Ο Matajuro πήγε στο όρος Φουτάρα κι εκεί βρήκε τον διάσημο πολεμιστή Banzo. Αλλά ο Banzo επιβεβαίωσε την κρίση του πατέρα.
“Επιθυμείς να μάθεις την τέχνη της ξιφασκίας με τις οδηγίες μου;” τον ρώτησε. “Ωστόσο, δεν ικανοποιείς τις απαιτήσεις.”
“Αλλά αν δουλέψω σκληρά, πόσα χρόνια χρειάζεται μέχρι να γίνω δεξιοτέχνης;” επέμεινε ο νεαρός.
“Το υπόλοιπο της ζωής σου”, απάντησε ο Banzo.
“Δεν μπορώ να περιμένω τόσο πολύ”, του εξήγησε ο Matayuro.
“Αλλά αν δουλέψω σκληρά, πόσα χρόνια χρειάζεται μέχρι να γίνω δεξιοτέχνης;” επέμεινε ο νεαρός.
“Το υπόλοιπο της ζωής σου”, απάντησε ο Banzo.
“Δεν μπορώ να περιμένω τόσο πολύ”, του εξήγησε ο Matayuro.
“Είμαι πρόθυμος να περάσω κάθε δοκιμασία αν δεχτείς να με διδάξεις. Εάν γίνω ο αφοσιωμένος σου υπηρέτης, πόσος χρόνος θα χρειαστεί;”
“Ω, ίσως δέκα χρόνια”, μαλάκωσε ο Banzo.
“Ο πατέρας μου γερνάει και σύντομα πρέπει να τον φροντίσω”, συνέχισε ο Matayuro. “Εάν δουλέψω ακόμα πιο εντατικά, πόσος χρόνος θα χρειαστεί;”
“Ω, ίσως τριάντα χρόνια”, είπε ο Banzo.
“Τι είναι αυτά; Πρώτα μου λες δέκα και τώρα τριάντα χρόνια. Θα υποστώ κάθε κακουχία για να γίνω σπουδαίος στην τέχνη του ξίφους, στο συντομότερο δυνατόν διάστημα”, επέμεινε ο Matayuro.
“Τότε, σ’αυτήν την περίπτωση”, του λέει ο Banzo “θα πρέπει να μείνεις μαζί μου για εβδομήντα χρόνια. Ένας άντρας τόσο ανυπόμονος όσο εσύ, σπάνια μαθαίνει τόσο γρήγορα ώστε να έχει καλά αποτελέσματα.”
“Πολύ καλά” του είπε τελικά ο νέος, αντιλαμβανόμενος πως ο δάσκαλος τον επέπληττε για την ανυπομονησία του,“συμφωνώ”.
O δάσκαλος διέταξε τον Matayuro ποτέ να μην μιλήσει για ξιφασκία και ποτέ να μην ακουμπήσει ξίφος. Μαγείρευε για τον δάσκαλό του, έπλενε τα πιάτα, έστρωνε το κρεβάτι του, καθάριζε την αυλή, φρόντιζε τον κήπο, όλα χωρίς ούτε μια λέξη για την τέχνη του ξίφους.
Τρία χρόνια πέρασαν. Ο Matayuro συνέχιζε να κοπιάζει. Σκεφτόμενος το μέλλον του γέμιζε θλίψη. Δεν είχε ούτε καν ξεκινήσει να μαθαίνει την τέχνη στην οποία είχε αφιερώσει τη ζωή του.
Αλλά μια μέρα ο Banzo σύρθηκε επιδέξια από πίσω του και του έδωσε ένα τρομερό χτύπημα με ένα ξύλινο ξίφος.
Την επόμενη μέρα, την ώρα που ο Matayuro έβραζε το ρύζι, ο Banzo ξανά του κατάφερε απροσδόκητα ένα ακόμα χτύπημα.
“Ω, ίσως δέκα χρόνια”, μαλάκωσε ο Banzo.
“Ο πατέρας μου γερνάει και σύντομα πρέπει να τον φροντίσω”, συνέχισε ο Matayuro. “Εάν δουλέψω ακόμα πιο εντατικά, πόσος χρόνος θα χρειαστεί;”
“Ω, ίσως τριάντα χρόνια”, είπε ο Banzo.
“Τι είναι αυτά; Πρώτα μου λες δέκα και τώρα τριάντα χρόνια. Θα υποστώ κάθε κακουχία για να γίνω σπουδαίος στην τέχνη του ξίφους, στο συντομότερο δυνατόν διάστημα”, επέμεινε ο Matayuro.
“Τότε, σ’αυτήν την περίπτωση”, του λέει ο Banzo “θα πρέπει να μείνεις μαζί μου για εβδομήντα χρόνια. Ένας άντρας τόσο ανυπόμονος όσο εσύ, σπάνια μαθαίνει τόσο γρήγορα ώστε να έχει καλά αποτελέσματα.”
“Πολύ καλά” του είπε τελικά ο νέος, αντιλαμβανόμενος πως ο δάσκαλος τον επέπληττε για την ανυπομονησία του,“συμφωνώ”.
O δάσκαλος διέταξε τον Matayuro ποτέ να μην μιλήσει για ξιφασκία και ποτέ να μην ακουμπήσει ξίφος. Μαγείρευε για τον δάσκαλό του, έπλενε τα πιάτα, έστρωνε το κρεβάτι του, καθάριζε την αυλή, φρόντιζε τον κήπο, όλα χωρίς ούτε μια λέξη για την τέχνη του ξίφους.
Τρία χρόνια πέρασαν. Ο Matayuro συνέχιζε να κοπιάζει. Σκεφτόμενος το μέλλον του γέμιζε θλίψη. Δεν είχε ούτε καν ξεκινήσει να μαθαίνει την τέχνη στην οποία είχε αφιερώσει τη ζωή του.
Αλλά μια μέρα ο Banzo σύρθηκε επιδέξια από πίσω του και του έδωσε ένα τρομερό χτύπημα με ένα ξύλινο ξίφος.
Την επόμενη μέρα, την ώρα που ο Matayuro έβραζε το ρύζι, ο Banzo ξανά του κατάφερε απροσδόκητα ένα ακόμα χτύπημα.
Μετά από αυτό, νύχτα και μέρα, ο Matayuro έπρεπε να προστατεύει τον εαυτό του, από τα αναπάντεχα χτυπήματα. Δεν πέρασε ούτε μια στιγμή, όλες του τις μέρες, που να μην είχε να σκεφτεί τη γεύση από το ξίφος του Banzo όταν έπεφτε στο κορμί του.
Έμαθε τόσο γρήγορα, που η επιδεξιότητά του έφερε χαμόγελα στο πρόσωπο του δασκάλου του.
Έμαθε τόσο γρήγορα, που η επιδεξιότητά του έφερε χαμόγελα στο πρόσωπο του δασκάλου του.
Ο Matayuro σύντομα έγινε ο μεγαλύτερος ξιφομάχος στην χώρα.
Η παραπάνω ιστορία από την σοφία του Τάο, διδάσκει την τέχνη της υπομονής, της πειθαρχίας και της αφοσίωσης που πρέπει να συνοδεύει την επιμονή, σε κάθε επιδιωκόμενο στόχο.
Το Ζεν δίνει τις οδηγίες του σύντομα, περιγραφικά και πάντα μέσα από το παράδειγμα, την πράξη που πρέπει να προηγείται της κατανόησης.
indigoblue.gr
indigoblue.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου