Κοιτάζοντας πίσω,ατενίζοντας μπροστά

Η ζωή, για την ακρίβεια το κομμάτι της από την γέννηση ως τον θάνατο, είναι κατά τη γνώμη μου η ίδια μια απόδειξη της υπάρξεως του Θεού, μεγαλύτερη και από την ύπαρξη μιας μετέπειτα ζωής (ασχέτως ότι η δεύτερη δεν σηκώνει αντιλογία μάλλον). 

Κάνοντας μια μικρή στάση τώρα,στα 38 μου χρόνια,στο σημείο που θεωρείται περίπου ως το μισό της διαδρομής, και κοιτάζοντας πίσω μου αρχίζω να το συνειδητοποιώ.

Πραγματικά, ενθυμούμενος όσο μπορώ διάφορα περιστατικά του παρελθόντος, διακρίνω μια λεπτή, διακριτική, παρουσία μιας "δύναμης", μιας "διάνοιας" η οποία κινείται, προπορεύεται, συμπορεύεται, μένει πίσω, καθοδηγεί, αποδέχεται επιλογές μου, διαφωνίες μου, αποφάσεις μου. 

Μια οντότητα η οποία μοιάζει περισσότερο απ' ό,τιδήποτε άλλο με τον Θεό, όπως τον γνωρίζουμε στην Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση.

Είναι παράξενο το πώς άσχετα μεταξύ τους γεγονότα συνδυάστηκαν έτσι ώστε να βρεθώ στην θέση που βρίσκομαι σήμερα. Και είναι αυτή η αλληλουχία και η σύνδεση φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους γεγονότων που αποτελεί κριτήριο και κίνητρο για την λήψη αποφάσεων,για τον τρόπο ζωής για τη στάση μου απέναντι σε ανθρώπους, γεγονότα, καταστάσεις.

Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω πόσο πολύ μεγάλο ρόλο έπαιξε ο διάλογος με ένα παιδικό μου φίλο στα χρόνια του γυμνασίου, όταν πολλά χρόνια αργότερα, στα 25 μου, σκεφτόμουν ποιον δρόμο θα ακολουθήσω. Και μάλιστα, η κουβέντα αυτή είχε θέμα μία φάση σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα στον οποίο συμμετείχαμε.

Ακόμα περισσότερο με εντυπωσιάζει πώς γεγονότα που συνέβησαν στο Περιστέρι, στη Ναύπακτο, στη Λάρισα ή στην Κρήτη (που δεν έχω πάει ποτέ), σε διαφορετικές χρονικές περιόδους,σε εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους, με κάποιους εκ των οποίων αντάλλαξα λίγες κουβέντες σε κάποιο δρομολόγιο του τραίνου ή του ΚΤΕΛ ή σε κάποια συνάντηση, τώρα που τα ενώνω όλα μαζί φαίνονταν να με οδηγούν προς ένα μονοπάτι, ένα δρόμο αν θέλετε, που κάποιος είχε ετοιμάσει για εμένα.

Και ενώ τα είχε σχεδιάσει τόσο όμορφα,τόσο προσεγμένα και προσεκτικά, δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή στη ζωή μου που δεν είχα επιλογή για κάτι διαφορετικό. Για μια παράκαμψη, για μια στροφή προς άλλη κατεύθυνση. 

Δεν υπήρχε ούτε μια στιγμή που να ένιωσα ότι Αυτός που τα είχε σχεδιάσει όλα αυτά, να μην μου αφήνει το περιθώριο της επιλογής. Αλλά ούτε και μια στιγμή που να μην είναι δίπλα μου.

Μου αρέσει να "βλέπω" τον κόσμο από μια μυστική-μυστικιστική όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται-σκοπιά. Μου αρέσει να βλέπω αυτή την αόρατη κλωστή που συνδέει τις ζωές των ανθρώπων.

Και αν ο Θεός, Αυτός που δημιούργησε τα πάντα, ασχολείται τόσο πολύ με τον καθένα μας ξεχωριστά, ποιος μου δίνει το δικαίωμα εμένα να αδιαφορώ για τους άλλους; 

Με ποιο θράσος θα πω,δεν ασχολούμαι με την τάδε έκφανση της ζωής γιατί δεν είναι πνευματική; Η θρησκευτικότητα, η πίστη, η λατρεία, η προσευχή δεν μπορούν να μένουν αποκομμένα από την υπόλοιπη ζωή γιατί είναι η ίδια η ζωή...

πηγή-tragoudiglarou