Αυτή η θλίψη δεν είναι επίκτητη. Είναι ένα δάχτυλο που δείχνει μια πόρτα κλειστή που πρέπει ν’ ανοίξεις. Είναι το φανάρι που φανερώνει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος πιο πέρα.
Αυτή η θλίψη είναι καθαρός νόστος γι’ αυτό που είσαι. Είναι ιερή αρρώστια. Μη την φοβάσαι αυτή τη θλίψη. Είναι επίτηδες βαλμένη εκεί για να σου δείχνει το δρόμο της επιστροφής.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη η θλίψη, η επίκτητη. Αυτή που προέρχεται από την πίεση των κανόνων της κοινωνίας…
Χρειάζεται διάκριση για να τις ξεχωρίσεις.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδο προορισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου