Μπαμπά τι είναι αυτό;
Ένας πατέρας και ένας γιος κάθονται σε ένα παγκάκι. Ξαφνικά ένα σπουργίτι προσγειώνεται απέναντι τους… Όλοι αγαπάμε τους γονείς μας, έτσι δεν είναι; Και όχι από ευγνωμοσύνη αλλά γιατί απλά είναι οι γονείς μας! Κι όμως, όλοι εκνευριζόμαστε μαζί τους κάποιες φορές, όπως κι εκείνοι μαζί μας, όπως και εμείς με τα δικά μας παιδιά. Είναι ανθρώπινο, όπως και το να βαριόμαστε, ναι.
Είναι ανθρώπινο να μην έχουμε πάντα την ίδια όρεξη, ούτε την ίδια υπομονή να ασχοληθούμε με τον τρόπο που πρέπει. Είναι ανθρώπινο ακόμη και να νιώθουμε ενόχληση. Όπως είναι ανθρώπινο και να το παραδεχόμαστε…
Θεωρούμε δεδομένη την παρουσία των γονιών μας και ξεχνάμε ότι μια μέρα, όσο αργά κι αν ευχόμαστε να έρθει αυτή, δε θα υπάρχει κανείς στην άλλη μεριά της τηλεφωνικής γραμμής, δε θα υπάρχει κανείς να απαντήσει στο «μαμά» και «μπαμπά».
Κι όσο κι αν αυτό είναι η φυσιολογική σειρά των πραγμάτων, πονάει. Ίσως γι’αυτό το αφήνουμε στο πίσω μέρος του μυαλού.
Ίσως και να είναι λογικό έτσι να κάνουμε.
Στο βίντεο που ακολουθεί, ένας πατέρας που αντιμετωπίζει προβλήματα μνήμης, επαναλαμβάνει την ίδια, απλή ερώτηση στο γιο του, ξανά και ξανά ώσπου εκείνος χάνει την υπομονή του και εξαγριώνεται.
Ο πατέρας φεύγει ανέκφραστος και χωρίς να πει λέξη για να επιστρέψει μετά από λίγο, δίνοντας στο γιο του το ημερολόγιό του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου