβηγοῦ Ἑρρίκου Ἴψεν, ὁ πρωταγωνιστὴς ρωτάει τὸν ἐξουθενωμένο γέρο-Βρέντελ: 

«Μήπως θὰ μποροῦσα νὰ σὲ βοηθήσω»; 

Καὶ ἀπαντᾶ ὁ Βρέντελ: «Ἂν μποροῦσες νὰ μοῦ διαθέσεις ἕνα ἰδανικὸ ἢ ἕνα ζευγάρι μεταχειρισμένα ἰδανικά, θὰ ἔκανες καλὴ πράξη».

Σχόλιο ἀρθρογράφου: 

«Ναί. Ἀναζητοῦμε ἕνα ζευγάρι ἰδανικά. Καὶ ἐλαφρῶς μεταχειρισμένα, δὲν θὰ τὰ ἀρνηθοῦμε. Κυρίως γιὰ νὰ τὰ προσφέρουμε στοὺς νέους ἀνθρώπους, στὰ παιδιά μας. Σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔρχονται μὲ νεανικὴ ὁρμή, ἀλλὰ μὲ ψαλιδισμένα φτερά, καὶ ἀναζητοῦν μέσα ἀπὸ τὶς σκόρπιες λέξεις μας τὴν ἀπάντηση γιὰ τὸ τί εἶναι θεμιτὸ καὶ τί ἀθέμιτο. Τί εἶναι ἠθικὸ καὶ τί ἀνήθικο … Ἀναζητοῦμε ἀπεγνωσμένα ἕνα ζευγάρι ἰδανικά, ἔστω καὶ μεταχειρισμένα, γιὰ νὰ τὰ δωρίσουμε στὸ μέλλον» (Καθημερινή, 12-8-2012).

Ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη με­ριὰ, αὐ­τὸς ὁ κό­σμος δεί­χνει νὰ τρέ­χει ἀ­κά­θε­κτος. Πρὶν λί­γες ἑ­βδο­μά­δες ὁ ἄν­θρω­πος, αὐ­τὸς ὁ μι­κρὸς θε­ός, πέ­τυ­χε τὴν προ­σε­δά­φι­ση στὸν Ἄ­ρη τοῦ ἐ­ξε­λιγ­μέ­νου δι­α­στη­μι­κοῦ ὀ­χή­μα­τος τῆς ΝΑΣΑ «Curiosity». Καὶ λί­γο νω­ρί­τε­ρα στὸν πε­ρί­φη­μο ἐ­πι­τα­χυν­τὴ σω­μα­τι­δί­ων CERN ἄγ­γι­ξε τὸ «σω­μα­τί­διο τοῦ Θε­οῦ».

Μιὰ τρο­με­ρὴ ἀν­τί­φα­ση χα­ρα­κτη­ρί­ζει τε­λι­κὰ τὴν ἐ­πο­χή μας. Ἀ­πὸ τὴ μιὰ ἡ ἐ­κρη­κτι­κὴ πρό­ο­δος. Ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη ἡ πι­κρὴ δι­α­πί­στω­ση γιὰ χα­μέ­νες, ἐγ­κα­τα­λειμ­μέ­νες ἀ­ξί­ες, ποὺ ἡ ἀ­πώ­λειά τους ἐ­ξα­φα­νί­ζει τὴν ἀν­θρω­πιά. Σ᾿ ἕ­να θο­λὸ το­πί­ο ὁ ἄν­θρω­πος τρέ­χει στὰ τυφλὰ μὲ ἀ­συγ­κρά­τη­τη δύ­να­μη καὶ ὑ­περ­βο­λι­κὴ τα­χύ­τη­τα, χω­ρὶς νὰ δι­α­κρί­νει δρό­μο που­θε­νά. Για­τί τό­σος πα­ρα­λο­γι­σμός;

Ὁ ἄν­θρω­πος ὅ­μως ζη­τι­α­νεύ­ει σή­με­ρα γιὰ δυ­ὸ με­τα­χει­ρι­σμέ­να ἰ­δα­νι­κά, ὄ­χι για­τὶ ξέ­χα­σε ἁ­πλῶς κά­ποι­ες ἀ­ξί­ες. 

Ἀλ­λὰ για­τὶ ἐγ­κα­τέ­λει­ψε Ἐ­κεῖ­νον ποὺ εἶ­πε, ὅ­τι ὑ­πάρ­χει ἡ ἀ­λή­θεια, ἡ πλή­ρης ἀ­λή­θεια, ὅ­τι ἔ­χει μορ­φὴ καὶ αὐ­τὴ εἶ­ναι τὸ πρό­σω­πό Του. Τὸ κα­λὸ δὲν κυ­κλο­φο­ρεῖ σὲ ἀ­φη­ρη­μέ­νη μορ­φή. Καὶ οἱ πιὸ δυ­να­τὲς ἀ­λή­θει­ες χά­νουν τὴν ἀ­ξί­α τους, ὅ­ταν δὲν ὑ­πάρ­χει ἐ­κεῖ­νος ποὺ τὶς ἐν­σαρ­κώ­νει στὸ πρό­σω­πό του, ὁ Θε­ός.

«Δὲν ἤ­θε­λα τε­χνη­τὲς πνευ­μα­τι­κό­τη­τες, οὔ­τε ἄλ­λα δι­α­νο­η­τι­κῶς ἑλ­κυ­στι­κὰ καὶ εὐ­φυ­ῆ συ­στή­μα­τα πί­στης, ψεύ­τι­κα ξε­κι­νή­μα­τα καὶ θλι­βε­ρὲς κα­τα­λή­ξεις», γρά­φει κά­ποι­ος, ποὺ ἔ­γι­νε Χρι­στια­νὸς Ὀρ­θό­δο­ξος, ἀ­φοῦ τα­λαι­πω­ρή­θη­κε πρῶ­τα στὰ θο­λὰ νε­ρὰ πολ­λῶν θρη­σκει­ῶν. 

«Δι­ψών­τας γιὰ κοι­νω­νί­α μὲ τὸν Θε­ό, χρει­α­ζό­μουν τὸν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στὸ ποὺ δι­α­κη­ρύσ­σει: ῾῾Ἐγὼ εἶ­μαι ὁ ἄρ­τος τῆς ζω­ῆς. Ὅ­ποι­ος ἔρ­χε­ται σὲ μέ­να δὲν θὰ πει­νά­σει. 

Ὅ­ποι­ος πι­στεύ­ει σὲ μέ­να δὲν θὰ δι­ψά­σει πο­τέ᾿᾿ (Ἰ­ω. 6, 35). Κα­νεὶς ἄλ­λος δὲν μπο­ρεῖ νὰ μᾶς προ­σφέ­ρει αὐ­τὸ ποὺ πρό­σφε­ρε ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, ὁ ἀ­γέν­νη­τος Πα­τέ­ρας Του καὶ τὸ πα­νά­γιο Πνεῦ­μα: τὸν ἑ­αυ­τό τους. Τί­πο­τα δὲν μπο­ρεῖ νὰ συγ­κρι­θεῖ μὲ τὴν ἀ­πο­κά­λυ­ψη τοῦ ἴ­διου τοῦ ἑ­αυ­τοῦ Του, ποὺ μᾶς πρό­σφε­ρε ὁ Θε­ός, ἡ Ἀ­πό­λυ­τη Ἀ­λή­θεια, τὸν ὁ­ποῖ­ο μπο­ροῦ­με νὰ γνω­ρί­σου­με, ὄ­χι ἁ­πλῶς ὅ­πως γνω­ρί­ζου­με ἀ­φη­ρη­μέ­νες προ­τά­σεις ἢ ἀ­πρό­σω­πες ἐμ­πει­ρί­ες. 

Ὁ Θε­ὸς μᾶς ἄ­νοι­ξε τὴν πόρ­τα πρὸς μί­α ἀ­λη­θι­νὴ καὶ αἰ­ώ­νια σχέ­ση μὲ τὸν ἴ­διο, μέ­σα ἀ­π᾿ τὴν ὁ­ποί­α φθά­νου­με νὰ γνω­ρί­σου­με τὴν Ἀ­λή­θεια ὡς Πρό­σω­πο καὶ ὡς Ἀ­γά­πη» (Ἀ­πὸ τὸν Βου­δι­σμὸ στὸν Χρι­στό, σελ. 111 καὶ 113).

Ὁ Χρι­στὸς λοι­πὸν δὲν μᾶς ἔ­φε­ρε κά­ποι­α ἀ­φη­ρη­μέ­να ἰ­δα­νι­κὰ ἀ­πὸ δεύ­τε­ρο χέ­ρι, ἀλ­λὰ τὸν ἴ­διο τὸν ἑ­αυ­τό Του, ὡς ἀ­πό­λυ­τη Ἀ­λή­θεια καὶ Ἀ­γά­πη. 

Μᾶς τρο­μά­ζει μή­πως ἡ σχέ­ση μα­ζί Του;

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 355, Φεβρ. 2013)

πηγή-fdathanasiou