Η κόλαση και ο παράδεισος

 Ένας πολεμοχαρής Σαμουράι, λέει ένα παλιό γιαπωνέζικο παραμύθι, κάποτε προκάλεσε ένα δάσκαλο του Ζεν, να του εξηγήσει την έννοια του Παραδείσου και της Κόλασης. Όμως, ο μοναχός του απάντησε με περιφρόνηση: "δεν είσαι πάρα ένας τιποτένιος….δεν μπορώ να χάνω τον καιρό μου με σένα κι τους ομοίους σου…".

Με θιγμένο εγωισμό ο Σαμουράι, τράβηξε οργισμένος το σπαθί του από το θηκάρι και ακουμπώντας το στον λαιμό του μοναχού , ούρλιαξε : “Θα μπορούσα να σε σκοτώσω γι αυτήν σου την αναίδεια”

"Αυτό"…, είπε ήρεμα ο μονάχος, "είναι η Κόλαση"

Ξαφνιασμένος, κι αναγνωρίζοντας πόσο αλήθεια ήταν αυτό που του έλεγε ο Δάσκαλος  σχετικά με την οργή που τον είχε κυριέψει, ο Σαμουράι ηρέμησε, έκρυψε το σπαθί στο θηκάρι  και υποκλίθηκε  ευχαριστώντας τον μοναχό  για την βαθειά του γνώση.

"Κι αυτό", είπε ο μοναχός, "είναι ο Παράδεισος".

Η αιφνίδια συνειδητοποίηση, από τον Σαμουράι , της ίδιας του της ταραχής, δείχνει την καίρια διαφορά, ανάμεσα στο να καταλαμβάνεσαι από ένα συναίσθημα και στο να αντιλαμβάνεσαι ότι παρασύρεσαι από αυτό.

Η ρήση του Σωκράτη, "γνώθι σαυτόν", εκφράζει αυτόν ακριβώς τον θεμέλιο λίθο, της συναισθηματικής νοημοσύνης: να αντιλαμβάνεσαι δηλαδή τα συναισθήματά σου, μόλις γεννηθούν
μέσα σου.

ΠΗΓΗ:

http://mythagogia.blogspot.gr/2013/03/blog-post_1060.html