Δώρα Καρακεχαΐδου
Με ρώτησαν τις προάλλες, ποιο είναι το πιο ωραίο δώρο που μου έχουν χαρίσει ποτέ. Δεν άργησα να το βρω. Οι γονείς μου είχαν πάει σε έναν γάμο στη Δράμα πριν 9 χρόνια περίπου, και γυρνώντας βλέπω τη μαμά μου να μπαίνει στο σπίτι και να αφήνει ανοιχτή την πόρτα.
«Πού είναι ο μπαμπάς;», τη ρώτησα
«Τώρα έρχεται και σου φέρνει και ένα δώρο».
Δεν ξέρω γιατί, αλλά ο πρώτο πράγμα που είπα είναι «Σκυλάκι!»
Είχα πέσει μέσα. Από πάντα ήθελα ένα σκυλάκι αλλά μου το είχαν αποκλείσει σαν ενδεχόμενο και έτσι δεν επέμενα ιδιαίτερα. Έτσι κι αλλιώς κάθε εβδομάδα πήγαινα στον παππού και έπαιζα με το δικό του.
Και κάπου εκεί μπαίνει η Ρίτα στη ζωή μου. Μια τριχωτή μπαλίτσα που φοβόταν να ανέβει τα σκαλιά της πολυκατοικίας. Η μητέρα μου μου εξήγησε ότι καθώς γύριζαν, στο δρόμο, δίπλα στην καρότσα ενός αγροτικού, ήταν το σκυλάκι και άρχισε να γαβγίζει. Μόλις την χαϊδευαν σταματούσε. Τους πλησίασε το αφεντικό της και τους είπε ότι ψάχνει κάπου να την χαρίσει. Και την πήραν.
«Ρε μαμά άσχημο είναι…» είπα πριν έρθει στην αγκαλιά μου. Γιατί μετά από την πρώτη τρυφεράδα που μου έκανε την ερωτεύτηκα. Πλήρως και άνευ όρων. Κάνε κανένα αστείο τώρα να πεις το παιδί μου άσχημο. Στην καλύτερη, θα φύγεις με μώλωπες.
Πόσο όμορφα είναι αυτά τα πλάσματα μωρέ; Και δεν μιλάω τόσο για τις υπέροχες γλυκές τους μουσουδίτσες, όσο για την ψυχή που έχουν μέσα τους. Είναι από τα πιο αγνά πλάσματα αυτού του πλανήτη.
Καταρχάς έχοντας μεγαλώσει ένα σκυλάκι, οι περισσότερες στιγμές που έχεις να θυμάσαι, είναι όμορφες. Τα παιχνίδια του, η χαρά του όταν σε βλέπει, τα μάτια τα γεμάτα αγάπη.
Το καλύτερο απ’ όλα όμως είναι όλα όσα σου έχει διδάξει αυτό τα πλασματάκι.
Αρχικά, το αίσθημα της υπευθυνότητας. Όταν ήρθε η Ρίτα στο σπίτι μας ήμουν δεκατεσσάρων ετών. Μέχρι τότε για όλα φρόντιζε η μαμά μου. Για να μείνει όμως η Ρίτα στο σπίτι, έπρεπε να επωμιστώ κι εγώ κάποιες ευθύνες. Από τα πιο απλά πράγματα, όπως το φαΐ ή το νερό, μέχρι τα πιο σημαντικά, όπως ο ετήσιος εμβολιασμός και η υγεία του σκυλιού. Γιατί καλά τα παιχνίδια και οι βόλτες, αλλά δε μεγαλώνει μια ζωούλα μόνο με αυτά.
Κι όταν αρρωσταίνει να δεις… που δεν κουνάς ρούπι από το σπίτι. Και όχι τίποτα έχεις και τους άλλους τους άσχετους να λένε «Έλα μωρέ! Πώς κάνεις έτσι; Σκυλί είναι». Ναι, μάνα μου, δεν είπα εγώ ότι είναιπιράγχας. Αλλά είναι και μέλος της οικογένειας μου, πλέον. Είτε κόψεις τον αντίχειρα, είτε το μικρό το δαχτυλάκι το ίδιο πονάει, πώς να το κάνουμε;
Και κάπως έτσι μαθαίνεις να νοιάζεσαι. Σε έναν κόσμο που η πλειοψηφία κοιτάει την πάρτη της, εσύ νοιάζεσαι και για κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό σου. Βγαίνεις λίγο από τον μικρόκοσμο του σύμπαντος σου και κοιτάς τρία βήματα παραπέρα. Παίρνεις μια γεύση από μητρότητα πριν την ζήσεις στο απώγειό της.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως, όσα χρόνια και αν περάσουν, σχεδόν κάθε μέρα θα κάνει κάτι που θα σε κάνει να χαμογελάσεις.
Είναι η αγνότητα που κουβαλούν για πάντα μέσα τους τα σκυλιά. Σου μαθαίνουν να κρατάς ζωντανό το παιδί που έχεις μέσα σου. Να μην σταματάς να χαμογελάς. Ή μάλλον, να μην ξεχνάς ότι κάθε μέρα πρέπει να βρίσκεις έναν λόγο να χαμογελάς.
Το πιο σημαντικό απ’ όλα όμως, είναι ότι σου μαθαίνουν να αγαπάς. Χωρίς όρους, χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα, χωρίς να φοβάσαι, χωρίς να αποφεύγεις το δέσιμο μαζί του. Να αγαπάς ανιδιοτελώς σε έναν εντελώς εγωιστικό κόσμο.
Και, δε σας κρύβω, τρέμω στην ιδέα μήπως μια μέρα τη χάσω. Γι' αυτό απολαμβάνω κάθε στιγμή δίπλα της, μοναδικά, ξεχωριστά. Εκτιμώ το χρόνο που περνάω μαζί της και αυτά που μου προσφέρει και η ίδια η Ρίτα μου.
Έχεις αναλογιστεί ποτέ, πόσο καλό άνθρωπο σε έκανε ο σκύλος σου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου