Ηράκλειτος: Πίστευε ότι ο άνθρωπος διαθέτει 2 όργανα για τη γνώση της αλήθειας. Την αίσθηση και τον λόγο. Από αυτά, τη μεν αίσθηση την θεωρούσε απατηλή, δέχεται δε σαν κριτήριο τον λόγο.
Παρμενίδης: Η φιλοσοφία είναι διτή. Η μία μορφή της είναι σύμφωνη με την αλήθεια, ενώ η άλλη κατά εικασία.
Καθόρισε δε τον λόγο σαν κριτήριο, διότι οι αισθήσεις δεν είναι ακριβής. Δημόκριτος: Υπάρχουν δύο μορφές γνώσης, μία γνήσια και μία νόθα. Στη νόθα ανήκουν όλα τα παρακάτω, η όραση, η ακοή, η οσμή, η γεύση, η αφή. Η άλλη μορφή γνώσης είναι γνήσια, που είναι ξέχωρη από αυτή
Πλάτων: αφού λοιπόν φτιάχτηκε έτσι το σύμπαν, καταλαβαίνουμε ότι φτιάχτηκε σύμφωνα με το αμετάβλητο πρότυπο που γίνεται αντιληπτό μόνο από την σκέψη και τη λογική.
Αφού επομένως δεχόμαστε όλα αυτά, τότε αναγκαστικά αυτός ο κόσμος πρέπει να είναι εικόνα κάποιου άλλου πραγματικού κόσμου.
Ζούμε λοιπόν σε έναν κόσμο που δεν αντιλαμβανόμαστε αυτό που πραγματικά είναι, αλλά αυτό που οι αισθήσεις μας έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν.
Το σύμπαν και μείς, είμαστε ένα. Ευτυχισμένες οι γενεές που θα νοιώσουν, όχι μόνο με την λογική, αλλά με τη ψυχή και το νου, αυτή τη συμπαντική ενότητα. Μια ενότητα ειρήνης, γαλήνης και συμπαντικής αγάπης.
Ζούμε λοιπόν σε έναν κόσμο που δεν αντιλαμβανόμαστε αυτό που πραγματικά είναι, αλλά αυτό που οι αισθήσεις μας έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν.
Το σύμπαν και μείς, είμαστε ένα. Ευτυχισμένες οι γενεές που θα νοιώσουν, όχι μόνο με την λογική, αλλά με τη ψυχή και το νου, αυτή τη συμπαντική ενότητα. Μια ενότητα ειρήνης, γαλήνης και συμπαντικής αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου