Του Σαράντου Καργάκου
Ιστορικού - Συγγραφέως
Δεν ξέρω πώς θα φανεί αν σε όμιλο Ευρωπαίων ηγετών ακουσθεί –έστω και χάριν παιδιάς– ο λόγος του μεγάλου Γερμανού ελληνιστή Βιλαμόβιτς:
«Όποιος επιθυμεί να γίνει άνθρωπος, πρέπει πρώτα να γίνει Έλληνας»!
Βέβαια αυτά λέγονταν σε μια εποχή που φράσεις σαν αυτή του Ουγκώ: «Η Ελλάς είναι η γη συμπεπυκνωμένη και η γη είναι η Ελλάς διογκωμένη», δεν περνούσαν για κακόγουστα αστεία. Ας Θυμηθούμε τι έλεγαν Ευρωπαίοι. Αμερικανοί, Νοτιοαφρικανοί και Αυστραλοί για τους πατέρες μας την επαύριο του «Όχι»!
Το ζήτημα, όπως γράφει ο ποιητής, είναι τι λένε τώρα. Τώρα κανονικά όφειλαν να κλαίνε. Να κλαίνε για μια Ελλάδα που ήταν της γης καμάρι, της γης μαργαριτάρι και ανίδεοι και ανάξιοι πολιτικοί την έκαναν ρημάδι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σαν το μοναχό Τέτζελ πουλάμε indulgentia (= συγχωροχάρτια) στον ελληνικό λαό. Το πρόβλημα μιας προσεχούς κατεδαφίσεως ήταν ορατό από τις αρχές της δεκαετίας του ᾽80.
Είχε αρχίσει να επιβάλλεται ο κομματισμός. Το αξονικό κέντρο της πολιτικής, δεν ήταν πια τα εσωτερικά μας προβλήματα, αλλά τα εσωτερικά των κομμάτων.
Το ζήτημα, όπως γράφει ο ποιητής, είναι τι λένε τώρα. Τώρα κανονικά όφειλαν να κλαίνε. Να κλαίνε για μια Ελλάδα που ήταν της γης καμάρι, της γης μαργαριτάρι και ανίδεοι και ανάξιοι πολιτικοί την έκαναν ρημάδι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σαν το μοναχό Τέτζελ πουλάμε indulgentia (= συγχωροχάρτια) στον ελληνικό λαό. Το πρόβλημα μιας προσεχούς κατεδαφίσεως ήταν ορατό από τις αρχές της δεκαετίας του ᾽80.
Το κέντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος είχε μετατοπισθεί. Αντί οι πολιτικοί να ενδιαφέρονται για τα προβλήματα των πολιτών, οι πολίτες ήσαν αυτοί –χάρη στην παρεμβολή των «μήντια» και της «ντουντούκας»– που ενδιαφέρονταν για τα προβλήματα των πολιτικών. Είχαμε μπει στη ζώνη της μικροπολιτικής. Και της μικροπρέπειας.
Είχε αρχίσει να επιβάλλεται ο κομματισμός. Το αξονικό κέντρο της πολιτικής, δεν ήταν πια τα εσωτερικά μας προβλήματα, αλλά τα εσωτερικά των κομμάτων.
H δημοσιογραφία σταδιακά, τέταρτος πυλώνας της δημοκρατίας, είχε μεταβληθεί σε μικρό και πικρό κουτσομπολιό, κάτι που έφερε γρήγορα και τη δική της παρακμή. Έτσι η δημοκρατία μετατράπηκε σε κoμματαρχία, ενώ ο Τύπος, για να σταθεί, έγινε κάτι μεταξύ εντύπου και «ψιλικών». Και κάτι πιο σοβαρό: εδώ και καιρό τα κόμματα τείνουν να υποκατασταθούν από ποικίλες κομματικές κάστες.
......................................................................................................
Ωστόσο, το πρόβλημα έχει πλέον μετατεθεί από το «εγώ» και το «συ» προς το Μακρυγιάννειο «Εμείς». Πρέπει, λοιπόν, να ακούγεται περισσότερο η φωνή του έθνους και όχι η φωνή των κομμάτων και των συνδικάτων.
Κανένα κόμμα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το έθνος. Είναι κομμάτι του έθνους –αν φυσικά πιστεύει σ᾽ αυτό–, είναι κομμάτι του όλου.
Κι όπως έλεγε ό Αριστοτέλης, «ἀναιρουμένου του ὅλου, οὐκ ἔσται ποῦς οὐδέ χεῖρες». Όταν χάνεται το όλο, δεν θα υπάρχουν ούτε πόδια ούτε χέρια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου