Οι αρχαίοι Έλληνες αρνούνταν ή μήπως δέχονταν την ανάσταση; Τι αναφέρει η Ελληνική Μυθολογία;

Η 'ανάσταση' του Δία

Οι αρχαίοι Έλληνες αρνούνταν ή μήπως δέχονταν την ανάσταση;

Μια σειρά πολλών και αποκαλυπτικών άρθρων, για το γεγονός ότι οι αρχαίοι Έλληνες, όχι μόνον πίστευαν στην ανάσταση, αλλά και αν κάποιοι την αρνούνταν, αναγκάζονταν να την υιοθετήσουν μπροστά στα επιχειρήματα που οι ίδιοι οι πρόγονοί μας ανέπτυξαν επί χιλιετίες, είτε με την Ελληνική Μυθολογία, είτε με την ίδια την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία!..

 Η 'ανάσταση' του Δία 

ΕΠΕΙΔΗ διάβασα ότι ορισμένοι φίλοι ισχυρίζονται, ότι οι αρχαίοι δεν πίστευαν στη ανάσταση, που είδαμε στο πρόσωπο του Ιησού, θα αναμοχλεύσουμε ολόκληρη την Ελληνική Μυθολογία, αλλά και όλους σχεδόν τους Αρχαίους Έλληνες Συγγραφείς για να δούμε τι υποστήριζαν σχετικά με το θέμα της ανάστασης των ανθρώπων στη μεταθανάτια ζωή. Αρχίζουμε, λοιπόν, με την Ελληνική Μυθολογία:

Η 'ανάσταση' του Δία!...

ΛΕΝΕ πως όταν οι θεοί του Ολύμ­που νίκησαν και τους Γίγαντες, ύστερα από τους Τιτάνες, η Γη θύμωσε ακόμα πιο πολύ. 'Ετσι, για να πάρει εκδίκηση, πήγε και βρήκε τον Τάρταρο, ενώθηκε μαζί του και γέννησε, στην Κιλικία, τον Τυφώνα, τέρας που ήταν από τη μέση και πάνω άντρας, από τη μέση και κάτω δράκοντας. Ο Τυ­φώνας είχε πελώριο ανάστημα και απεριόριστη αντοχή· ήταν γενικά ο πιο δυνατός από όλους τους γιους της Γης. Η κορμοστασιά του εξείχε από τις κορυφές των βουνών, το κεφάλι του άγ­γιζε τ' αστέρια και τα χέρια του έφταναν το ένα στην Ανατολή και το άλλο στη Δύση. Είχε εκατό δρακοκεφαλές και από τα πόδια του κινούσαν υπερφυσικές σπείρες από έχιδνες. Ολόκληρο το σώμα του ήταν γεμάτο φτερά, και άγριο το τρίχω­μα του στα μαλλιά και στα γένια. Από τις δρακο­κεφαλές του έβγαζε φωτιές από τα μάτια και σφυρίγματα από τα στόματα, που έφταναν ως τον ουρανό. Μαζί με τα σφυρίγματα, τη βουή και την ανεμοζάλη, ο Τυφώνας έριχνε και βράχια πυρα­κτωμένα κατά τον ουρανό.

Οι θεοί, σαν ένιωσαν τον ερχομό του Τυφώνα, έτρεξαν να κρυφτούν και αναζήτησαν καταφύγιο στην Αίγυπτο. Καθώς ένιωθαν πίσω τους τον Τυ­φώνα να τους καταδιώκει, για να γλιτώσουν, αναγ­κάστηκαν να μεταμορφωθούν σε ζώα. Έτσι ο Απόλλων έγινε γεράκι ή κοράκι, ο Ερμής ίβις, ο Άρης ένα πολύ λεπιδωτό ψάρι, η Άρτεμις γάτα, ο Διόνυσος τράγος, ο Ηρακλής ελάφι, ο 'Ηφαι­στος βόδι, η Αφροδίτη έπεσε στον Ευφράτη και έγινε ψάρι, αυτό που αργότερα οι θεοί το έκαναν αστερισμό, τους Ιχθύες. Ο Παν μεταμορφώθηκε σε αιγόκερο, και δική του ιδέα, λέει, ήταν να με­ταμορφωθούν οι θεοί σε ζώα για να γλιτώσουν γι' αυτό, αργότερα, από ευγνωμοσύνη στον Πά­να, έβαλαν στον ουρανό τον αστερισμό του Αιγόκερου. Όλοι οι θεοί φοβήθηκαν, ρίχτηκαν στη φυγή και άλλαξαν τη μορφή τους για να σωθούν. Μόνο ο Δίας με την ατρόμητη την κόρη του, την Αθηνά, έλεγαν πως έμειναν στη θέση τους, απο­φασισμένοι να αντισταθούν. Ακόμα και για τον ίδιο τον Δία όμως είπαν μερικοί πως τότε είχε μεταμορφωθεί και αυτός σε κριάρι.

Ο Δίας χτύπησε τον Τυφώνα από μακριά με κεραυνούς, και από κοντά με το ίδιο χαλύβδινο δρεπάνι που η Γη είχε βάλει στο χέρι του Κρόνου για να «θερίσει» τα γεννητικά όργανα του Ουρα­νού. Σαν άρχισε να κάνει πίσω ο Τυφώνας, ο Δίας τον κυνήγησε ως το βουνό το Κάσιο, ψηλότερα από τη Συρία, και σαν τον είδε με όχι και λίγα τραύματα πάνω του, πήρε θάρρος και όρμησε να τον αρπάξει στα χέρια. Τότε ο Τυφώνας κουλουριάστηκε με τις φιδοουρές του πάνω στο κορμί του Δία και, σε κάποια στιγμή της πάλης τους, το τέρας κατάφερε να αρπάξει το δρεπάνι, να κόψει τα νεύρα από τα πόδια και τα χέρια του θεού, να σηκώσει αναίσθητο τον ίδιο τον Δία, να τον πάρει στον ώμο, να τον κουβαλήσει πάνω από τη θά­λασσα στην Κιλικία και εκεί να τον γκρεμίσει σ’ ένα βάραθρο, μέσα σ' ένα σπήλαιο, στο Κωρύκιο άντρο. Tα νεύρα του θεού ο Τυφώνας τα τύλιξε σε αρκουδοτόμαρο, τα έκρυψε μέσα στη σπηλιά και έβαλε φύλακα μια δράκαινα, τη Δελφύνη.

Σ' αυτή την κατάσταση, που δεν ξανάγινε, χρειάστηκε ο Ερμής και ο Αιγίπαν να βάλουν όλη την πονηριά τους. Αυτοί με μύριες δυσκολίες κατάφεραν ν’ ανακαλύψουν τα νεύρα του Δία, να τα κλέψουν και να τα ξανασυναρμόσουν στο σώ­μα του θεού. Έτσι ο Δίας, αφού συνήλθε και ξαναβρήκε τη δύναμη του την πρώτη, όρμησε αιφνιδιαστικά από τον ουρανό, πάνω σε άρμα με άλογα φτερωτά, και χτυπώντας τον Τυφώνα με κεραυνούς, τον κυνήγησε ως το βουνό τη Νύσα. Εκεί οι Μοίρες ξεγέλασαν τον Τυφώνα, λέγοντας του πως θα μεγάλωνε η δύναμη του αν έτρωγε από τα φρούτα της εποχής. Ο Δίας συνέχισε την καταδίωξη, ο Τυφώνας έφτασε ως τη Θράκη και εκεί, στον Αίμο, ταμπουρώθηκε και τίναζε κατά τη μεριά τού Δία ολόκληρα βουνά. ' Ομως ο θεός κεραύνωνε τα βουνά· έτσι τα έστρεφε πίσω και αυτά τραυμάτιζαν τον ίδιο τον Τυφώνα που τα έριχνε. Με αυτό τον τρόπο ο Τυφώνας, πολεμών­τας σ' αυτή την περιοχή, έχασε πολύ αίμα, και από αυτό είπαν Αίμο την οροσειρά. Τέλος, σαν όρμησε ο Τυφώνας να φύγει κατά το μέρος της Σικελίας, ο Δίας τού έριξε πάνω του ολόκληρη την Αίτνα. Γι’ αυτό ως τώρα σ' αυτό το μέρος βγαίνουν φωτιές, από τους πολλούς κεραυνούς που έπεσαν εκεί τότε. Και, όπως είπαν, πάνω στην κορφή της Αίτνας ο Δίας έβαλε φύλακα τον 'Ηφαιστο, που έχει στήσει το αμόνι του ακριβώς πάνω στο σβέρκο του Τυφώνα, και εκεί δουλεύει το λιωμένο σίδερο.

ΠΗΓΗ:

 http://www.sakketosaggelos.gr/Article/4002/#