Η σκέψη της ημέρας...

Ενδιάθετων λογισμών κατάθεσις... 

απο τον Δημήτρη Περδετζόγλου

Σήμερα επι τη ευκαιρία της εορτής του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακας (του Σιναΐτου), εμνήσθην απο παλαιότερη μελέτη του εκπληκτικού βιβλίου "Κλίμαξ", τον τελειότερον ορισμόν της διά-κρισης, μολονότι πολλοί, πολλές φορές ηθέλησαν ανεπιτυχώς να την ορίσουν. Κατά τον Άγιο λοιπόν, στο μνημονευθέν βιβλίο του, διάκρισις είναι "η αλάνθαστη γνώσις και αντίληψις του θείου θελήματος σε κάθε καιρό και τόπο και περίπτωσι, η οποία συνήθως υπάρχει στους καθαρούς κατά την καρδία και το σώμα και το στόμα. Διάκρισις σημαίνει συνείδησις αμόλυντη και καθαρότης των αισθήσεων".

Δυστυχώς, ουδείς έχει την διάκριση, όπως την ζεί και την περιγράφει ο Άγιος! Στο νοερό εργαστήριο της σκέψεως της συντριπτικής πλειοψηφίας ημών των νεοελλήνων (και των χριστιανών), υπάρχει σύγχυση, θολούρα, δυνατή πολιτικοποιημένη σκέψη, ποικίλες παθολογικές δυσίατες εμμονές, έκτακτες μόνον πνευματικές αναλαμπές, δεισιδαιμονία, μοιρολατρία, στείρα προγονολατρεία, κοιλιοδουλεία, ά-Χριστη βιωτή, χωρίς ουσιαστική προσευχή, με άνευρη άοσμη πνευματική βιωτή...

Άνθρωπον άγιον και πνευματικόν αιτούμεθα. Όχι πολιτικό στέλεχος, δηλωμένο ή μη. Άνθρωπον άδολο αγωνιστή Ορθόδοξο Χριστιανό, όμως κατά τις επιταγές της "Κλίμακος"... Και Έλληνα. Με γνώση της ιστορίας, των αρετών, των λαθών και παθών, των επιτυχιών και των τραγωδιών του Έλλάνιου Έθνους ημών. 

Μεσούσης (;) της οικονομικής και άλλης κρίσεως, ουδείς εκ των πνευματικών ταγών και διδασκάλων ημών ομιλεί και πρωτοστατεί. Φωνές αγίων, ηρώων και σοφών πλέον δεν ακούγονται... ή μήπως  ακούγονται, αλλά είναι ουχί άλατι ηρτυμένες, αλλά χρήμασι περιτυλιγμένες, καταλλήλως κεχρωσμένες, φοβισμένες, συμβιβασμένες και αρωματισμένες... πολιτικώς; Ίσως ως άνθρωπος χοΐκός, λανθάνω. Μακάρι. Η επικώφωσις εκ μέρους των ηγητόρων, δεν επιτρέπεται. Ποτέ. Πολλώ δε μάλλον στην εποχή μας. 

Όλοι ομιλούν... για το καλό μας! Όμως η διαμώκησις,  η διαρκή χλεύη ημών, είναι ύβρις. Η υποτίμηση και παραπλάνηση της λογικής, η καθημερινή αλλοίωση της αισθητικής και της ηθικής, αλλά και η βαθμιαία υποβάθμιση του υπέρτατου αγαθού της ζωής, είναι βλασφημία στον Δημιουργό, παρασάλευση της κοινωνικής συνοχής, απώλεια πνευματικού θερμαντικού. Ante portas της πλήρους καταρρεύσεως ιστάμεθα...

Μόλαταυτα, στώμεν καλώς. Πρόσχωμεν! Χριστιανοί και Έλληνες το γένος εσμέν. Είμαστε λίγοι. Όμως δεν είμαστε μόνοι. Ο αγών περί των μεγίστων κείται έμπροσθεν ημών.

Έρρωσθε. 

Έσσεται Ήμαρ!