Ο Leo Buscaglia διηγείται συχνά την ιστορία ενός σχολείου ζώων, μια αστεία παιδαγωγική ιστορία:
Ένας λαγός, ένα πουλί, ένα ψάρι, ένας σκίουρος, μια πάπια και διάφορα άλλα ζώα αποφάσισαν ν’ ανοίξουν ένα σχολείο.
Κάθισαν όλοι κάτω να οργανώσουν το πρόγραμμα.
Ο λαγός επέμεινε ότι στο πρόγραμμα έπρεπε να συμπεριληφθεί το τρέξιμο.
Το πουλί επέμεινε για το πέταγμα.
Το ψάρι επέμεινε για το κολύμπι.
Ο σκίουρος επέμεινε για το κάθετο σκαρφάλωμα στα δέντρα.
Κι όλα τα άλλα ζώα ήθελαν να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα η ειδικότητά τους, κι έτσι έβαλαν τα πάντα και μετά έκαναν το ανεπανόρθωτο σφάλμα να επιμείνουν να παρακολουθήσουν όλα τα ζώα όλα τα μαθήματα.
Ο λαγός έτρεχε υπέροχα, κανείς δεν έτρεχε τόσο γρήγορα σαν το λαγό.
Οι άλλοι όμως επέμειναν, ότι ήταν απαραίτητο για τη διανοητική και συγκινησιακή πειθαρχία να μάθουν στο λαγό να πετάει.
Επέμειναν λοιπόν να μάθει να πετάει και τον ανέβασαν σ’ ένα κλαδί και του είπαν: «Πέτα, λαγέ!»
Το κακόμοιρο το ζωάκι πήδησε κι έσπασε το πόδι του και το κεφάλι του.
Έπαθε ζημιά ο εγκέφαλός του και μετά ούτε να τρέξει καλά δεν μπορούσε.
Έτσι αντί για Α, στο τρέξιμο πήρε Γ.
Πήρε κι ένα Δ στο πέταγμα, για την καλή του προσπάθεια.
Κι όλοι στην επιτροπή του ωρολόγιου προγράμματος ήταν ευχαριστημένοι.
Το ίδιο έγινε και με το πουλί – πέταγε σαν τον άνεμο εδώ κι εκεί, έκανε τούμπες και κόλπα κι έπαιρνε Α στο πέταγμα.
Οι άλλοι όμως επέμειναν ότι έπρεπε να μάθει να σκάβει τρύπες σαν τυφλοπόντικας.
Βέβαια το πουλί έσπασε τελικά τα φτερά του και το ράμφος του και πολλά άλλα και δεν μπορούσε πια ούτε να πετάει.
Όλοι όμως ευχαριστήθηκαν που του έβαλαν ένα Γ στο πέταγμα, και ούτω καθεξής.
Και ξέρετε ποιος ήταν ο αριστούχος αυτού του σχολείου;
Ένα διανοητικά καθυστερημένο χέλι, γιατί μπορούσε να κάνει τα πάντα σχεδόν αρκετά καλά.
Η κουκουβάγια αποσύρθηκε και τώρα ψηφίζει «όχι» σε όλα τα ψηφίσματα που έχουν να κάνουν με τα κονδύλια της παιδείας…
Η ουσία της παιδείας δεν είναι να σας παραγεμίσει το κεφάλι με πληροφορίες, αλλά να σας βοηθήσει ν’ ανακαλύψετε τη μοναδικότητά σας, να σας διδάξει πώς να την αναπτύξετε και μετά να σας δείξει πώς να τη δώσετε στους άλλους.
Φανταστείτε πώς θα ήταν ο κόσμος μας, αν ο καθένας μας είχε την ευκαιρία να ενθαρρυνθεί να γίνει ένα μοναδικό ανθρώπινο πλάσμα!
Αντ’ αυτού, ο στόχος του παιδαγωγικού μας συστήματος είναι να κάνει όλους τους ανθρώπους ίδιους.
Κι όταν το καταφέρνουμε αυτό, θεωρούμε τον εαυτό μας τυχερό. Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα!
Όσο υπάρχει ένα συγκεντρωτικό - δασκαλοκεντρικό σύστημα που εκπαιδεύει μαθητές και τους κάνει δασκάλους, με το παρακάτω δόγμα:
«Δε μ’ ενδιαφέρει η μοναδικότητά σου. Μ’ ενδιαφέρει αν κατάφερα να σου περάσω το δικό μου εαυτό και στο βαθμό που κατάφερα να με παπαγαλίζεις θεωρώ τον εαυτό μου πετυχημένο δάσκαλο».
… τόσο το σύστημα αυτό καταλήγει παρωχημένο.
Η αποτυχία του φαίνεται στο ότι οι «αποφοιτήσαντες» από αυτό, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε πραγματικό στη ζωή τους, γιατί έχασαν το σημαντικότερο αγαθό τους: Τη μοναδικότητα και το ταλέντο τους, σαν τα καημένα τα ζωάκια που πήγαν σχολείο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου