Έχει ξεκινήσει ήδη η πάλη, ανάμεσα στο Χειμώνα και την Άνοιξη. Τα "επιχειρήματα" τής Άνοιξης, είναι ότι κατέφθασε ήδη ο μήνας Μάρτιος, αλλά και η Αμυγδαλιά, που, όσο πάει και φουντώνει το λουλούδιασμα της, κάνοντας την να μοιάζει με ερωτευμένη παιδούλα.
Ο Χειμώνας πάλι από την άλλη, "ρίχνει στο τραπέζι" τα παγωμένα βράδια του, αλλά και τις ξαφνικές του καταιγίδες. Στο τσακίρ κέφι, ισχυρίζεται ακόμα και το χιόνι στα ψηλά βουνά.
Η Αμυγδαλιά ήταν ένα νέο, πανέμορφο, ροδαλό κορίτσι. Η μητέρα της την αγαπούσε πολύ, φοβόταν όμως τις κρύες μέρες του χειμώνα να την αφήσει να βγει έξω για να μην κρυώσει. Γι' αυτό το χειμώνα την κλείδωνε στο δωμάτιό της. Μια μέρα όμως, ο Βοριάς πέρασε έξω από το παράθυρό της, την είδε και την ερωτεύτηκε. Πώς όμως θα ερωτεύονταν και αυτή το Βοριά;
Τριγυρνούσε θλιμμένος έξω από το παράθυρό της... Ώσπου μια νύχτα σκέφτηκε να μεταμορφωθεί σε πρίγκηπα. Ο Βοριάς παρουσιάστηκε στην Αμυγδαλιά σαν όμορφος νεαρός άντρας και της ζήτησε αμέσως να παντρευτούν. Εκείνη μόλις τον αντίκρισε τον ερωτεύτηκε και δέχτηκε την πρότασή του.
Μια μέρα λοιπόν, που έλειπε η μητέρα της από το παλάτι, βγήκε έξω τρέχοντας και αγκάλιασε το Βοριά. Δεν άντεξε την παγωνιά και απ' το κρύο του ξεψύχησε. Από τότε ντύνεται νυφούλα και δέχεται το άγγιγμα του αγαπημένου της Βοριά κάθε χειμώνα. (
Το παραμύθι είναι από εδώ: http://www.paidika.gr/)
Όσο περνούν οι μέρες, όλο και ενισχύεται η θέση της Άνοιξης κι όσο κι αν δε θέλει με τίποτα να το χωνέψει ο Χειμώνας... λίγο ακόμα θα ιδούμε τις Αμυγδαλιές ν' ανθίζουν.. τι κι αν ..το αμύγδαλο του κόσμου είναι βαθιά κρυμμένο και παραμένει αδάγκωτο..
Μέσα από έναν Καζαντζάκη, έναν Σεφέρη, έναν Ελύτη, την άνοιξη κι αν δε τη βρεις, τη φτιάχνεις... "κι έτσι ξαφνικά, όπως θα μπαίνει η Άνοιξη".. ανοίγουμε λίγο ακόμα την ένταση κι ακούμε ..παράμ..παράμ.. αφού στο τέλος, πάντα νικά η Άνοιξη.. το πιστεύεις;
Υ.Γ Ο τίτλος της ανάρτησης είναι λόγια του Καζαντζάκη. Επίσης, στην τελευταία παράγραφο... έλαβαν μέρος οι μεγάλοι μας Σεφέρης και Ελύτης, αντίστοιχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου