Πόσο συχνά πιάνουμε τούς ἑαυτούς μας νά παίζουν ῥόλους;
Πόσο συχνά ὑποκρινόμαστε κάτι ἄλλο ἀπό αὐτό πού εἴμαστε…
Καὶ ὤ… Πόσο ἀστεῖοι εἴμαστε!!!
Εἶναι τόσο ἄδικο νὰ μᾶς ἀγαποῦν, νὰ μᾶς ἐκτιμοῦν, νὰ μᾶς σέβονται γιὰ κάτι ποὺ …δὲν εἴμαστε!!!
Ἴσως κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σήμερα εἶναι στὴν ζωή μας, ὅταν θὰ δοῦν τὸ ἄλλο μας πρόσωπο, νὰ ἀποχωρήσουν…
Ἔ καί; Γιατί νά μένουν δίπλα μας μέ ψέμματα κι ὄχι μέ τίς ἀλήθειες;
Ἀξίζουμε καλλίτερες στιγμές… Καλλίτερες σχέσεις…
Ἀξίζουμε ἀληθινὴ ζωὴ κι ὄχι κάτι πλαστό…
Ἐὰν ἁπλῶς παραμένουμε αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, τότε ἡ αὐτοεκτίμησίς μας θὰ εἶναι πολὺ πιὸ μεγάλη καὶ ἡ ἐνέργεια ποὺ ἀναλώνουμε γιὰ νὰ κρύψουμε κάτι ἀπὸ τοὺς ἄλλους θὰ ἔπαυε νὰ μᾶς χρειάζεται…
Εὐτυχῶς…
Διότι χρειαζόμαστε ὅλην αὐτὴν τὴν ἐνέργεια γιὰ ἄλλα πράγματα, πολὺ πιὸ σημαντικά…
Ὅπως γιὰ παράδειγμα τὸ νὰ καταφέρουμε ἁπλῶς νὰ ζήσουμε Ἐλεύθερα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου