Η σκέψη της ημέρας...

Ενδιάθετων λογισμών κατάθεσις... 

απο τον Δημήτρη Περδετζόγλου

Αφορμή για το παρόν, στάθηκε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που έλαβα πριν λίγο, σχετικά με την ηθική σήψη του κέντρου της Αθήνας. Ένα συγκλονιστικό μήνυμα, που παρά το αθυρόστομο ύφος του κειμενογράφου, προβληματίζει για την ουσία του περιγραφόμενου συμβάντος.

Πρόκειται, μεταξύ άλλων, για μια μητέρα, με πτυχίο και MSc στην Ιστορία της Τέχνης, που για να ζήσει και μεγαλώσει το έξι μηνών παιδί της... απευθύνθηκε, δυστυχώς, στο πεζοδρόμιο! 

Γιατί;;;

Αναρωτιέμαι:
- Που εστίν η στοιχειώδης κοινωνική μέριμνα;
- Που εστίν η αυτονόητη αλληλεγγύη;
- Που εισίν οι πολιτικοί και πάσης φύσεως πνευματικοί ταγοί; Οι σοφοί; Οι ήρωες; Οι πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι; Υμείς οι υπεύθυνοι 'ελεήμονες΄ ορθόδοξοι χριστιανοί πολίτες;

Απο κριτική... ικανότητα και κατάκριση, πρώτοι. Άριστοι για εκτόξευση λεκτικών μύδρων εναντίον πάσης ορατής τε και αόρατης αρχής και εξουσίας. Έτοιμοι για... ανάθεση ευθυνών στις πλάτες αλλοτρίων. Έτοιμοι για ταπεινολογία, ταπεινοσχημία, ταπεινοφάνεια και ταπεινοδειξία. Ανέτοιμοι για ταπεινοφροσύνη και διάκριση.

Είναι πικρότατη αλήθεια όμως, ότι οι ούτως λεγόμενοι 'πνευματικοί άνθρωποι' (η πλειοψηφία..., όχι όλοι, βέβαια), είναι ουσιαστικά απόντες. Παρόντες δηλώνουν μόνον σε επιδοτήσεις, σε πολιτικές συναντήσεις, σε προσωπικές - ατομικές διαφημίσεις, σε τηλεοπτικές και λοιπές ΄μιντιακές΄ εμφανίσεις και σε ακαδημαϊκές προσφωνήσεις... Κανένας πόνος ευρύς, πνευματικός, δεν τους συγκλονίζει. Θεωρούν εαυτούς αυτάρκεις και ευτυχείς. Η ηθοφθορία και η αρετοσυγκομιδή είναι μάλλον άγνωστες λέξεις ή λήμματα για σταυρόλεξα!

Όπως έγραφε ο Μάριος Πλωρίτης: "Πνευματικός άνθρωπος, που πιστεύει πως είναι 'επαρκής καθ' εαυτόν΄, είναι στείρος εγωϊστής και άγονος ομφαλοσκόπος... Όσο σοφός, όσο 'ευλογημένος' κι αν είναι, άμα παραμένει αδρανής, καταντά άχρηστος".

Το ερώτημα παραμένει! Εμείς, εσείς, όλοι μας..., τι κάνουμε; Δυστυχώς παντού τοποθετούμε πόρτες ασφαλείας, θύρες ενισχυμένης υπεροψίας, αεροστεγή παράθυρα ζήλιας, αθάνατα  κουφώματα συναισθηματικής δυσκαμψίας και στέγες που αντέχουν σε κάθε "καιρική" μεταβολή. Μας έπνιξαν οι βιοτικές μέριμνες, οι πολιτικές αναλύσεις, οι αναποφάσιστες δημοσκοπήσεις, οι ατέρμονες συζητήσεις και οι ανώφελες ομφαλοσκοπήσεις. 

Το χρέος του πνευματικού ανθρώπου είναι να φωνάζει στην έρημο.... Ίσως κάποιος, κάποτε  ακούσει...