Η κατάρα της ευδαιμονίας

Η εσωτερική γαλήνη και η ηρεμία, διαταράσσονται βίαια από τις ηδονές.
Η ζωή είναι μια αέναη μάχη όπου κονταροχτυπιούνται διαρκώς η ανθρώπινη τάση εξύψωσης της ψυχής με εκείνη της ικανοποίησης των σαρκικών πειρασμών, όπως το φαγητό και το σεξ. 

Θα έλεγα είναι μια κοσμική διαμάχη ανάμεσα στην θεϊκή και τη ανθρώπινη υπόσταση μας. Για να καταλάβεις το ένα, πρέπει να βιώσεις το άλλο, για να υπάρχει το ένα, οφείλει να υπάρχει και το άλλο. 

Χωρίς μαύρο, δεν μπορεί να υπάρξει άσπρο, θα έλεγα χωρίς να στιγματίζω ούτε το ένα, ούτε και τ’ άλλο. Η κατάρα του να ζεις με αίμα και σάρκες είναι να παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό και μόνο. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, φύσης θέλοντος όμως, διαφωτίζουμε και κατακτούμε μικρά κομμάτια από τη ψυχή μας. 

Μεγαλώνοντας, το “δεν χρειάζομαι τίποτα”, κερδίζει έδαφος, ελπίζω, αλλά χωρίς ποτέ να παραβλέπουμε ή παραγνωρίζουμε τις ανθρώπινες αδυναμίες μας.

Η κατανόηση της ματαιότητας πάντως, δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει να ζούμε, το αντίθετο. Σημαίνει ότι προετοιμάζομαστε στο να είμαστε, ανά πάσα στιγμή, έτοιμοι να πεθάνουμε ευτυχισμένοι με αυτά που κερδίσαμε. 

Όταν ζεις, όταν αναπνέεις, όταν σκέφτεσαι, όταν επιθυμείς, αυτόματα εκτίθεσαι, θέλοντας και μη, υπάρχεις. 

Η ζωή από μόνη της είναι μια πολεμική προς την ανυπαρξία. Η έκθεση και η υπερέκθεση όμως καίνε, ζεματάνε το “εγώ” και είναι τις πιο πολλές φορές επώδυνο. Για όσο η συνείδηση παραμένει ζωντανή αυτό είναι αναπόφευκτο. Όσο όμως δύσκολος και κοπιαστικός να είναι ο δρόμος, είναι ο μοναδικός προς την ολοκλήρωση μας πιστεύω. 

Οι ισορροπίες πάντα χάνονται εύκολα και ο φόβος καραδοκεί να μας καταπιεί, είμαστε καταδικασμένοι ή και ευλογημένοι καλύτερα, να παλεύουμε με το ίδιο μας το είναι και μετά με όλο τον υπόλοιπο κόσμο. 

Η μοιρολατρική αποδοχή του τι είμαστε μπορεί να μας αποφέρει μια μονόπλευρη λύτρωση, αφού πάντα θα πρέπει να στεκόμαστε όρθιοι από τα χτυπήματα των ανασφαλειών και των φοβιών των υπολοίπων αναλύω καλύτερα.

Ο απομονωτισμός και η αφαίρεση πάντα οδηγούν στις πιο δύσκολες αλήθειες τολμώ να γράψω. Το ψαχούλεμα πρέπει σίγουρα να έχει να κάνει κάτι με τη ψυχή, την ίδια παραποιημένη ρίζα, δεν μπορώ να κατανοήσω την ύπαρξη του διαφορετικά.

Η ευδαιμονία εν τέλει ίσως να είναι η πιο ρομαντική και υπέροχη χίμαιρα.

πηγή-kostasoutsider.com