«Ἕλληνες ἀεί παῖδες ἐστε, γέρων δέ Ἕλλην οὐκ ἔστιν» (Πλάτων, Τίμαιος, 22b).


"Ὁμολογεῖται μὲν γὰρ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀρχαιοτάτην εἶναι καὶ μεγίστην καὶ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ὀνομαστοτάτην· οὕτω δὲ καλῆς τῆς ὑποθέσεως οὔσης,
ἐπὶ τοῖς ἐχομένοις τούτων ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς προσήκει τιμᾶσθαι. 24. Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες
οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν,
αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν".
(Ἰσοκράτης, Πανηγυρικός, στίχοι 23-24).

Τα άρθρα που φιλοξενούνται στον παρόντα ιστότοπο και προέρχονται απο άλλες πηγές, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνον τις απόψεις των συγγραφέων τους.

Καθίσταται σαφές ότι η δημοσίευση ανάρτησης, δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά αποδοχή των απόψεων του συγγραφέως.


ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΡΘΡΟ-ΑΝΑΡΤΗΣΗ (΄κλίκ΄ στο "Δεν υπάρχουν σχόλια"). ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.

Ακολουθήστε μας στο Facebook

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Η ιστορία του σπαθιού, του δέντρου, της πέτρας και του νερού



…Οι δικοί μας, οι πιο μεγάλοι πολεμιστές, αντιμετώπισαν εκείνους τους ξένους, έγιναν μεγάλες μάχες ανάμεσα στους ιθαγενείς αυτής της γης για να υπερασπίσουν τη γη από το χέρι του ξένου. Αλλά μεγάλη ήταν κι η δύναμη που έφερνε το ξένο χέρι.

Μεγάλοι και τρανοί πολεμιστές έπεσαν στη μάχη και σκοτώθηκαν.
Oι μάχες συνεχίζονταν, λίγοι, ήταν πια οι πολεμιστές, κι οι γυναίκες και τα παιδιά έπαιρναν τα όπλα αυτών που έπεφταν.

Συγκεντρώθηκαν τότε οι πιο σοφοί από τους παππούδες και διηγήθηκαν την ιστορία του σπαθιού,
του δέντρου, της πέτρας και του νερού. Διηγήθηκαν ότι στους καιρούς τους πιο παλιούς κι εκεί στα βουνά, μαζεύτηκαν τα πράγματα που οι άνθρωποι είχαν για να δουλεύουν και να αμύνονται. 


Βρίσκονταν οι θεοί καταπώς συνήθιζαν, δηλαδή κοιμισμένοι ήταν, γιατί πολύ τεμπέληδες ήταν τότε οι θεοί, που δεν ήταν οι πρώτοι θεοί, οι πιο μεγάλοι, αυτοί που γέννησαν τον κόσμο. Κι ο άντρας κι η γυναίκα ξοδεύονταν στο σώμα και μεγάλωναν στην καρδιά, κάπου σε μια γωνιά του πρωινού. Σιωπή ήταν η νύχτα. Σιωπηλή ήταν γιατί ήξερε πως πολύ λίγο της απέμενε.

Τότε μίλησε το σπαθί.

-“Ένα σπαθί τόσο”, διακόπτει την αφήγηση του ο γερο-Αντόνιο και παίρνει μια μεγάλη δίκοπη ματσέτα. Το φως της φωτιάς βγάζει μερικές αχτίδες, μόλις για μια στιγμή, κι έπειτα γίνεται σκιά. Συνεχίζει ο γερο-Αντόνιο:



Τότε μίλησε το σπαθί και είπε:

Εγώ είμαι το πιο δυνατό και μπορώ να τους καταστρέψω όλους. Η κόψη μου κόβει και δίνει εξουσία σ’ αυτόν που με κρατά και θάνατο σ’ αυτόν που με αντιμετωπίζει”.

Ψέματα!” λέει το δέντρο.
Εγώ είμαι το πιο δυνατό, αντιστάθηκα στον άνεμο και στην πιο άγρια καταιγίδα”.




” Πάλεψαν το σπαθί και το δέντρο. Δυνατό και σκληρό έγινε το δέντρο κι αντιμετώπισε το σπαθί. Το σπαθί χτύπησε και ξαναχτύπησε μέχρι που έκοψε τον κορμό και γκρέμισε το δέντρο.


Εγώ είμαι το πιο δυνατό”,
επανέλαβε το σπαθί.

Ψέματα!” είπε η πέτρα.
Εγώ είμαι η πιο δυνατή γιατί είμαι σκληρή και αρχαία, είμαι βαριά και συμπαγής”.




“Και πάλεψαν το σπαθί και η πέτρα. Σκληρή και στερεή έγινε η πέτρα κι αντιμετώπισε το σπαθί. Το σπαθί χτύπησε και ξαναχτύπησε και δεν μπόρεσε να καταστρέψει την πέτρα αλλά την έσπασε σε πολλά κομμάτια. Το σπαθί έμεινε χωρίς κόψη κι η πέτρα πολύ κομματιασμένη.


Είναι ισοπαλία!” είπαν το σπαθί
κι η πέτρα κι έκλαψαν κι οι δυο για την ανώφελη πάλη τους.

”Στο μεταξύ, υπήρχε και. το νερό του χειμάρρου που μονάχα παρακολουθούσε
την πάλη και δεν έλεγε τίποτα.
 

Το είδε το σπαθί κι είπε:

Εσύ είσαι το πιο αδύνατο απ’ όλους μας! Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις σε κανέναν. Είμαι πιο δυνατός από σένα!” και τινάχτηκε το σπαθί με μεγάλη δύναμη ενάντια στο νερό του χειμάρρου. Κι έγινε μεγάλη φασαρία και θόρυβος και τρόμαξαν τα ψάρια αλλά το νερό δεν αντιστάθηκε στο χτύπημα του σπαθιού.

Λίγο λίγο, χωρίς να πει τίποτα, το νερό ξαναπήρε την αρχική μορφή του,
τύλιξε το σπαθί και συνέχισε το δρόμο του στο ποτάμι που θα το μετέφερε στο μεγάλο νερό που είχαν φτιάξει οι θεοί για να γιατρέψουν τη δίψα που είχαν.

Πέρασε ο καιρός και το σπαθί στο νερό άρχισε να παλιώνει και να σκουριάζει, έχασε την κόψη του
και τα ψάρια το πλησίαζαν χωρίς φόβο και το κορόιδευαν. Με πόνο αποσύρθηκε το σπαθί από το νερό του χειμάρρου. Χωρίς κόψη και νικημένο πια, διαμαρτυρήθηκε:

Είμαι πιο δυνατό από εκείνο, αλλά δεν μπορώ να του κάνω ζημιά,
κι αυτό, χωρίς να παλέψει, με νίκησε”.

Πέρασε το ξημέρωμα κι ήρθε ο ήλιος να σηκώσει τον άντρα και τη γυναίκα
που είχαν κουραστεί μαζί για να φτιάξουν νέους. 

Βρήκαν ο άντρας κι η γυναίκα το σπαθί σε μια σκοτεινή γωνιά, την πέτρα κομματιασμένη, το δέντρο κομμένο και το νερό του χειμάρρου να τραγουδάει…

Τέλειωσαν οι παππούδες να διηγούνται την ιστορία του σπαθιού, του δέντρου, της πέτρας και του νερού και είπαν;




Υπάρχουν φορές που πρέπει να παλέψουμε σαν να ήμασταν σπαθί ενάντια στο ζώο, υπάρχουν φορές που πρέπει να παλέψουμε σαν δέντρο, απέναντι στην καταιγίδα, υπάρχουν φορές που πρέπει να παλέψουμε σαν πέτρα ενάντια στο χρόνο.


Αλλά υπάρχουν φορές που πρέπει να παλέψουμε όπως το νερό απέναντι στο σπαθί, το δέντρο, την πέτρα.


Αυτή είναι η ώρα να γίνουμε νερό και να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς το ποτάμι
που μας φέρνει στο μεγάλο νερό όπου γιατρεύουν τη δίψα τους οι μεγάλοι 'θεοί', οι πρώτοι, αυτοί που γέννησαν τον κόσμο…


Υποδιοικητής Μάρκος


Διαβάστε περισσότερα... »

Αριστοτέλης: Προάγγελος της Ρομποτικής Επιστήμης!




Η ρομποτική είναι σημαντικός κλάδος της επιστήμης του μηχανικού με πολλές εφαρμογές
σε τομείς της ανθρώπι-
νης δραστηριότητας, όπως η βιομηχανία, η γεωργία, η παιδεία, η ιατρική κ.ά. κύριος στόχος της είναι η εξοικονόμηση ανθρώπινης ενέργειας και προπαντός η διαρκής βελτίωση της ακρίβειας
των συγκεκριμένων εφαρμογών.

Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.), μεγάλος φιλόσοφος και πανεπιστήμων, φαίνεται ότι είχε προβλέψει
ακόμη και το ρομπότ. Αναζητώντας τις ρίζες του ρομπότ, εκτός από τη μυθολογία πρέπει να ανατρέξουμε στο ενδιαφέρον των αρχαίων Ελλήνων επιστημόνων για την τεχνολογία ξεκινώντας από το
Θαλή το Μιλήσιο και φθάνοντας στον Αριστοτέλη.

Ο Θαλής, ένας από τους επτά σοφούς της Ελλάδος, θαυμάζεται τόσο ως μηχανικός
όσο και ως φιλόσοφος και αστρονόμος. Είναι ο πρώτος που προέβλεψε την έκλειψη του ηλίου το 585 π.Χ. . Ο
Πλάτων τον αποκαλεί «ευμήχανο στις τέχνες». Ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του «Μηχανικά» θαυμάζει ότι γίνεται για την τέχνη προς το συμφέρον του ανθρώπου με τη βοήθεια της επιστήμης.

Σε ένα άλλο βιβλίο τα Πολιτικά, ασχολείται με τη δουλεία την οποία θεωρεί απαραίτητη
για την οικονομική ζωή των πόλεων – κρατών. Ακόμη και ο πόλεμος κατά τον Αριστοτέλη είναι νόμιμο μέσο για την ανεύρεση δούλων, στην εργασία των οποίων
βασιζόταν η οικονομική ανάπτυξη. Το έργο του Αριστοτέλη, που επηρέασε καθοριστικά τη σκέψη του πολιτισμένου κόσμου, έγινε γνωστό στην εξερχόμενη από το μεσαίωνα ευρωπαϊκή δύση, χάρη στους Έλληνες λόγιους που κατέφυγαν εκεί κυρίως μετά την άλωση της Πόλης, αλλά και χάρη στους Άραβες, στη γλώσσα των οποίων είχε μεταφραστεί από τον 8ο αιώνα.






Η μεγαλοφυΐα, του εκτός των άλλων, φαίνεται και από την αποτύπωση του δένδρου της φύσεως,
όπου ξεκινά από τα κατώτερα φυτά, περνάει στα μαλάκια, τα αρθρόποδα, τα ερπετά, τα θηλαστικά και φθάνει στον άνθρωπο. Μαζί με τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, που ήταν δάσκαλός του, συναποτελούν την τριάδα των μεγαλύτερων φιλοσόφων της ανθρωπότητας.

Γράφει στα «Πολιτικά» του (c1253 b 34): «
ώσπερ τα δαιδάλου φασίν ή τους του ηφαίστου τρίποδας, ους φασιν ο ποιητής αυτομάτους θείον δύεσθαι αγώνα, ούτως αι κερκίδες εκέρκιζον αυταί και τα πλήκτρα εκιθάριζεν, ουδέν αν έδει ούτε τοις αρχιτέ-
κτοσιν υπηρετών ούτε τοις δεσπόταις δούλων
», δηλαδή, αν κάθε όργανο μπορούσε, κατά διαταγή, να εργαστεί μόνο του, αν η σαΐτα του αργαλειού μπορούσε να υφάνει μόνη της, αν το δοξάρι μπορούσε να κινήσει μόνο επάνω στη λύρα, οι επιχειρηματίες δεν θα είχαν ανάγκη από εργάτες, ούτε οι αφέντες από δούλους.


Το κείμενο αυτό είναι μια ιδιοφυής πρόβλεψη της σημερινής τεχνολογίας του ρομπότ,
η οποία άνοιξε νέους ορίζοντες και στην εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης. Τα τελευταία χρόνια, χάρη στη ρομποτική τεχνολογία, γίνονται εγχειρήσεις με πολύ μεγάλη
ακρίβεια. κι εννοείται πως αυτή η τεχνολογία αντι-
καθιστά τον άνθρωπο με τη θέλησή του και δεν τον
υποκαθιστά. Είναι ο χειρουργός, για παράδειγμα,
αυτός που ελέγχει τους βραχίονες του ρομπότ κατά
την εγχείρηση.

Το λύκειο Αθηνών του Αριστοτέλη ήταν ένα ερευνητικό κέντρο μελέτης όλων των επιστημών.




Παρ’ ότι γιατρός ο ίδιος ο Αριστοτέλης, δεν είχε απήχηση στους γιατρούς της εποχής του, γιατί ενδιαφέρθηκε περισσότερο για τη
βιολογία και τη Ζωολογία. Εν τούτοις είναι ο πρώτος που ασχολήθηκε με τη μελέτη της ανατομίας στα ζώα.

Θεωρείται θεμελιωτής της βιολογίας. Ο
δαρβίνος μάλιστα είπε πως «όλοι οι σύγχρονοι βιολόγοι μπορούν να θεωρηθούν μαθητές μόνο του Αριστοτέλη». 

Ο Αριστοτέλης ως δάσκαλος - παιδαγωγός
του Μεγάλου Αλεξάνδρου επί τρία χρόνια,
μαζί με την καλλιέργεια της πολιτικής του σκέψης, μύησε τον μαθητή του στις αξίες της ελληνικής κλασικής παιδείας. γι’ αυτό και στις εκστρατείες του, που είχαν έντονη και καθοριστική την πολιτιστική τους διάσταση,
τον ακολουθούσε ομάδα πνευματικών συμβούλων και πιστημόνων, ενώ ο ίδιος δεν αποχωριζόταν τον Όμηρο. η πολιτιστική του παιδεία έδωσε καρπούς κυρίως στην περίοδο
των Πτολεμαίων, καθώς αυτοί έδωσαν μεγάλη σημασία στις επιστήμες, στις τέχνες και στα γράμματα, δημιουργώντας το Μουσείο (Ινστιτούτο Έρευνας) και τη μεγάλη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας με πρότυπο το λύκειο του Αριστοτέλη. κι οι δύο μεγάλες βιβλιοθήκες των ελληνιστικών χρόνων, της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου, είχαν ως πρότυπο τη βιβλιοθήκη του Αριστοτέλη στο λύκειο.







ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΥΤΟΜΑΤΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΤΟΥ ΗΡΩΝΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ 







Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 323 π.Χ. έφυγε από την Αθήνα κατηγορηθείς ως άθεος και πήγε στη Χαλκίδα, πατρίδα της μητέρας του, όπου και πέθανε ένα χρόνο αργότερα. η σύγκρουση πολιτικής και επιστήμης, όπως βλέπουμε, έχει το ιστορικό της βάθος. 


Βασίλειος Χ. Γολεμάτης

Ομότιμος καθηγητής Χειρουργικής
Πανεπιστημίου Αθηνών


ΠΗΓΗ
THE PERSISTENCE OF A FREE PHOTON
Διαβάστε περισσότερα... »

Στα πεζοδρόμια συνάντησα τον Χριστό...


παπα- Φιλόθεος Φάρος 


Την ορθόδοξη παράδοση, λοιπόν, από την οποία αντλούσα τις θεραπευτικές δυνατότητες μου, δεν την γνώρισα στις αίθουσες της θεολογικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου άκουσα μόνο διανοητικούς ορισμούς για την αγάπη, την ταπεινοφροσύνη, την κοινωνία, και όπου βίωνα την πιο ψυχρή αδιαφορία του ανθρώπου για τον άνθρωπο, την υποκρισία της εξωτερικής ευπρέπειας και ευσέβειας και την ιδιοτέλεια των ανθρώπων που ασχολούντο ακόμη και με την θεολογία για να έχουν την θέση που θα τους εξασφάλιζε μια άνετη ζωή, στην οποία και μόνο έδειχναν να πιστεύουν παρά τις λεκτικές θεολογικές κορώνες.

Την ορθόδοξη παράδοση από την οποία αντλούσα τις θεραπευτικές μου δυνατότητες,
την είχα βιώσει με τις πόρνες και τους χασικλήδες της Τρούμπας στον Πειραιά, όπου το κουρείο του πατέρα μου στο οποίο εκείνος με πήρε να δουλέψω όταν ήμουν έντεκα χρόνων, όχι για λόγους οικονομικούς, αλλά γιατί πίστευε ότι εκεί θα αποκτούσα πολύτιμες γνώσεις για την ζωή. Οι πόρνες και οι χασικλήδες της Τρούμπας δεν εστηρίζοντο στην δική τους δικαιοσύνη, όπως οι καθώς πρέπει ευσεβείς, και γι αυτό όχι μόνο δεν είχαν έπαρση αλλά είχαν μια αυθόρμητη ταπεινοσύνη.

Δεν έκαναν καμία προσπάθεια να αποκρύψουν την κατάντια τους. Δεν κάλυπταν την παλιανθρωπιά τους, με μάσκα υποκριτικής ευπρέπειας. Δεν έκρυβαν την οργή τους με ανατριχιαστικά ευγενικά χαμόγελα, και είχαν μια γνήσια πίστη στη δύναμη και στην αγάπη του Θεού, γιατί αν και ομολογούσαν την κατάντια τους, δεν σταματούσαν να ζητούν και να ελπίζουν χωρίς μεγαλορρημοσύνες στο έλεος του. 

Αλλά πάνω από όλα αυτοί οι μεγάλοι αμαρτωλοί βίωναν και ακτινοβολούσαν την πιο καίρια χριστιανική αρετή, που είναι η χωρίς όρους και προϋποθέσεις του άλλου, οποιοδήποτε κι αν είναι η κατάντια του, που είναι, όπως λέει ο Χρυσόστομος, το κατ’ εξοχήν θεϊκό γνώρισμα. « Γίνεσθε ουν οικτίρμονες» λέει ο Χριστός, «καθώς και ο πατήρ ημών οικτίρμων εστί»(Λουκ. 6.36). 

Μόνο οι πόρνες και οι χασικλήδες μπορούν να αποδέχονται τους άλλους ανεπιφύλακτα γιατί έχουν πλήρη επίγνωση της δικής τους κατάντια και όχι εκείνοι που είναι βέβαιοι για την αρετή τους. Γι αυτό και ο Χριστός απευθυνόμενος σε αυτούς τους τελευταίος διακήρυσσε: «οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμας εις την βασιλεία του Θεου»(Ματθ. 21.31).

Αλλά την ορθόδοξη παράδοση από την οποία αντλούσα τις θεραπευτικές μου δυνατότητες την είχα γνωρίσει και από όλους αυτούς τους απλούς ανθρώπους που την ζούσα όχι μόνο χωρίς να κάνουν κηρύγματα, αλλά χωρίς να το συνειδητοποιούν και αυτοί οι ίδιοι, όπως εκείνος ο υποδηματοποιός, τον οποίο υπέδειξε στον Μ. Αντώνιο ο Θεός, όταν εκείνος τον ρώτησε εάν υπήρχε μεγαλύτερος Άγιος από αυτόν. 

Πρόκειται για εκείνους τους απλούς ανθρώπους από τους οποίος γνώρισαν ο Ντοστογέφσκυ και ο Παπαδιαμάντης την Ορθοδοξία και οι οποίοι την ακτινοβολούν με τις απλές στιγμές και κινήσεις της καθημερινής ζωής σε αντίθεση με τους διανοούμενους που, τουλάχιστον στον έργο του Ντοστογέφσκυ, είναι φορείς είναι της αλλοτριώσεως και της παρακμής. Αυτοί οι απλοί άνθρωποι είναι οι πραγματικοί άγιοι, γιατί εκτός του ότι βιώνουν ουσιαστικά το πνεύμα του Χριστού, παραμένουν άγνωστοι, και δεν αποκομίζουν τιμές και δόξες από τους ανθρώπους.

Η απουσία τέτοιων πραγματικών αγίων, είναι η πιο κρίσιμη έλλειψη της σύγχρονης ζωής. Εγώ προσωπικά ένα μόνο άγιο γνωρίζω. Είναι ένας αγράμματος ξυλουργός. Ένας φτωχός οικογενειάρχης. Ένας ακαταπόνητος δουλευτής. Πρόθυμος να κάνει ότι του ζητήσεις. Που τον κάνεις ότι θέλεις και δεν διαμαρτύρεται ποτέ. Που χρεώνει για την θαυμάσια δουλειά του μόνο του μεροκάματο του. Που δεν καυχάται για τίποτε. 

Που δεν διαμαρτύρεται και δεν παραπονιέται για τίποτε, όχι γιατί είναι ανόητος αλλά γιατί είναι πραγματικά άγιος. Αλλά γι αυτή την πραγματική αγιότητα δεν έχει μάτια ο σύγχρονος άνθρωπος και αναζητεί αγιότητα στις κακόγουστες παραστάσεις, στα μεγάλα λόγια, στην επίδειξη, στην λάμψη, στα πυροτεχνήματα και στα είδωλα.

π. Φιλόθεος Φάρος- Η αλλοίωση του Χριστιανικού Ήθους


Διαβάστε περισσότερα... »

Είναι δυνατή η Τηλεμεφορά Ενέργειας, χωρίς όριο απόστασης, λένε Ιάπωνες Φυσικοί



Μια ομάδα φυσικών πρότεινε έναν τρόπο τηλεμεταφοράς ενέργειας σε μεγάλες αποστάσεις. Η τεχνική, η οποία είναι καθαρά θεωρητική σε αυτό το σημείο, εκμεταλλεύεται το παράξενο κβαντικό φαινόμενο της διεμπλοκής, όπου δύο σωματίδια μοιράζονται την ίδια την ύπαρξη.

Οι ερευνητές, που εργάζονται για το πανεπιστήμιο Tohoku στην Ιαπωνία και με επικεφαλής τον Masahiro Hotta,
περιγράφουν την πρότασή τους στην τελευταία έκδοση του Physical Review Α. 

Το σύστημα τους εκμεταλλεύεται τις ιδιότητες του πεπιεσμένου φωτός ή κυρίαρχου κενού που θα πρέπει να επιτρέπει την τηλεμεταφορά πληροφοριών σχετικά με μία ενεργειακή κατάσταση. Με τη σειρά της, αυτή η τηλεμεταφερόμενη κβαντική ενέργεια θα μπορούσε να γίνει ωφέλιμη.

Σε αντίθεση με τα συστήματα τηλεμεταφοράς, όπως απεικονίζεται στο Star Trek ή το The Fly,
αυτό το είδος της τηλεμεταφοράς περιγράφει εμπλεκόμενα πειράματα στα οποία τα δύο πεπλεγμένα σωματίδια ενώνονται παρότι δεν υπάρχει καμία προφανής σύνδεση μεταξύ τους. Όταν μια αλλαγή συμβαίνει σε ένα σωματίδιο, η ίδια αλλαγή συμβαίνει στο άλλο. Ως εκ τούτου, η εντύπωση της τηλεμεταφοράς. Οι φυσικοί διεξάγουν πειράματα με το φως, την ύλη και τώρα, την ενέργεια.

Σύμφωνα με τον Hotta, μια μέτρηση για το πρώτο σωματίδιο εγχέει κβαντική ενέργεια στο σύστημα.
Στη συνέχεια, με την προσεκτική επιλογή της μέτρησης που κάνουμε για το δεύτερο σωματίδιο, είναι δυνατόν να εξαχθεί η αρχική ενέργεια.

Γράφοντας στο Phys.org , ο Bob Yirka εξηγεί περισσότερα:

Πίσω στο 2008, ο Hotta, με μια άλλη ομάδα, πρώτα επινόησαν μια θεωρία για την τηλεμεταφορά ενέργειας
βασιζόμενοι στη συνεκτίμηση των πλεονεκτημάτων του κυρίαρχου κενού. Η θεωρία προτείνει ότι δεν είναι πραγματικά κενά, αντί να υπάρχουν σωματίδια μέσα σε αυτά που μπαινοβγαίνουν στην ύπαρξη, μερικά από τα οποία έχουν εμπλακεί. Ενώ ενδιαφέρουσα είναι, η θεωρία που προτείνει ότι η ενέργεια τηλεμεταφοράς θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο σε πολύ μικρές αποστάσεις. 

Σε αυτή τη νέα προσπάθεια, ο Hotta και η παρέα του έχουν βρει έναν τρόπο για να αυξήσουν την απόσταση τηλεμεταφοράς, κάνοντας χρήση ενός υλικού γνωστό ως πεπιεσμένο φως, το οποίο είναι δεμένο σε μια πεπιεσμένη κατάσταση κενού.

Οι νόμοι της Κβαντικής μηχανικής περιορίζουν τους τρόπους που οι τιμές σε ένα σύστημα
(όπως ένα κενό) μπορούν να μετρηθούν. Οι φυσικοί έχουν βρει, ωστόσο, ότι η αύξηση της αβεβαιότητας μίας τιμής, μειώνει την αβεβαιότητα της αξίας των άλλων, ένα είδος συμπιεσμένου αποτελέσματος. 

Όταν εφαρμόζεται στο φως, η θεωρία προτείνει, οδηγεί σε περισσότερα ζεύγη που ταξιδεύουν μαζί μέσω ενός κενού, το οποίο με τη σειρά του οδηγεί σε περισσότερα από αυτά που έχουν εμπλακεί και αυτό ακριβώς είναι που η ομάδα προτείνει ότι πρέπει να επιτρέπει την τηλεμεταφορά ενέργειας πάνω από σχεδόν εικονικά οποιαδήποτε απόσταση.

Συνεχίζοντας, οι ερευνητές θέλουν να δοκιμάσουν εργαστηριακά τη θεωρία τους. Ο Hotta υπαινίσσεται ότι η ομάδα του είναι στη διαδικασία να κάνει ακριβώς αυτό.

Είναι ενδιαφέρον ότι, το έργο αυτό έχει επιπτώσεις σε μια σειρά από συναφείς τομείς,
συμπεριλαμβανομένων των μαύρων οπών και της φυσικής της κβαντικής θεωρίας της δαίμονα του Maxwell.

Για να μάθετε περισσότερα για αυτό, σας συνιστώ να διαβάσετε αυτό το άρθρο του MIT από το 2010, το οποίο καλύπτει μια παλαιότερη έκδοση της θεωρίας του Hotta.

Μετάφραση-Επιμέλεια-Απόδοση στα Ελληνικά 



Πηγές:
http://pra.aps.org/abstract/PRA/v89/i1/e012311
http://io9.com/teleportation-just-got-easier-but-not-for-you-unfort-1187678929
http://io9.com/human-teleportation-is-far-more-impractical-than-we-tho-988408753
http://phys.org/news/2014-01-theory-teleport-energy-distances.html
http://io9.com/5641423/physics-and-the-art-of-demonology
http://www.technologyreview.com/view/417362/physicist-discovers-how-to-teleport-energy/
http://www.shutterstock.com/gallery-507955p1.html
http://io9.com/physicists-say-energy-can-be-teleported-without-a-limi-1511624230


Διαβάστε περισσότερα... »

Ύπνος και θάνατος: Οι "δεινοί θεοί"




"Ο Ύπνος είναι πρόσκαιρος Θάνατος και ο θάνατος, αιώνιος Ύπνος
Ευριπίδης


Από πανάρχαιους χρόνους γενεές από μύστες μελέτησαν τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου
και στη συνέχεια τα δίδαξαν στους άλλους. Το «δεν υπάρχει θάνατος, ο θάνατος είναι ζωή και η ζωή είναι θάνατος» ήταν η ηχώ των Ελευσινίων μυστηρίων και ένας από τους κυριότερους σκοπούς της μύησης παντού ανά τον κόσμο ήταν και εξακολουθεί να είναι η εξοικείωση του ανθρώπου με το ορόσημο που λέγεται «θάνατος»...

Ένας από τους κυριότερους σκοπούς αυτής της μύησης, 
ήταν να εξοικειώσει τον άνθρωπο με την ιδέα του θανάτου και να τον απαλλάξει από τον φόβο. 

Όταν ο άνθρωπος γνωρίσει τι είναι στην πραγματικότητα ο θάνατος και κατανοήσει
αυτό που συμβαίνει στη μεταθανάτια περίοδο, τότε γίνεται γνώστης του μυστηρίου της ζωής.

Ο θάνατος είναι ο μεγάλος ευεργέτης της εξέλιξης καθώς ανανεώνει τη μορφή
και κάθε κατάσταση ζωής. Κάτι παρόμοιο είναι και ο Ύπνος. Είναι η απώλεια της φυσικής εγρήγορσης για κάποιες ώρες, που όμως είναι σωτήριες και για τη φυσική και την ψυχική υγεία του ανθρώπου. 

Ο θεός Ύπνος σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες είναι γιος της Νύχτας και του Ερέβους.
Σύμφωνα με τον Ησίοδο στη Θεογονία ο Ύπνος και ο δίδυμος αδελφός του, ο Θάνατος, ήταν«δεινοί Θεοί» που κατοικούσαν στον Τάρταρο, «ένθα δε γης δνοφερής και ταρτάρου ηερόεντος», όπου ο Ήλιος ποτέ δεν τους βλέπει, «ούτε όταν ανεβαίνει στον ουρανό ούτε όταν κατεβαίνει». 

Στην ελληνική μυθολογία ο Ύπνος ήταν θεός ή δαίμονας, που αποτελούσε την προσωποποίηση του ύπνου.
Τον φαντάζονταν νέο, ωραίο, με φτερά στους ώμους, να αποκοιμίζει τους κουρασμένους καθώς τους ραντίζει με ένα κλαδί μουσκεμένο από τη δροσιά της λήθης ή καθώς τους ποτίζει από ένα κέρας υπνωτικούς χυμούς ή απλά κουνώντας τα φτερά του. 

Ο Ύπνος τριγυρίζει αθόρυβα στις στεριές
και τις θάλασσες και είναι ήσυχος και καλός με τους ανθρώπους.

Τον θεωρούσαν ήσυχο και πράο θεό ή δαίμονα, που πλανιόταν στη γη πότε ως ωραίο νέο,
που έσπερνε στη Γη γλυκά όνειρα ή κοιμόταν σε μια κλίνη, πότε ως δαίμονα με φτερά, που μετέφερε ένα νεκρό με το Θάνατο.






Κατά τον `Όμηρο, που τον αποκαλεί νήδυμο (γλυκύ), τόπος κατοικίας του Ύπνου ήταν η νήσος Λήμνος,
ενώ από τους μεταγενέστερους συγγραφείς του αποδιδόταν μια δική του φανταστική πατρίδα, η «Νήσος των Ονείρων». Ο Ύπνος λατρευόταν πολύ στην κυρίως Ελλάδα. Σημαντικά κέντρα της λατρείας του Ύπνου ήταν η Επίδαυρος, η Τροιζήνα και η Ολυμπία. 

Η δύναμη του θεού Ύπνου είναι πολύ μεγάλη. Μπορεί να κοιμίσει όλους τους θεούς και όλους τους ανθρώπους.
Μάλιστα κοίμισε ακόμα και τον αρχηγό των θεών, τον Δία, παρά τη θέλησή του, ύστερα από πιέσεις της θεάς Ήρας η οποία ήθελε να επηρεάσει την εξέλιξη του Τρωικού Πολέμου. 

Η Ήρα επισκέπτεται τον Ύπνο στη Λήμνο πού κατοικούσε. 

Τον προσφωνεί «άναξ πάντων τε θεών πάντων τ' ανθρώπων», (άρχοντα, βασιλιά όλων των θεών
και των ανθρώπων) για να τον πείσει, αλλά ο Ύπνος το σκέφτεται να τα βάλει με τον Δία, διότι είχαν προηγούμενα από το παρελθόν. 

Πείθεται να το κάνει, αφού όμως πρώτα η Ήρα
του ορκίστηκε να τον παντρέψει με μία από τις νεότερες Χάριτες, την γλυκιά Πασιθέη, πού τόσο επιθυμούσε. 

Η Πασιθέη είναι η θεά της χαλάρωσης
και της ξεκούρασης, και έτσι καταλαβαίνουμε γιατί είναι τόσο πολύ επιθυμητή στον θεό Ύπνο. 

Ο Ύπνος με την Ήρα αναχωρούν μαζί για να βρουν το Δία. Η Ήρα σκορπάει στην καρδιά του Δία
«γλυκιά αγάπη και επιθυμία» και ο Ύπνος μεταμορφωμένος σε πουλί, τον αποκοιμίζει.

Η Πηνελόπη λέει χαρακτηριστικά (Ομήρου Οδύσσεια, Τ 559-566):


έχουμε, ώ ξένε, ονείρατα ζαβά, με κούφια λόγια,
κι απ' όσα ονειρευόμαστε,
σωστά δε βγαίνουν όλα.

Δυό θύρες τ' αλαφροΐσκιωτα τα όνειρα έχουν πάντα
με κέρατο φτιαστή τη μιά, με φίλντισι την άλλη
όσα όνειρα απ’ το φίλντισι το πριονιστό διαβαίνουν,
χαμένα είναι κι ανώφελα, και τους θνητούς γελάνε.
πάλε όσα απ' τα καλόξεστα τα κέρατα περάσουν,
αληθινά του βγαίνουνε του ανθρώπου που τα βλέπει.

Ο Ύπνος λέγεται ότι είχε είτε χίλιους, είτε τρεις γιους ή αδελφούς (εκτός από τον Θάνατο): τονΜορφέα, τον Φοβήτορα και τον Φάντασο. (όνειροι). Κατοικούσαν στις ακτές του ωκεανού, στη Δύση, σε ένα σπήλαιο κοντά στα σύνορα του Άδη. 

Οι όνειροι, έστελναν τα όνειρα στους θνητούς, μέσα από δύο πύλες που βρίσκονταν εκεί. Η μία πύλη ήταν φτιαγμένη από Κέρατο, και με αυτή έστελναν τα αληθινά όνειρα (προμηνύματα), ενώ με τη δεύτερη που ήταν φτιαγμένη απόΕλεφαντόδοντο, έστελναν τα ψεύτικα όνειρα.





Ο Θάνατος είναι αρχαιοελληνική θεότητα του θανάτου,
ήταν προσωποποίηση του τέλους της ζωής.

Ο Ησίοδος αναφέρει ότι είναι δίδυμος αδελφός του Ύπνου, οι οποίοι είναι "δεινοί θεοί"
που κατοικούν στο σκοτεινό Τάρταρο και ποτέ δεν τους φωτίζει ο ήλιος. 

Όμως ενώ ο Ύπνος ταξιδεύει ειρηνικά πάνω στη θάλασσα και στη γη και είναι ευχάριστος
στους ανθρώπους, ο Θάνατος αντίθετα έχει σκληρή και σιδερένια καρδιά και μισείται από τους ανθρώπους, ακόμη κι από τους αθάνατους.

Άλλες φορές ο Θάνατος χαρακτηρίζεται, ιδιαίτερα από τους τραγικούς, ως ευεργέτης
και μάλιστα γιατρός, γιατί απαλύνει τους ανθρώπους από τις αρρώστιες και τους πόνους. 

Στην Ιλιάδα ο Θάνατος εμφανίζεται, με εντολή του Δία και της Ήρας, για να παραλάβει
το πτώμα του Σαρπηδόνα και να το μεταφέρει στη Λυκία. Ο Ευριπίδης παριστάνει το Θάνατο σαν βασιλιά των νεκρών, που φορά μαύρο πέπλο ή έχει μαύρα φτερά. 

Τον παρουσιάζει ως πικρό, αλόγιστο, άκριτο, λυπηρό, κακό δαίμονα. 

Για τη λατρεία του θεού ελάχιστα πράγματα προσφέρονται, γιατί ο Θάνατος
ούτε θέλει, ούτε δέχεται δώρα. Γι αυτόν δεν υπάρχει βωμός. 

Συνήθως παριστάνεται σαν όμορφος νέος, άλλοτε με μαύρα φτερά και με σβησμένο
ή μισοσβησμένο πυρσό. Δεν έδειχνε συμπόνοια σε κανέναν. Μερικές φορές συνοδεύεται από τον αδελφό του Ύπνο. 

Ο Θάνατος είναι σκληρός και ανάλγητος θεός με σιδερένια καρδιά, μισητός
και σ' αυτούς ακόμη τους αθάνατους θεούς. Η προσωποποίηση του Θανάτου που τον παριστάνει ως σκελετό να κρατάει δρεπάνι είναι μεταγενέστερη. 





Μόνο δύο θνητοί κατάφεραν να τον ξεγελάσουν: ο Ηρακλής (όταν απέσπασε την ψυχή της Άλκηστης) και ο βασιλιάς της Κορίνθου, Σίσυφος.

Ο Θάνατος, δίδυμος αδελφός του Ύπνου, σαν προσωποποίηση της λήξης της ζωής, στον Όμηρο
συνοδεύεται με το επίθετο«μόρος» και το ουσιαστικό «κηρ», ενώ υποδηλώνεται ακόμη με τις φράσεις «μαύρη μοίρα» «κήρ μέλαινα», «ερεβενή νυξ», «νυξ μέλαινα», «νηλεές ήμαρ», «μόρος αινός», «στυγερόν σκότος», «θανάτου μέλαν νέφος», «μοίρα κακή θανάτοιο», «κηρ κακή μέλανος θανάτου», «τέλος θανάτοιο».

Ως προσωποποιημένος θεός ο Θάνατος, χαρακτηριζόταν επίσης «μελάμπεπλος άναξ νεκρών», «κακός», «τανηλεγής», «αιέννυπνος», «δυσηλεγής», «δυσηχής». 

Στα ελληνικά επιτύμβια επιγράμματα χαρακτηρίζεται «κακός δαίμων», «βαρύς»,
«άκριτος», «λυπηρός», «βάσκανος», «αλόγιστος», «κακός». Μερικές φορές πιστεύεται ότι έπινε και το αίμα των νεκρών.

Ο Θάνατος επηρεάζεται από τους θεούς και μάλιστα από τη Μοίρα και την Αίσα.
Εκτός από τις Κήρες είχε και άλλους ακολούθους, με τη βοήθεια των οποίων πραγματοποιούσε το άχαρο έργο του, χρησιμοποιώντας ύπουλους τρόπους, «εχθρούς γε θνητοίς και θεοίς στυγουμένους».

Ο ίδιος ο Θάνατος ομολογεί ότι ευχαριστείται να παίρνει από τη ζωή πάντα τους νέους.
Κλείνοντάς τους τα μάτια και τη μύτη, παίρνει την ψυχή των ανθρώπων, την οποία μερικές φορές σαν ψυχοπομπός μεταφέρει και παραδίδει στον Άδη. 

Οι αρχαίοι Έλληνες καλλιτέχνες παρίσταναν το Θάνατο, νέο με γενειάδα, με φτερά στους ώμους
και βέβαια με σπαθί στη μέση, με το οποίο αφαιρεί την ψυχή ή απλά κόβει τα μαλλιά των ανθρώπων, καθώς το κόψιμο των μαλλιών είναι ένδειξη θανάτου. 

Επίσης τον παρίσταναν κρατώντας στο χέρι επιπλέον μία πλάστιγγα, είτε για να καθορίζει τη διάρκεια του χρόνου της ανθρώπινης ζωήςείτε να ζυγοσταθμίζει τις ανθρώπινες πράξεις.

Ο Θάνατος δε δωροδοκείται, διότι είναι ο μόνος από τους θεούς, ο οποίος «ου δώρων ερά»,
ευχαριστιέται όμως με τις τιμές που του κάνουν οι άνθρωποι.

Ο Αριστοφάνης και οι υπόλοιποι κωμικοί παρουσιάζουν το Θάνατο σκληρό,
αδυσώπητο, αμείλικτο και ανηλεή θεό που δεν συγκινείται ούτε με δώρα ούτε με θυσίες, με άλλα λόγια περιγράφουν τον Θάνατο ως θεό που ο άνθρωπος τρίζει τα δόντια του, όταν τον αντικρίζει. Γι' αυτό εξάλλου, από την εποχή του Αριστοφάνη και μετά, ατόνησαν οι εκδηλώσεις λατρείας και οι ανεγέρσεις ναών και βωμών προς τιμήν του.

Οι τραγικοί ποιητές όμως, όπως π.χ. ο Φρύνιχος στη χαμένη «Άλκηστη», ο Σοφοκλής στονΟιδίποδα
επί Κολωνώ ή ο Ευριπίδης στην Άλκηστη, μετριάζουν τη σκληρότητά του και μάλιστα μερικές φορές, όταν απαλλάσσει τους ανθρώπους από συμφορές και αφόρητα βάσανα, τον παρουσιάζουν και ως ευεργέτη και γι' αυτό, όπως γράφει και ο Όμηρος, οι άνθρωποι τον επικαλούνται για «βοήθεια».

Στις περισσότερες παραστάσεις, τα δύο αδέλφια ζωγραφίζονται μαζί, όμοια με τους «ανέμους», να μεταφέρουν συντροφικά κάποιον νεκρό στον Άδη. 

Μάλιστα σε λευκή λήκυθο, υπάρχει η γνωστή παράσταση σχετική με τον Σαρπηδόνα, η οποία εμφανίζει τους δίδυμους αδελφούς: γλυκύς και ήρεμος ο Ύπνος, καταθλιπτικός και σκυθρωπός ο Θάνατος, να μεταφέρουν από κοινού έναν νεκρό με χαρακτηριστική λεπτότητα και προσοχή, σαν να προσπαθούν να μην αισθανθεί το «φορτίο» τους, δηλαδή ο μεταφερόμενος νεκρός, κανένα πόνο ή κανένα δυσάρεστο συναίσθημα.

Ας κρατήσουμε τα τελευταία λόγια του ποιητή και φιλέλληνα Λόρδου Βύρωνα:

"Τώρα θα πάω να κοιμηθώ. Καληνύχτα."


Διαβάστε περισσότερα... »

Η μάχη της αλαζονικής Αράχνης, με τη θεά Αθηνά


Η μάχη της αλαζονικής Αράχνης με τη Θεά Αθηνά 
και η κατάρα της Παλλάδας, 
που την καταδίκασε να ζει κρεμασμένη και ταπεινωμένη... 



Η Αράχνη ήταν η κόρη του Ίδμωνα και ζούσε στη Λυδία της Μικράς Ασίας, μια πόλη ξακουστή για τα υφαντά της. Έτσι η Αράχνη, έγινε κι εκείνη μια εξαιρετική υφάντρα, σε σημείο που ακόμα και οι Νύμφες πήγαιναν να θαυμάσουν τα έργα της. 

Όλοι πίστευαν ότι είχε διδαχθεί την τέχνη από την Αθηνά Εργάνη. Η θεά Αθηνά μαζί με τον Ήφαιστο ήταν προστάτες όλων των συντεχνιών. 

Η ίδια όμως ήταν και θεά της υφαντουργίας, γι” αυτό συχνά τη βλέπουμε σε παραστάσεις να κρατάει αδράχτι. Η Αράχνη βέβαια δεν παραδέχθηκε ποτέ ότι το ταλέντο της το όφειλε στη θεά. 

Τόλμησε μάλιστα να συγκριθεί μαζί της, λέγοντας ότι ήταν πολύ καλύτερη και θα τη νικούσε σε οποιαδήποτε αναμέτρηση. 

Η έπαρση και η αλαζονεία της υφάντρας απογοήτευσαν την Αθηνά, η οποία έκανε μια ύστατη προσπάθεια να τη συνετίσει. 

Μεταμφιέστηκε σε γριά και συμβούλευσε την Αράχνη να αντιληφθεί τη διαφορά ανάμεσα σε μια θνητή και σε μια θεά και τη συμβούλευσε ότι είναι ύβρις να προσπαθεί κάποιος θνητός να αναμετρηθεί με τους θεούς.

Η Αράχνη συνέχισε την αλαζονική συμπεριφορά,
λέγοντας ότι σε περίπτωση μονομαχίας θα τη νικούσε...






Η αναμέτρηση και η τιμωρία 

Η Αθηνά τότε αποκαλύφθηκε και οι δυο γυναίκες αναμετρήθηκαν στην τέχνη που ήξεραν καλά. 

Η Αθηνά κέντησε τα δικά της κατορθώματα. Δημιούργησε ένα έργο για τη διαμάχη της με τον Ποσειδώνα και σκηνές από βίους θνητών που διέπραξαν ύβρη απέναντι στους θεούς. 

Η Αράχνη αντίθετα, με ιδιαίτερο θράσος απεικόνισε τις ερωτικές ατασθαλίες των θεών, που αποπλανούσαν θνητές, αφού πρώτα εξαπατούσαν τα υποψήφια θύματά τους. 

Η Αθηνά εξοργίστηκε με την έπαρση της υφάντρας και έσκισε το υφαντό της. Όταν όμως είδε το υφαντό της, θαύμασε την τεχνική και το ταλέντο της Αράχνης....

Δεν έδειξε το παραμικρό και τη χτύπησε στο πρόσωπο. Το βαρύτερο όμως για την Αράχνη ήταν ότι η θεά έσκισε το υφαντό της. 

Λίγο αργότερα, η πληγωμένη και ταπεινωμένη υφάντρα προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της και κρεμάστηκε.



Η Αθηνά που δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη, χαλάρωσε τη θηλειά και μετέτρεψε το σώμα της, σε αρθροπόδα αράχνη ρίχνοντας πάνω της ακόνιτο, που ακόμα και σήμερα θεωρείται το πιο δηλητηριώδες φυτό στην Ευρώπη. 

Η θεά δεν την άφησε να πεθάνει. Τη μεταμόρφωσε μ' αυτό το δηλητήριο, σε έντομο και την καταράστηκε να ζει πάντα κρεμασμένη, εξασκώντας την τέχνη της και να βρίσκεται πάντα κάποιος που να χαλάει τον ιστό της.

Μια δεύτερη εκδοχή του μύθου
λιγότερο αποδεκτή, κάνει λόγο για μια νεαρή κοπέλα υφάντρα,
που την έλεγαν Αράχνη. Η βαριά άρρωστη μητέρα της την παρακαλούσε να πάει να τη δει έστω για τελευταία φορά, αλλά η κόρη δεν είχε χρόνο, γιατί ύφαινε στον αργαλειό. 

Τότε η μητέρα της λίγο πριν πεθάνει, την καταράστηκε να γίνει έντομο και να υφαίνει μια ολόκληρη ζωή τον ιστό...


Διαβάστε περισσότερα... »

"Δακρυόεν γελάν" (Δ. Λιαντίνης)




...οι έλληνες στάθηκαν ένας κόσμος άκρα μελαγ­χολικός. Το καθημέρα των ελλήνων είναι το όρος Σίπυλο της Νιόβης, ό­που όλες οι βρύσες στάζουνε λύπη. Η λιγνή Ελλάδα ήταν μία κλαίου­σα ιτιά. Εδώ ως και τα ζώα μύρουνται και δακρύζουν. Θυμήσου, για παράδειγμα, τα δάκρυα που χύνανε τα άλογα του Αχιλλέα [Ομήρου, Ρ 437-8].

Στη χλωρίδα του ελληνικού στοχασμού βασιλεύουν τα κλαδιά των νεκρών. Το κυπαρίσσι και ο ασφόδελος. Ούτε πριν ούτε μετά, κανένας λαός δεν ερεύνησε τα άγνωστα της φύσης και τα μυστήρια της ψυχής, για να φτάσει το βαθύ σκοτάδι και το συμπαγές μηδέν που φτάσανε οι έλληνες.

Κανένας λαός δεν βυθίστηκε όσο οι έλληνες στη μαύρη χολή του απαίσιου και της ματαιότητας. Μαύρη χολή. Μελαγχολία αλλιώς. Βούδας, Σοπενχάουερ και όλες οι φιλοσοφίες του πεσσιμισμού και της άρνησης, μπροστά στον καημό των ελλήνων είναι αθλοπαι­διές και αθύρματα. Και καμία θεωρία που υψώθηκε στο γενικό δεν άφηκε να της ξε­φύγουν τόσες φωνές αίρεσης, παράπονου, και απόγνωσης, όσο η κο­σμοθεωρία των ελλήνων.




Οι έλληνες είναι οι αυτουργοί, οι πρωτουργοί, και οι δημιουργοί του θρήνου και της σφοδρής σιωπής. Πρώτοι αυτοί δουλέψανε το νόημα της μοίρας και της συμφοράς. Σε σχέση με τον άνθρωπο, το άδικο το είδαν σε κλίμακα πανανθρώπινη. Και σε σχέση με τον κό­σμο, το κακό το είδαν σε κλίμακα παγκόσμια. Το κακό που είδαν οι έλληνες στη φύση η σύγχρονη φυσική το ονόμασε εντροπία, και τό ‘κλεισε στο δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής.

Είναι παράξενο που ετούτος ο Καύκασος της μοναξιάς και του πά­γου φαίνεται πως δεν φαίνεται στα έργα
και στα λόγια τους. Καθώς τα καράβια τους ταξιδεύουν στις γλαυκοκύανες θάλασσες, το μαγνάδι της επιφάνειας δεν αφήνει να φανεί πουθενά, ότι σε ό­λους εκείνους τους πλησίστιους πλόες λάμνει η βέβαιη αίσθηση και η βέβαιη γνώση τους για το κακό του κόσμου και για το άδικο του ανθρώπου.

Από ένα σημείο μάλιστα και πέρα αυτό το παράξενο γίνεται θαυμαστό. Γιατί όλος εκείνος ο κόσμος του θρήνου μετουσιώνεται σε κατανόηση και σε πικρή περηφάνεια. Γίνεται δηλαδή η ελληνική τέχνη. Γίνεται εγκαρτέρηση, ήμερη κυριαρχία του λόγου στο άλογο, ό­ραση και εννόηση της βαθύτερης οργάνωσης του σύμπαντος. Γίνεται το μελαγχολικό μειδίαμα ενός μελλοθάνατου που βλέπει ότι πεθαίνει. Δεν αφήνεται όμως στην παρηγοριά που προσφέρεται να του δώσει ο λόγος των γύρω του ότι θα ζήσει χρόνια ακόμη.

Αυτός ο μεταπλασμός της μελαγχολίας των ελλήνων σε τέχνη εί­ναι καίριας σημασίας.
Γιατί άλλαξε το ποιόν και την υφή της. Τη μετέτρεψε από άρνηση σε δύναμη, και από εγκατάλειψη σε καρτερία. Έγινε δηλαδή ένας πεσσιμισμός χαρούμενος. Μία δυστυχία, που ωστόσο βρίσκει να χαίρεται. Αυτή την αιχμηρή κορυφογραμμή της χαρμολύπης, που οι έλληνες την περπατούν πολύ προσεχτικά, ο Ό­μηρος τη λέει «δακρυόεν γελάν» [Ομήρου Ζ 484].




Δημήτρης Λιαντίνης 
Απόσπασμα από το βιβλίο: "Τα Ελληνικά"


Διαβάστε περισσότερα... »

Πώς «γράφουν» στο σώμα, τα συναισθήματά μας


Χρησιμοποιούμε συχνά εκφράσεις του τύπου:

«Έγινα σαν το παντζάρι», 
«Μου κόπηκαν τα πόδια», 
«Νιώθω φτερούγισμα στο στομάχι», 
«Έχω ένα βάρος στο στήθος», 
«Αρρώστησα από έρωτα», 

προκειμένου να μιλήσουμε για τα συναισθήματά μας. Άραγε το σώμα μας βιώνει ακριβώς αυτό που περιγράφουμε με λόγια; Με τη βοήθεια των ειδικών, επιχειρήσαμε να βρούμε με ποιον τρόπο αποτυπώνονται στο σώμα τα συναισθήματά μας και σας παρουσιάζουμε τι ανακαλύψαμε.

Πολυάριθμες μελέτες έχουν επιβεβαιώσει ότι η συναισθηματική μας κατάσταση δεν αφήνει ανεπηρέαστο το σώμα μας,
αφού ενεργοποιεί το καρδιαγγειακό, το μυοσκελετικό και το νευροενδοκρινικό σύστημα του οργανισμού μας. 

Επιστήμονες του Πανεπιστημίου Aalto στη Φινλανδία, θέλοντας να κάνουν ένα βήμα παρακάτω, αποτύπωσαν τα μέρη του σώματος που ενεργοποιούν ορισμένα συναισθήματα (ευτυχία, έρωτας, υπερηφάνεια, θυμός, φόβος, άγχος, ντροπή, αηδία, περιφρόνηση, αιφνιδιασμός, ζήλια, λύπη, κατάθλιψη, αδιαφορία). 

Από τα ευρήματα, που δημοσιεύτηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση «Proceedings of the National Academies of Sciences», η πιο εντυπωσιακή διαπίστωση αφορούσε το γεγονός ότι τα συναισθήματά μας επιφέρουν μια σειρά από σωματικές αντιδράσεις που είναι κοινές για όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως καταγωγής και φύλου, και οι οποίες συνδέονται με την προσπάθειά μας για επιβίωση. 




Ο χάρτης του σώματος
Ο αντίκτυπος των συναισθημάτων στο σώμα μας. 

1. Κεφάλι 
Πανταχού παρόν στα περισσότερα συναισθήματα το κεφάλι. Σημαντικός είναι ο ρόλος των δακρύων και των μυϊκών συσπάσεων του προσώπου. Η υψηλότερη ενεργοποίηση παρατηρείται στα συναισθήματα χαράς, ενώ η χαμηλότερη στην αδιαφορία και την κατάθλιψη. Στην ντροπή συμμετέχουν ιδιαίτερα τα μάτια και στον θυμό τα μάγουλα.


2. Λαιμός
Με εξαίρεση την κατάθλιψη και την αδιαφορία, τα υπόλοιπα συναισθήματα αφήνουν έντονη γεύση στον λαιμό. Υψηλή δραστηριότητα παρατηρείται στα συναισθήματα της αηδίας και της αγάπης, όπου οι αισθήσεις της γεύσης και της οσμής παίζουν καθοριστικό ρόλο.


3. Στήθος
Αποτελεί μια περιοχή του σώματος που ενεργοποιείται -και μάλιστα έντονα- στα περισσότερα συναισθήματα. Αλλαγές στην αναπνοή και τον καρδιακό ρυθμό παρατηρούνται στον θυμό, την ευτυχία, το άγχος, την αγάπη και την περηφάνια.


4. Στομάχι-κοιλιά 
Τα αρνητικά συναισθήματα (θυμός, αηδία, άγχος, φόβος) δένουν κόμπο το στομάχι μας. Το αποτύπωμά τους, όμως, αφήνουν και τα καλά συναισθήματα, όπως ο έρωτας, που ως γνωστόν «… περνάει από το στομάχι».


5. Άνω άκρα 
Τα κινητοποιεί πρωτίστως ο θυμός, δευτερευόντως η ευτυχία και ο έρωτας και ακολούθως σε αρκετά μικρότερο βαθμό ο φόβος, η αηδία και η περηφάνια. Η χαμηλότερη ενεργοποίηση παρατηρείται στη λύπη και την κατάθλιψη.


6. Κάτω άκρα 
Συγκριτικά με τα υπόλοιπα μέρη του σώματος, ελάχιστα συναισθήματα φαίνεται πως μπορούν να επηρεάσουν τα κάτω άκρα. Η χαμηλότερη δραστηριότητα παρατηρείται στις περιπτώσεις της λύπης, του αιφνιδιασμού, του άγχους, της κατάθλιψης και της ντροπής.


7. Όλο το σώμα 
Από όλα τα συναισθήματα μόνο η χαρά φαίνεται ότι ενεργοποιεί ολόκληρο το σώμα. Αντίθετα, μειωμένη δραστηριότητα παρατηρείται στην κατάθλιψη, όπου επικρατεί το γενικότερο αίσθημα κενού ή ανηδονίας. 





Υπό την επήρεια 13 συναισθημάτων

Θυμός
«Πιάστηκαν στα χέρια»
Το συναίσθημα της οργής γίνεται αισθητό στο πάνω μέρος του σώματος και κυρίως στην περιοχή του θώρακα και των χεριών. Με έναν αυτοματοποιημένο τρόπο ενεργοποιείται το συμπαθητικό νευρικό σύστημα, διέγερση που μας προετοιμάζει για καβγά και μάχη. 

Οι πνεύμονες διαστέλλονται και οι αναπνοές γίνονται περισσότερες και βαθύτερες, ώστε, αν χρειαστεί, να μπορέσουμε να εισπνεύσουμε επιπλέον οξυγόνο. Επίσης, η καρδιά χτυπά πιο γρήγορα για να τροφοδοτήσει με περισσότερο αίμα τους μυς των άκρων και ειδικά των χεριών, που παρουσιάζουν υπερκινητικότητα για να μπορέσουν να αντιδράσουν.


Φόβος
«Μου κόπηκαν τα πόδια»
Μπροστά σε μια φοβερή απειλή, την οποία το άτομο διαπιστώνει ότι είναι ανήμπορο να αντιμετωπίσει, όπως για παράδειγμα υπό τον κίνδυνο επίθεσης ενός άγριου ζώου, εξάπλωσης φωτιάς ή πρόκλησης τροχαίου ατυχήματος, το σώμα παίρνει μια παθητική στάση. 

Οι σφυγμοί και η θερμοκρασία του πέφτουν, οι αναπνοές αραιώνουν και γίνονται κοφτές, η κοιλιά σφίγγεται, τα πόδια παραλύουν και επιπλέον η ικανότητα αντίληψης μειώνεται. Με λίγα λόγια, μπλοκάρει το νευρικό μας σύστημα, ολόκληρο το σώμα παγώνει και γι’ αυτό αδυνατούμε να αντιδράσουμε.


Αιφνιδιασμός
«Πήγε η καρδιά μου στην Κούλουρη»
Το ξάφνιασμα, δηλαδή ο τρόμος που διαρκεί ελάχιστα δευτερόλεπτα, προκαλεί έντονη αναστάτωση στην εγκεφαλική μας λειτουργία, καθώς και στην περιοχή του θώρακα. Εξαιτίας του αιφνιδιασμού που δέχεται το νευρικό και ορμονικό μας σύστημα, στιγμιαία παγώνουν τα αντανακλαστικά μας, ανεβαίνουν απότομα οι παλμοί της καρδιάς, ενώ παράλληλα εμφανίζεται ταχύπνοια.


Ντροπή
«Έγινε παντζάρι»
Όταν ντρεπόμαστε ή βρισκόμαστε σε αμηχανία, το ορμονικό και το αυτόνομο νευρικό σύστημα κινητοποιούνται και συνδυαστικά με την έκκριση αδρεναλίνης προκαλείται αύξηση της ροής του αίματος. Το παράδοξο είναι ότι η κυκλοφορία του αίματος είναι εντονότερη στο πρόσωπο και ειδικότερα στα μάγουλα, τα αφτιά και τη μύτη. 

Στα σημεία αυτά ρέει περισσότερο αίμα και έτσι το πρόσωπό μας κοκκινίζει. Επιπλέον, οι κόρες των ματιών διαστέλλονται, ενώ επιταχύνεται η αναπνοή και ο καρδιακός παλμός.


Έρωτας
«Αρρώστησε από έρωτα»
Πρόκειται για ένα από τα ισχυρότερα συναισθήματα που μπορούμε να αισθανθούμε. Η ερωτική έλξη κινητοποιεί όλες τις αισθήσεις και με εξαίρεση τα πόδια -από τα γόνατα και κάτω- αποτυπώνεται σχεδόν σε ολόκληρο το σώμα. Τα χέρια είναι ένα από τα πιο ενεργά σημεία του σώματος, αφού κινητοποιούνται με την επαφή, το χάδι και την αγκαλιά. 

Ο οργανισμός αναγνωρίζει τον έρωτα ως μια κατάσταση στρες και αντιδρά ανάλογα: η καρδιά ανεβάζει παλμούς (εξού και η έκφραση: «Η καρδιά μου χτυπά τρελά») και το αυτόνομο νευρικό σύστημα προκαλεί έκκριση επινεφρίνης, αντίδραση που διακόπτει ή επιβραδύνει διεργασίες, όπως αυτήν του πεπτικού συστήματος, ώστε ο οργανισμός να επικεντρωθεί στην κατάσταση άγχους. Επίσης, το ορμονικό σύστημα «χτυπά κόκκινο». 

Οι ορμόνες (ντοπαμίνη, σεροτονίνη, αδρεναλίνη, ωκυτοκίνη, σωματοτροπίνη, ενδορφίνες), που δρουν στον εγκέφαλο, δημιουργούν μια κατάσταση ευφορίας και σε έναν βαθμό επηρεάζουν και τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Τέλος, οι φερομόνες ασκούν επίδραση στην οσφρητική επικοινωνία, που κατέχει σπουδαίο ρόλο στην ερωτική έλξη.


Λύπη
«Έχω ένα βάρος στο στήθος»
Όταν βιώνουμε μια κατάσταση έντονης στενοχώριας (π.χ. την απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου, το τέλος μιας σχέσης, την απόλυση), νιώθουμε ένα σφίξιμο ή ένα βάρος στο στήθος. 

Στις περιπτώσεις αυτές κλείνουν οι βρόγχοι και η αναπνοή δυσχεραίνεται σε μεγάλο βαθμό, ώστε νιώθουμε την ανάγκη να παίρνουμε βαθιές και παρατεταμένες αναπνοές και συχνά να αναστενάζουμε. 

Επιπλέον, στο συναίσθημα της θλίψης παρατηρείται μια έντονη δραστηριότητα στο πρόσωπο και ειδικά στην περιοχή των ματιών. Αυτό συμβαίνει επειδή οι δυσάρεστες καταστάσεις μάς κάνουν υπερευαίσθητους και ευσυγκίνητους, με αποτέλεσμα συχνά να ξεσπάμε σε κλάματα. 


Κατάθλιψη
«Έχει παγώσει το σώμα»
Η κατάθλιψη μπορεί να μας απομονώσει από κάθε είδους δραστηριότητα ή απόλαυση. Μειώνει τα επίπεδα της ενέργειάς μας σε τέτοιο βαθμό, που αρνούμαστε να συμμετέχουμε σε οποιαδήποτε δραστηριότητα, για παράδειγμα να βγούμε από το σπίτι, να μιλήσουμε με άλλους ανθρώπους, ακόμη και να φάμε ή να σηκωθούμε από το κρεβάτι. 

Το αίσθημα της αδιαφορίας για όσα συμβαίνουν στο περιβάλλον διαρκώς μεγαλώνει και οδηγεί το σώμα σε πλήρη ακινησία. Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι υποφέρουν από κατάθλιψη καταλαμβάνονται από μια γενικότερη αίσθηση αδυναμίας, η οποία είναι εντονότερη στα άκρα.


Άγχος
«Νιώθω φτερούγισμα στο στομάχι»
Η ενεργοποίηση του νευρικού συστήματος κινητοποιεί ουσιαστικά και το πεπτικό μας σύστημα, που θεωρείται ο δεύτερος εγκέφαλος του σώματος και είναι από τα συστήματα του οργανισμού που επηρεάζονται έντονα από τα συναισθήματά μας. Έτσι εξηγείται, άλλωστε, το γεγονός ότι σε καταστάσεις έντονου στρες μπορεί να έχουμε μικρές διάρροιες ή τάση για εμετό. Επίσης, η υπερδραστηριότητα του νευρικού συστήματος κάνει τα χέρια μας να ιδρώνουν, ενώ μπορεί να προκαλέσει και ανατριχίλα.



Ευτυχία
«Πετάω στα σύννεφα»
Ο ευτυχισμένος άνθρωπος βρίσκεται σε διέγερση. Όλες οι αισθήσεις λειτουργούν στον υπερθετικό βαθμό, ενώ ο οργανισμός «πλημμυρίζει» από το αίσθημα της απόλυτης ικανοποίησης. 

Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει η έκκριση της ορμόνης σεροτονίνης στον εγκέφαλο. Είναι η χημική ουσία που μας προκαλεί ευφορία, τονώνει την κίνηση του σώματος, επηρεάζει τη σεξουαλική μας διάθεση και συγχρόνως ενισχύει τις διανοητικές λειτουργίες του εγκεφάλου. Με λίγα λόγια, δίνει φτερά στο σώμα και την ψυχή. Σε μελέτες έχει παρατηρηθεί ότι τα χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης συσχετίζονται με την εμφάνιση κατάθλιψης, επιθετικής συμπεριφοράς και ιδεοψυχαναγκαστικών διαταραχών.



Αδιαφορία
«Δεν μου καίγεται καρφί»
Η έλλειψη ενδιαφέροντος για οτιδήποτε συμβαίνει στο περιβάλλον στο οποίο ζούμε κατά κάποιον τρόπο ναρκώνει τις αισθήσεις μας, περιορίζει την κινητικότητα του σώματος σε σημαντικό βαθμό και είναι φυσικό επακόλουθο να ελαχιστοποιεί την έκφραση των συναισθημάτων μας.


Ζήλια
«Έχει μάτι φθονερό»
Μαζί με τον έρωτα ανήκει στα πιο ισχυρά συναισθήματα που μπορούμε να νιώσουμε. Ακριβώς επειδή, όταν ζηλεύουμε, μας κυριεύει το αίσθημα του ανταγωνισμού και επικρατεί η θέληση της υπερίσχυσης, το σημείο του σώματος που δραστηριοποιείται περισσότερο είναι το κεφάλι. 

Η εγκεφαλική λειτουργία τονώνεται και οι αισθήσεις οξύνονται. Το κεφάλι κινείται με αγχωτικό ρυθμό, τα μάτια κοιτάζουν γρήγορα προς κάθε κατεύθυνση και τα αφτιά είναι «τεντωμένα», ώστε να μπορούμε να «αλιεύσουμε» πληροφορίες από το περιβάλλον.


Υπερηφάνεια
«Φουσκώνει σαν τον κόκορα»
Το σημείο του σώματος όπου αποτυπώνεται εντονότερα το συναίσθημα της υπερηφάνειας είναι ο θώρακας. Όταν θέλουμε να παινευτούμε, ορθώνουμε το ανάστημα, τραβάμε την κοιλιά προς τα μέσα και τους ώμους προς τα πίσω και σπρώχνουμε το στήθος μπροστά. Το κύριο χαρακτηριστικό είναι ότι παίρνουμε βαθιές ανάσες και φουσκώνουμε με αέρα το στήθος για να αυξήσουμε τον όγκο του σώματός μας και να δείξουμε ότι είμαστε σπουδαίοι.


Αηδία
«Ανακατεύεται το στομάχι μου»
Το αίσθημα της έντονης δυσαρέσκειας και αποστροφής ενεργοποιεί το πεπτικό σύστημα, αλλά και την περιοχή του λαιμού. 

Αυτό συμβαίνει γιατί αηδιάζουμε (ακόμα και νοερά) με κάτι δυσάρεστο που μυρίζουμε ή γευόμαστε. Η μύτη, η γλώσσα και ο φάρυγγας είναι τα πρώτα όργανα που ανιχνεύουν δυσάρεστες οσμές και γεύσεις, οι οποίες με τη σειρά τους κινητοποιούν το αντανακλαστικό της ναυτίας και του εμετού.


ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΝ κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ ΣΠΑΝΤΙΔΕΑ, παθολόγο, κλινικό φαρμακολόγο, διδάκτορα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, και την κ. ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ, MSc, ψυχολόγο υγείας, με εκπαίδευση στη Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία και τη Συμβουλευτική, διευθύντρια στο Κέντρο Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής.





Διαβάστε περισσότερα... »

Γιατί οι μπάλες ποδοσφαίρου είναι ασπρόμαυρες;




Δείτε απαραίτητα κι εδώ.


Αρχικά οι μπάλες ποδοσφαίρου ήταν αυτοσχέδιες και αποτελούνταν συνήθως από κομμάτια υφάσματος ή δέρματος.

Στη μεσαιωνική Αγγλία αντί για μπάλες χρησιμοποιούσαν ασκούς κρασιού, γεμισμένους με φελλό για να επιπλέουν σε περίπτωση που έπεφταν στο ποτάμι. 



"κλίκ" επάνω στην εικόνα για μεγέθυνση




Οι πρώτες μπάλες

Η χημική επεξεργασία του καουτσούκ (βουλκανισμός) από τον Charles Goodyear (του ιδρυτή της εταιρίας ελαστικών) στα μέσα του 19ου αιώνα, έμελλε να αλλάξει, μεταξύ άλλων, και το μέλλον του ποδοσφαίρου, καθώς οι μπάλες άρχισαν να παίρνουν σιγά-σιγά σχήμα.

Το 1885 ο Goodyear έφτιαξε την πρώτη μπάλα ποδοσφαίρου από καουτσούκ.

Η δημιουργία της εσωτερικής σαμπρέλας από τον H.J. Lindon επτά χρόνια αργότερα, 
έκανε την μπάλα πιο άνετη στο χτύπημα ενώ παράλληλα τη βοηθούσε να διατηρήσει το σφαιρικό της σχήμα.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’50 η μόδα ήθελε τις μπάλες να έχουνλευκό χρώμα,
κάτι που επιτυγχάνονταν με βαφή του εξωτερικού δέρματος.

Tην επόμενη δεκαετία ξεκίνησε η χρήση συνθετικών υλικών με στόχο την επίτευξη ομοιόμορφου πάχους
στο εξωτερικό περίβλημα της μπάλας.


Η μπάλα με τα ασπρόμαυρα πολύγωνα

Αλλά η μπάλα όπως την ξέρουμε σήμερα, με τα άσπρα και μαύρα εξάγωνα και πεντάγωνα, σχεδιάστηκε το 1960 από τον Αμερικανό αρχιτέκτονα και εφευρέτη Richard Buckminster Fuller, λάτρη του μινιμαλιστικού σχεδιασμού.

Και ενώ μέχρι τότε οι μπάλες ποδοσφαίρου αποτελούνταν από 18 τμήματα ραμμένα μεταξύ τους,
ο Φούλερ σχεδίασε ένα σφαιρικό πολύεδρο αποτελούμενο από 20 εξάγωνα και 12 πεντάγωνα.

Η μπάλα αυτή είναι γνωστή ως "buckyball", 
από το μεσαίο όνομα (Buckminster) του ανθρώπου που τη σχεδίασε.

Η πρώτη μπάλα αυτού του σχήματος, που χρησιμοποιήθηκε σε επίσημο αγώνα ήταν η Adidas Telstar
στο μουντιάλ του 1970. Η Telstar αποτελούνταν από 20 λευκά εξάγωνα και 12 μαύρα πεντάγωνα για να φαίνεται καλύτερα στην τηλεόραση.

Αυτή η επιλογή όμως είχε και ένα έξτρα θετικό για τους ποδοσφαιριστές.
Τα μαύρα πεντάγωνα βοηθούσαν στα φάλτσα(!) καθώς ήταν πιο εύκολο για τον ποδοσφαιριστή να μπορέσει να παρακολουθήσει την πορεία της μπάλας.




Μάλιστα η Adidas διατήρησε το σχέδιο αυτό για περισσότερα από 30 χρόνια, μέχρι το 2002. 



Ωστόσο το σχέδιο του Fuller έμελλε να κερδίσει μια θέση στην αιωνιότητα το 1996 όταν οι H. Kroto, R. Curl και R. Smalley κέρδισαν το Νόμπελ Χημείας για την ανακάλυψη ενός σφαιρικού μορίου, με μοριακό τύπο C-60 που το ονόμασαν Buckminsterfullerene.

Το μόριο αυτό βρίσκεται σε μικρή περιεκτικότητα μέσα στην αιθάλη, δηλαδή στα σωματίδια άνθρακα που προκύπτουν από την ατελή καύση των υδρογονανθράκων.

Ποιο είναι το πιο εντυπωσιακό;
Το μόριο αυτό αποτελείται από 20 εξάγωνα και 12 πεντάγωνα! Όπως ακριβώς και η μπάλα του Φούλερ!

Τελικά τίποτε δεν είναι τυχαίο!


Διαβάστε περισσότερα... »

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Ένα αλλιώτικο τέστ!




Θα... παραμιλάτε με αυτό το ψυχολογικό τεστ: Το Κάστρο!

Φαντάσου λοιπόν πως βρίσκεσαι μπροστά σε ένα κάστρο. Η συνέχεια του σεναρίου, ξετυλίγεται μέσα από τις ερωτήσεις που ακολουθούν. 


Πόσο εύκολα ρισκάρεις στη ζωή;

Τι πιστεύεις ότι θα συμβεί στο μέλλον
και ποια είναι η εικόνα που πιστεύεις ότι έχουν οι άλλοι για εσένα;


Πάρε χαρτί και μολύβι, σημείωσε τις απαντήσεις που σε εκφράζουν πιο καλά και με ένα “κλικ”
στο τέλος του άρθρου μάθε περισσότερα για τον χαρακτήρα σου, μέσα από αυτόν τον φανταστικό περίπατο στο κάστρο.



1. Ετοιμάζεσαι να περάσεις την πόρτα ενός κάστρου! Πώς ακριβώς την φαντάζεσαι;

Είναι μια απλή πόρταΚαλυμμένη με φυτά και κάπως δύσκολο να την βρεις

Τεράστια, ξύλινη με μεταλλικές λεπτομέρειες και λίγο τρομακτική



2. Περνάς την πόρτα του κάστρου και συνειδητοποιείς ότι σε αυτό δεν υπάρχει ψυχή. Είναι έρημο. Τι είναι το πρώτο πράγμα που βλέπεις στο χώρο;

Μια τεράστια βιβλιοθήκη, από τοίχο σε τοίχο, γεμάτη βιβλία


Ένα τεράστιο τζάκι και μια δυνατή φωτιά να καίει


Μια μεγάλη αίθουσα δεξιώσεων, με τεράστιους πολυελαίους και κόκκινα χαλιά


Έναν μακρύ διάδρομο, με πολλές κλειστές πόρτες



3. Κοιτάς για λίγο γύρω στο χώρο και βρίσκεις μια σκάλα. Ξεκινάς να ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια της. Πως θα περιέγραφες τη σκάλα;

Μοιάζει απότομη και αχανής… σαν να μην τελειώνει πουθενά

Είναι μια εντυπωσιακή γυριστή, αριστοκρατική σκάλα



4. Αφού ανέβεις τη σκάλα, φτάνεις σε ένα μικρό δωμάτιο στο οποίο υπάρχει μόνο ένα παράθυρο. Πόσο μεγάλο είναι το παράθυρο;


Είναι ένα κανονικό παράθυρο

Είναι πάρα πολύ μικρό, σχεδόν φεγγίτης


Το παράθυρο είναι τεράστιο, τόσο που πιάνει σχεδόν όλη την επιφάνεια του τοίχου



5. Κοιτάζεις έξω από το παράθυρο. Τι είναι αυτό που βλέπεις;


Μεγάλα κύματα που σκάνε με μανία πάνω σε βράχια

Ένα χιονισμένο δάσος;

Μια καταπράσινη πεδιάδα

Μια μικρή, ζωντανή πόλη



6. Κατεβαίνεις τις σκάλες και βρίσκεσαι πάλι στο χώρο που ήσουν όταν πρωτομπήκες στο κάστρο. Προχωράς και βρίσκεις μια πόρτα στο πίσω μέρος του κτιρίου. Την ανοίγεις και έτσι βγαίνεις σε μια αυλή. Πως ακριβώς μοιάζει η αυλή;

Είναι γεμάτη υπερτροφικά φυτά, χόρτα, σπασμένα ξύλα και πεσμένα συρματοπλέγματα


Είναι άψογα διατηρημένη, με αμέτρητα και πολύχρωμα λουλούδια


Είναι λίγο ζούγκλα, αλλά μπορείς να φανταστείς πόσο όμορφη θα γινόταν αν κάποιος την καθάριζε, της έβαζε μια τάξη




ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ


Ερώτηση 1η – Η πόρτα
Η πόρτα αναπαριστά την σχέση σου με το καινούριο και τις νέες εμπειρίες. Αν την είδες απλή, καθημερινή, τότε μάλλον δεν σε φοβίζει καθόλου οποιαδήποτε νέα πρόκληση και θα δοκίμαζες την τύχη σου σε νέα πράγματα και καταστάσεις χωρίς δεύτερη σκέψη. 

Αν πάλι δυσκολεύεσαι να τη βρεις, τότε μάλλον δεν καταφέρνεις να εντοπίσεις εύκολα τι είναι αυτό που πρέπει να κάνεις στο μέλλον και η ζωή σου σε αυτό, μοιάζει θολή και ακαθόριστη. 

Φυσικά, αν τελικά η επιλογή σου αφορούσε σε μια μεγάλη, τρομακτική πόρτα, τότε πιθανότατα έχεις φοβία του αγνώστου και είναι δύσκολο για εσένα να βγεις από τη βολή σου και να δοκιμάσεις νέες εμπειρίες.



Ερώτηση 2η – Μέσα στο κάστρο
Ο χώρος μέσα στο κάστρο, που βλέπεις μπαίνοντας από την πόρτα, είναι η ιδέα που πιστεύεις πως έχουν οι γύρω σου για εσένα. 

Αν για παράδειγμα είδες μια βιβλιοθήκη, τότε μάλλον θεωρείς ότι είσαι το άτομο στο οποίο μπορούν να στηριχθούν οι άλλοι και να βρουν απαντήσεις στα προβλήματά τους. 

Το μεγάλο τζάκι με τη δυνατή φωτιά δίνει μια αίσθηση θαλπωρής, αλλά και πάθους που πιστεύεις ότι προκαλείς στους ανθρώπους. Μια φανταχτερή αίθουσα εκδηλώσεων, υποδηλώνει πως έχεις την αίσθηση ότι μπορείς να θαμπώσεις τους γύρω σου και πως σίγουρα νιώθεις να έχεις πολλά να δώσεις. 

Αν πάλι κατέληξες στον μακρύ διάδρομο με τις κλειστές πόρτες, αισθάνεσαι πως δύσκολα οι άλλοι σε καταλαβαίνουν και θα πρέπει να προσπαθήσουν πολύ για να διεισδύσουν περισσότερο μέσα σου.




Ερώτηση 3η – Η σκάλα
Η σκάλα δείχνει την εικόνα που έχεις για τη ζωή. Η απότομη και αχανής σκάλα δείχνει άτομο που βλέπει τη ζωή σαν βάσανο, με πολλές δυσκολίες και ατελείωτη ταλαιπωρία. Αντίθετα η όμορφη γυριστή σκάλα προς τον… “παράδεισο” εξηγεί πόσο ρομαντικό άτομο είναι κανείς. Ένα άτομο που βλέπει τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι!



Ερώτηση 4η – Το παράθυρο
Το παράθυρο είναι ο τρόπος που αισθάνεσαι αυτή τη στιγμή, τη δεδομένη χρονική περίοδο. Ένα μικρό λοιπόν παράθυρο εξηγεί πως είσαι πιεσμένος και παγιδευμένος στη ζωή σου. Συχνά νιώθεις σαν να μην υπάρχει διέξοδος από αυτό που βιώνεις. 

Ένα φυσιολογικό παράθυρο, δείχνει άτομο με ρεαλιστικές απαιτήσεις και προσδοκίες από τη ζωή του στην παρούσα φάση. Υπάρχουν περιορισμοί και συμβιβασμοί, όμως το μέλλον είναι εκεί και φαίνεται καθαρά. 

Αντίθετα, αν το παράθυρο είναι γιγαντιαίο, τότε μάλλον αισθάνεσαι ανίκητη, ελεύθερη και ικανή να πετύχεις ό, τι θέλεις.



Ερώτηση 5η – Η θέα από το παράθυρο
Η θέα από το παράθυρο είναι η γενική εικόνα της ζωής σου συνολικά! Μια φουρτουνιασμένη θάλασσα αναδεικνύει ζωή ταραχώδη και άστατη ενώ ένα χιονισμένο δάσος, άνθρωπο που έζησε απομονωμένος και ψυχρός από τον πολύ κόσμο. 

Το καταπράσινο λιβάδι πάλι, δείχνει πως η ζωή σου είναι ήρεμη και σταθερή, χωρίς πολύ στρες και άγχος. 

Τέλος, μια ζωντανή πόλη εξηγεί έναν άνθρωπο που γενικά στη ζωή του ζει έντονα και μέσα συναναστρέφεται με πολύ κόσμο.



Ερώτηση 6 – Η αυλή του κάστρου
Η εικόνα της αυλής είναι και η εικόνα που έχεις στο μυαλό σου για το μέλλον! Αν λοιπόν ο κήπος σου είναι καλοφτιαγμένος και λαμπερός, τότε νιώθεις πως το μέλλον σου θα είναι παραδεισένιο. 

Από την άλλη, μια εικόνα ενός πολλά υποσχόμενου, αλλά παραμελημένου κήπου, δείχνει άτομο αισιόδοξο, που όμως ανησυχεί αν θα βρει την ενέργεια να “συμμαζέψει” τον κόσμο και να τον κάνει πιο όμορφο στο μέλλον. Εκείνοι που επέλεξαν τον χορταριασμένο, κατεστραμμένο κήπο είναι οι απαισιόδοξοι της παρέας που δεν έχουν και την καλύτερη εικόνα για το μέλλον.


Διαβάστε περισσότερα... »