ΣΠΙΛΙΑΔΕΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ - Ποίηση

της Ελένης Δραγάτη Τζουγανάτου

Τη μοναξιά της αυγής

και την αγρύπνια της νύχτας

μην τις κάνεις θάνατο

αλλ΄ αγάπη και ρίμα

Μας ενώνουνε αόρατες χορδές

κάποιου αόρατου συνθέτη μουσικές

Θα κάνω την άνοιξη τραγούδι 

να τραγουδώ με το δικό μου σκοπό

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Όλο θυμό ο πλανήτης των αγριμιών.

Τοπίο σκεπασμένο ομίχλη,

φωτιές, οσμές

κι άγριοι κρότοι μεταλλικής ξεκουκίστρας

Άλαλα τα χείλη των παιδιών, 

ο τρόμος της κραυγής στα μάτια.

Αλαφιασμένα σμάρια σκορπάνε

διαίρεση

διασπορά

κι αμέτρητα πεντάλογχα σπαθιά υψωμένα

σε ικεσία κι απειλή

Ποιος θα κάνει λειτουργία

ανθρωπιάς και δικαιοσύνης;

ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ ΓΛΑΡΟΥ

Η αντοχή του κάστρου μειώνεται

στο θράσος του κισσού

τώρα που στίβαξε τ΄ αλώνι μεγάλη θημωνιά.

Το γαληνονήσι ανυποψίαστο λιάζεται

με φασκομηλιά και ρίγανη

φλισκούνι και σπάρτο

και τ΄ ασκοπούλια ταΐζει η περιστέρα.

Μόνο η κραυγή του γλάρου προμαντεύει

τη θύελλα που έρχεται.

Πώς θα μεταλάβεις άνοιξη

έτσι όπως σκλήρυνε η γλώσσα σου;

Απο την ποιητική συλλογή της Ελένης Δραγάτη Τζουγανάτου: 

"Σπιλιάδες στο Αιγαίο", Εκδ. Φιλιππότη, Αθήνα 1996.