«Ἕλληνες ἀεί παῖδες ἐστε, γέρων δέ Ἕλλην οὐκ ἔστιν» (Πλάτων, Τίμαιος, 22b).


"Ὁμολογεῖται μὲν γὰρ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀρχαιοτάτην εἶναι καὶ μεγίστην καὶ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ὀνομαστοτάτην· οὕτω δὲ καλῆς τῆς ὑποθέσεως οὔσης,
ἐπὶ τοῖς ἐχομένοις τούτων ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς προσήκει τιμᾶσθαι. 24. Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες
οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν,
αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν".
(Ἰσοκράτης, Πανηγυρικός, στίχοι 23-24).

Τα άρθρα που φιλοξενούνται στον παρόντα ιστότοπο και προέρχονται απο άλλες πηγές, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνον τις απόψεις των συγγραφέων τους.

Καθίσταται σαφές ότι η δημοσίευση ανάρτησης, δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά αποδοχή των απόψεων του συγγραφέως.


ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΡΘΡΟ-ΑΝΑΡΤΗΣΗ (΄κλίκ΄ στο "Δεν υπάρχουν σχόλια"). ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.

Ακολουθήστε μας στο Facebook

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Οι Άγγελοι πάσχουν από ανεργία!



Υπάρχουν άνθρωποι πού ζητούν την προσευχή από τους άλλους, άλλα οι ίδιοι δεν προσεύχονται γιατί θεωρούν τον εαυτό τους αμαρτωλό.

Λένε π.χ. στους Ιερείς και Μοναχούς: «Προσευχηθείτε για μας, πάτερ, εσείς πού είσαστε κοντά στον θεό και σας ακούει. Εμείς είμαστε αμαρτωλοί και ο Θεός δεν μας ακούει!». 

Είναι ο εκ δεξιών πειρασμός. Μια δικαιολογία γεμάτη ταπεινολογία, για να αποφύγουν τη δίκη τους ευθύνη για την προσευχή, αλλά και το δικό τους αγώνα.

Γράφει ένας αγιορείτης ιερομόναχος:
«Καμία προσευχή δεν πάει χαμένη. Οι Άγιοι Άγγελοι, επιτρέψτε μου να το πω παραστατικά, πάσχουν από ανεργία, γιατί δεν προσεύχονται οι πιστοί όσο έχουν ανάγκη.

Γι’ αυτό, μόλις βγει μία προσευχούλα από την καρδιά, τον νου και τα χείλη κάθε πιστού, οι Άγγελοι την αρπάζουν και με λαχτάρα, προσθέτοντας και τις δικές τους πρεσβείες, την προσφέρουν στον φρικτό θρόνο του Τριαδικού μας Θεού. 

Οι Άγιοι Πατέρες, έχοντας την πείρα αυτή, επιμένουν να γίνουμε άνθρωποι προσευχόμενοι πρωτίστως και έπειτα σκεπτόμενοι, άνθρωποι αγιασμένοι και όχι ορθολογιζόμενοι
».


(Αρχιμ.π.Νεκταρίου Αντωνοπούλου – «Υπεύθυνοι για όλα»)


Διαβάστε περισσότερα... »

Ετυμολογική προσέγγιση της λέξεως "Μύθος"


Επιμέλεια - έρευνα: Δρ Δημήτρης Περδετζόγλου



Ο μύθος σχετίζεται γλωσσικά με τη ρίζα "*μν", απ’ όπου οι λέξεις μύω, μυώ, μύστης, μυστήριο, κ.ά. Υποθέτουμε ότι με τους γνωστικούς μύθους, δηλαδή με μύθους που περιέχουν στοιχεία γνώσης για το κυνήγι, τη βλάστηση, τους καρπούς, οι γέροι μύστες μυούν τους νέους στα μυστικά της φύσης.

Σ’ αυτήν την υπόθεση συνηγορεί ο Όμηρος για τον οποίο "μύθος", δεν είναι το παραμύθι, αλλά ο λόγος, η συμβουλή, η προσταγή, η πρόταση και η γνώμη.

Θα άξιζε λοιπόν τον κόπο να ασχοληθούμε με το ιστορικό του
όρου "μύθος" ξεκινώντας από τον Όμηρο (8ο αιώνα π. Χ.), πηγαίνοντας στον Πίνδαρο (520 π. Χ.), στον Ηρόδοτο (480 π. Χ.), στον Αριστοτέλη (384 π. Χ.) και τους νεότερους συγγραφείς.

Στον Όμηρο:
Στην Ιλιάδα ο Αντήνορας λέει στους Τρώες “Το μύθο μου – δηλαδή τη συμβουλή μου – αν δεν ακούσετε, δεν θα βγει σε καλό σας” (Η 358) και παρακάτω: “Μα ελάτε ομπρός μου, το μύθο μου ν’ ακούσουν όλοι θέλω” (Μ. 80).

Αλλού λέει δημόσια ο Διομήδης:Εγώ δεν κατάγομαι από γενιά δειλή και τιποτένια για ν’ αψηφήσετε το μύθο μου – δηλαδή τις προτάσεις μου, τη γνώμη μου” (Ξ 127).

Ο μύθος είναι πολλές φορές συναισθηματικά φορτισμένος.
Στο στίχο Ε 493: “Ο Σαρπηδόνας άσκημα τον Έκτορα μαλώνει κι ο μύθος του – δηλαδή ο φορτισμένος λόγος του – κατάβαθα τον Έκτορα δαγκώνει”. Και πολλές φορές στο Ομηρικό λεξιλόγιο αποκτά την έννοια της γνώσης και της γνώμης που έχουν οι Ήρωες.

Λέει ο Αχιλλέας στον Αίαντα: Λίγο – πολύ σωστοί είναι οι μύθοι σου, δεν έχουμε άλλη γνώμη” (Ι 645).

Πίνδαρος:

Τριακόσια χρόνια αργότερα ο μύθος στον Πίνδαρο παίρνει τη σημασία του παραμυθιού. Γράφει στο πρώτο Ολύμπιον (1.47) του έργου του Επίνικοι (σ. ο επίνικος είναι εγκωμιαστικός λόγος του νικητή των Αγώνων:“Ομορφοπλουτισμένα ξεγελούν με ψέματα λογής λογής οι μύθοι”. Εδώ ο μύθος γίνεται παραμύθι, λόγος πλαστός.

Ηρόδοτος:
Στον Ηρόδοτο – 50 χρόνια αργότερα – ο μύθος αντιστοιχεί στο θρησκευτικό αφήγημα που υπήρχε πριν από την εμφάνιση της Ιστορίας. “Απερίσκεπτα πράγματα λένε πολλά οι Έλληνες, ανάμεσα στ’ άλλα είναι και ο ενήθης μύθος – δηλαδή το ανόητο παραμύθι – που λένε για τον Ηρακλή, ότι βρέθηκε, τάχατες στην Αίγυπτο κ.λ.π.” γράφει στο δεύτερο βιβλίο της Ιστορίας του(2.45).
Αριστοτέλης: 
Στον Αριστοτέλη, μύθος ονομάζεται πλέον η πλοκή της τραγωδίας, η υπόθεση (Ποιητική 6,8) και στους νεότερους, στον Γρηγόριο Μαζιανζηνό για παράδειγμα μυθολάτρης είναι ο τυφλός οπαδός των μύθων. Αυτός είναι ο μυθολέσχης: ο μυθοφάγος και ο μυθοπλάστης δηλαδή ο μη χριστιανός.
Με την ομηρική του έννοια ο μύθος εξηγεί λίγο – πολύ τις ομόρριζες λέξεις μύηση, μύστης, όπως προαναφέραμε.

Όπως είναι γνωστό, οι πρωτόγονες φυλές γιορτάζουν με τελετές μύησης το πέρασμα από την παιδική στην εφηβική ηλικία ή από την εφηβική στην αντρική. Παράλληλα ο μύστης έχει να μυήσει τους νεαρούς εφήβους σε έθιμα, παραδόσεις και κώδικες συμπεριφοράς που έχουν ενσωματώσει μυστικά κερδισμένα μέσα από την πείρα της φυλής. Θα τους διηγηθεί τον γνωστικό μύθο του κυνηγιού, το μύθο της καλλιέργειας της γης και της γονιμικής λατρείας, θα τους μυήσει ακόμα στον πανάρχαιο πολεμικό μύθο.

Ο μύθος λοιπόν είναι η προ-λογική σκέψη του πρωτόγονου ανθρώπου, από την οποία λείπουν μερικές βασικές έννοιες όπως η ουσία, η αιτιότητα και ο χρόνος.

Για πρώτη ύλη του ο μύθος
έχει ευχάριστες ή δυσάρεστες σκέψεις και στη θέση των αφηρημένων εννοιών χρησιμοποιεί εικόνες,παραβολές, σύμβολα. Δουλεύει περισσότερο με το συναίσθημα και τη φαντασία, παρά με τη νόηση και την κρίση. Σκοπός του είναι η απαίτηση του δικαίου στο όνομα των αδυνάτων, η μετάδοση ηθικοπλασιών, η ικανοποίηση της άλογης λαχτάρας για κάτι απόλυτο,ακόμα η γαλήνη του θυμικού, η παρηγοριά, ο εορτασμός. (8)

“Γενικά για το μύθο – μυθολογία”
Μυθολογία:
Το σύνολο των μύθων ενός λαού, μιας χώρας, μιας εποχής ή και ολόκληρου του κόσμου, η καταγραφή αυτών των μύθων,η μελέτη, η ερμηνεία και η σημασία τους στην Ιστορία και στη διαμόρφωση της πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής του ανθρώπου.

Μύθος: Ο μύθος είναι η πρώτη λογική έκφραση του ανθρώπου. Κατά την αρχαία ελληνική έννοια, που πέρασε και καθιερώθηκε σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, ο μύθος είναι όρος ταυτόσημος με τη λέξη λόγος. Έτσι μύθος ήταν ότι λεγόταν με το στόμα. Όταν την αρχική του θέση την πήρε ο λόγος – και αυτό γίνεται στις αρχές της 1 π. Χ. χιλιετίας στον κόσμου του Αιγαίου – ο μύθος εξακολουθεί να χρησιμοποιείται παράλληλα με το λόγο – όπως για παράδειγμα στα ομηρικά έπη – αλλά σιγά σιγά χάνει τη θέση του και κυριαρχεί απόλυτα ο λόγος ως στοιχείο της λογικής.

Καθώς χάνει τη θέση του
στην καθημερινή χρήση, ο μύθος κερδίζει μιαν άλλη θέση. Προσδιορίζει την παλιά γνώση που είχε συσσωρευτεί στον αιγαιακό κόσμο ως τη στιγμή που χρησιμοποιείται ο λόγος.

Έτσι η μυθολογία είναι ουσιαστικά η καταγραφή της πείρας των πρωτόγονων ανθρώπων, σε όλες τις ιδιαιτερότητές της. Η μελέτη των μύθων είναι ουσιαστικά μελέτη της ιστορίας των πρωτόγονων λαών, αφού οι μύθοι με τους οποίους ασχολείται η μυθολογία είναι δημιουργήματά τους.

Η ανθρωπότητα ως σήμερα πέρασε από δύο στάδια έκφρασης της γνώσης: το μυθικό και το λογικό.

Τα όρια των δύο σταδίων προσδιορίζονται στον κόσμο του Αιγαίου με την ανατροπή του αρχαιομυκηναϊκού κόσμου και την κάθοδο των Δωριέων που σημειώνεται στα τέλη της 2 π. Χ. χιλιετίας. Η διάβρωση της μυθικής έκφρασης θα αρχίσει με την επίδραση του δυτικού πολιτισμού, που είναι γέννημα θρέμμα του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού.


Η έννοια της μυθικής έκφρασης
Η έννοια της μυθικής έκφρασης: Ο πρωτόγονος άνθρωπος επιβιώνει με τη λογική του, που τον κάνει να ξεχωρίζει από τον κόσμο των ζώων. Και η λογική του αυτή είναι η συγκέντρωση και η ταξινόμηση των γνώσεων, που αποκομίζει με την άμεση πρακτική του,καθώς και η δυνατότητα επινόησης με βάση αυτές τις γνώσεις.

Η μετάδοση όμως αυτής της γνώσης είναι αναγκαία προϋπόθεση για την επιβίωση τους είδους. Η μετάδοση της γνώσης αρχικά γινόταν με τη μίμηση. Η μιμητική αναπαράσταση ήταν ζωντανό παράδειγμα, Ο άνθρωπος έπαιρνε, ας πούμε, το ξύλο ή την πέτρα κι έδειχνε στους άλλους πώς να την επεξεργαστούν. Το παράδειγμα ήταν ζωντανό και άμεσα κατανοητό. Το ίδιο γινόταν και στο κυνήγι.

Χρειάστηκε όμως να διατυπωθούν όλα αυτά σε λογικές κατηγορίες, σε λογικές έννοιες και να εκφραστούν ως τέτοιες. Δεν μπορεί να υπάρξει λογική χωρίς την έκφρασή της. Αυτή η αναπαράσταση της συγκεκριμένης πράξης με το μύθο, με λογικές εικόνες, θα αλλάξει ριζικά τη συμπεριφορά και τη ζωή του ανθρώπου. Από την απλή αναπαράσταση – μίμηση, όπου ο νέος πρακτικά έβλεπε, περνάει στην αναπαράσταση με λόγια (με μύθο). Κάπου εδώ αρχίζει η μυθική έκφραση.

Η μετάδοση λογικών εννοιών της ανθρώπινης εμπειρίας μπορεί να γίνει μόνο με τη μορφή ανθρωποκεντρικών ιστοριών. Η λογική έκφραση της γνώσης, μπορεί να γίνει μόνο σαν ιστορία με κέντρο τον άνθρωπο γιατί μόνο έτσι μπορεί να γίνει κατανοητή. Για κάθε γνώση που έπρεπε να μεταδοθεί επινοείτο ένας ανθρωποκεντρικός μύθος.

Ο μύθος, έτσι, είναι ο τρόπος έκφρασης, ο τρόπος πραγμάτωσης της γνώσης για τον πρωτόγονο άνθρωπο. Δεν μπορεί να νοηθεί γνώση χωρίς μύθο όπως σήμερα δεν μπορεί να νοηθεί γνώση χωρίς να μπορεί να εκφραστεί λογικά.

Ένας περισσότερο αποφασιστικός παράγοντας
που σπρώχνει τον ανθρωπομορφικό μύθο, ως τη βασική έκφραση του ανθρώπου, είναι το γεγονός της απομνημόνευσης της γνώσης, που γίνεται η παρακαταθήκη της ομάδας, που εξασφαλίζει την ύπαρξή της. Η ανθρώπινη ομάδα συσπειρώνεται τώρα όχι με το ένστικτο της αγέλης, αλλά στην προσπάθεια απόκτησης και διαφύλαξης της γνώσης που εξασφαλίζει και την ύπαρξη της. Η γνώση γίνεται η ψυχή της ομάδας. Το περιβάλλον είναι ο εχθρός που είναι παντοδύναμος μπροστά στην αδυναμία του πρώτου λογικού όντος. Το περιβάλλον είναι ο όρος ύπαρξης του ανθρώπου. Όσο και να το εξευμενίζει αυτό θα είναι σκληρό και εχθρικό απέναντί του. Μοναδική ικανότητά του, για να του αντισταθεί, είναι η γνώση και η λογική χρήση της.

Η απομνημόνευση της γνώσης ταυτιζόταν με το καλό, το ευεργετικό και το σωτήριο για την ομάδα, με τη δύναμη που μπορούσε να αντισταθεί και να νικήσει σε κρίσιμες στιγμές το εχθρικό περιβάλλον.

Η απομνημόνευση, μόνο σαν μύθος,
δηλαδή σαν ανθρωποκεντρική ιστορία μπορούσε να κατανοηθεί και να μεταδοθεί. Έτσι, κάθε ανθρώπινη ομάδα συγκέντρωνε την εμπειρία της, τις γνώσεις της σε λογικούς ανθρωποκεντρικούς μύθους, τους οποίους φρόντιζε να πλουτίζει με κάθε καινούρια εμπειρία.

Η απομνημόνευση και η μετάδοση της γνώσης διαμορφώνουν τους απρόσωπους πρωτόγονους μύθους. Ένας ήρωας, που δεν είναι άλλος από την ανθρώπινη ομάδα σημειώνει με προσωπικές πράξεις το πέρασμα από το ένα είδος γνώσης στο άλλο.

Τους μύθους τους
διασώζει η προφορική κυρίως παράδοση. Τους μύθους της γνώσης τους διαφύλασσαν από την αρχή οι σαμάν (σοφοί – θεραπευτές) που θα μετελιχθούν σε ιερατείο, όταν θα δημιουργηθούν οι πρώτοι οικισμοί με την αποθήκη – ιερό στο κέντρο. Αυτό το ιερατείο θα διαμορφώσει και θα διασώσει τους πλούσιους, σε περιεχόμενο αλλά και σε δομή και εμφάνιση, μύθους που έχουν σχέση με την καλλιέργεια της γης και την εκτροφή των εξημερωμένων ζώων.

Το ιερατείο καταγράφει τους μύθους της γνώσης από τη στιγμή που επινοείται η γραφή. Στις πυραμίδες της Αιγύπτου είναι καταγραμμένη όλη η πρακτική της καλλιέργειας της γης, του κυνηγιού, της εκτροφής ζώων και της ιδιωτικής ζωής των ανθρώπων.Παλιότερα όλη αυτή η ιστορία, ο μύθος, μεταφερόταν από στόμα σε στόμα.

Τα ιερά που είναι οι φύλακες της γνώσης, είναι εκείνα που θα κάνουν τη γνώση “μυστήριο”, το μυστικό του οποίου που μόνο αυτά θα κατέχουν. Κι έτσι θα κάνουν αυτούς τους μύθους βάση των θρησκειών. (9)

Γενικά για το μύθο
Ο μύθος πρέπει να διακρίνεται από:
Τη φιλοσοφική αλληγορία, όπως στην κοσμογονία του Ησιόδου

Την “αιτιολογική” ερμηνεία των μύθων που δεν είναι πλέον κατανοητοί όπως η περίπτωση του Άδμητου που έζεψε στο άρμα του λιοντάρι και αγριόχοιρο

Τη σάτιρα ή την παρωδία όπως στην αφήγηση του Σειληνού για την Ατλαντίδα

Το αισθηματικό παραμύθι, όπως στην αφήγηση για τον Νάρκισσο και την Ηχώ

Την πεποικιλμένη ιστορία, όπως στην περιπέτεια του Αρίωνα με το δελφίνι

Το τροβαδούρικο μυθιστόρημα, όπως στην Ιστορία του Κεφάλου και της Προκρίδας

Την πολιτική προπαγάνδα, όπως στην ομοσπονδία που συνέπηξε ο Θησεύς στην Αττική

Τους ηθικούς θρύλους, όπως στην ιστορία του περιδέραιου της Εριφύλης

Το θεατρικό μελόδραμα, όπως στην Ιστορία του Θέστορα και των Θυγατέρων του

Το ηρωικό έπος, όπως στην κύρια υπόθεση της Ιλιάδας

Τη ρεαλιστική μυθοπλασία, όπως στην επίσκεψη του Οδυσσέα στους Φαίακες.
Παρ’ όλα αυτά γνήσια μυθικά στοιχεία μπορούν να βρεθούν θαμμένα μέσα σε πενιχρότατες ιστορίες, ενώ η πληρέστερη και πλέον διαφωτιστική εκδοχή ενός δεδομένου μύθου σπάνια παρέχεται από ένα μόνο συγγραφέα.

Η μελέτη της Ελληνικής Μυθολογίας θα έπρεπε να αρχίζει με την εξέταση των Θρησκευτικών και πολιτικών συστημάτων που υπήρχαν στην Ευρώπη πριν την άφιξη των αρείων εισβολέων από το Βορρά και από τη μακρινή Ανατολή.

Αν κρίνουμε από τα τεχνουργήματα και τους μύθους που επέζησαν, η νεολιθική Ευρώπη στο σύνολό της είχε αξιοσημείωτα ομοιογενές σύστημα θρησκευτικών ιδεών βασιζόμενο στη λατρεία της πολυώνυμης Μητέρας Θεάς που ήταν επίσης γνωστή στη Συρία και στη Λιβύη. (10)

Παιδαγωγική αξία του μύθου
“Παραδειγματική αξία του μύθου”

Ο Κακριδής επισημαίνει ότι είναι σημαντικό πως ο μύθος κρατάει παραδειγματικό χαρακτήρα σε όλους τους αιώνες που ζει και ακμάζει στον ελληνικό χώρο.

Οι ποιητές με την επίγνωση πως δίνουν υποδείγματα ζωής, ανασταίνουν πλήθος ηρωικές μορφές που πραγματώνουν όλες τις αρετές ενός ανθρώπου που αξίζει να λέγεται άνθρωπος. 

Αποτυπώνουν χαρακτηριστικά στοιχεία του ελληνικού πνεύματος, όπως η αγωνιστική διάθεση, η κατάφαση της ζωής, η λατρεία της ομορφιάς, η απαίτηση του δικαίου στο όνομα των αδυνάτων, η μετάδοση ηθικοπλαστικών και η αναζήτηση του ανθρώπου σαν ανθρώπου και μόνο. Μια εικόνα ανθρώπου που προβάλλει κανόνες ζωής με καθολικό κύρος. Κάθε ποιητής διατηρούσε το μύθο αναλλοίωτο μετασχηματίζοντας επουσιώδη στοιχεία του μύθου αντικρίζοντας την ήρωά του από άλλη σκοπιά, για να αποσπάσει από το μύθο καινούριες αξίες. 

Η Ελληνική Μυθολογία, σύμφωνα με πολλούς μελετητές, έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην ευρύτερη αγωγή και παιδεία του ανθρώπου εξαιτίας της σημασίας του εύρους και του βάθους που αυτή έδωσε στις ανθρώπινες αξίες.. Ο άνθρωπος που προβάλλει αποτελεί αφ’ εαυτού μια παιδεία.

Οι μυθικές φιγούρες που παρουσιάζουν οι ελληνικοί μύθοι είναι τόσο ζωντανές και κατανοητές που ακόμα και για μας σήμερα, εάν δεν αποτελούν μοντέλα συμπεριφοράς, γίνονται τουλάχιστον ex hypothesi (πρότυπα) ανθρωπισμού στην αυθεντική τους μορφή.

Εάν οι μύθοι υπήρξαν οδηγοί της ανθρώπινης ζωής, αυτό το έκαναν αβίαστα και με πνεύμα ελευθερίας, χωρίς προσπάθεια επιβολής., χωρίς προσπάθεια επιβολής. Συντέλεσαν και συντελούν στη διαμόρφωση του ανθρώπινου χαρακτήρα προβάλλοντας τη θέση του ανθρώπου απέναντι στους Θεούς και στο Σύμπαν.

Οι ήρωες του παρελθόντος διατηρούν την ατομικότητά τους αλλά ταυτόχρονα γίνονται τύποι του ανθρώπινου πεπρωμένου και παραδείγματα των σχέσεων του ανθρώπου με τους Θεούς. Ο καθένας μπορεί να βρει σ’ αυτούς κάτι που να τον αγγίζει, ενώ πίσω και πέρα από τα “ψέματα” τους βρίσκεται το καθολικό και παγκόσμιο στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η παιδευτική αξία των μύθων – και ιδιαίτερα των ελληνικών – θα πρέπει να αναζητηθεί στη σημασία που έχουν ή που μπορούν να πάρουν, όταν τους προσεγγίζει κανείς στο συναισθηματικό “φορτίο” που μεταφέρουν και στην καλλιέργεια της ανθρώπινης φαντασίας που προσφέρουν. (12)


ΕΙΔΗ ΜΥΘΩΝ
Οι μύθοι διακρίνονται σε:
Αιτιολογικούς μύθους
Επιδιώκουν να ερμηνεύσουν φυσικά και κοινωνικά φαινόμενα που προκαλούν την περιέργεια του ανθρώπου

Θεογονικοί και κοσμογονικοί μύθοι

Αν και ουσιαστικά ανήκουν στους αιτιολογικούς, μπορούν να αναφερθούν ιδιαίτερα διότι επιδιώκουν να εξηγηθεί ο κόσμος ως σύνολο.

Ιστορικοί μύθοι
Ονομάζουμε τους μύθους που αναφέρονται στην ανθρώπινη ιστορία.

Πολιτικοί μύθοι.
Είναι μύθοι που κατασκεύασαν πολιτικά πρόσωπα της εποχής παραχαράσσοντας γεγονότα και φαλκιδεύοντας έννοιες προκειμένου να τους εκμεταλλευτούν για προσωπικό τους όφελος. Συνιστούν παραφυάδα των ιστορικών μύθων, χωρίς όμως τις περισσότερες φορές να κρύβεται κάποιος πραγματικός μύθος σ’ αυτούς.

Ηρωικοί μύθοι
Είναι οι πολυπληθέστεροι και αναφέρονται στη ζωή και στα κατορθώματα των ατομικών ηρώων. Οι ήρωες διακρίνονται σε αγαθοποιούς και υβριστές. Οι αγαθοποιοί απαλλάσσουν με την παλικαριά τους τη χώρα από κακοποιούς και θηρία ή την εκπολιτίζουν εισάγοντας για πρώτη φορά φιλάνθρωπους κοινωνικούς θεσμούς ή προχωρούν σε επινοήσεις που οδηγούν τους ανθρώπους σε ζωή πιο άνετη π.χ. Προμηθέας. Υβριστές είναι αυτοί που στο ξεχείλισμα της παλικαριάς τους, κυριεύονται από αλαζονεία – από ύβρη – και επιδιώκουν τρόπο να εξισωθούν με τους Θεούς ή αψηφούν τη δύναμή τους. (13)


Σχολές προσέγγισης και ερμηνείας των μύθων
Κατά το 18ο και 19ο μ.Χ. αιώνα, εντοπίζουμε διάφορες σχολές για την προσέγγιση και την ερμηνεία του μυθολογικού υλικού.

Συγκριτική Σχολή:
Συγκριτική Σχολή: Παραλληλίζει την ελληνική μυθολογία με την ινδική την σκανδιναυϊκή, την αφρικανική και την αμερικάνικη και αναζητάει κοινά σημεία και ομοιότητες των μύθων με σκοπό τον προσδιορισμό του επιπέδου των πολιτισμών. Με τη συγκριτική μέθοδο, η σχολή αυτή, αναζητά να προσδιορίσει την προέλευση των μύθων μέσα από γλωσσολογικές, ανθρωπολογικές και ιστορικές προσεγγίσεις.

Γερμανική και Ιστορική και Φιλολογική Σχολή: 
Επιχειρεί άλλοτε να ερμηνεύσει τους μύθους ως ανασύνθεση της ινδικής μυθολογίας και άλλοτε προσπαθεί να χρησιμοποιήσει με επιστημονικό τρόπο τα διδάγματα που παρέχουν η μελέτη της γλώσσας και των μύθων. Το έργο της Σχολής αυτής προοιωνίζει το ταξίδι των κλασικών φιλολόγων, στην ερμηνευτική τους προσέγγιση από τους μύθους των Ινδιών στην Ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα. Κύριοι εκπρόσωποι οι: F. Greuzer, C.A. Lobeck και K.O. Müller

Ρομαντική σχολή 18 –19 αιώνα:
 Ο μύθος διαδραματίζει μεσολαβητικό ρόλο στη σχέση ανθρώπου και φύσης. Μέσα στο μύθο ο άνθρωπος εμπερικλείει τη φύση και συγχρόνως τη διαποτίζει με την ανθρώπινη διάστασή του, εξανθρωπίζοντάς την.

20ος αιώνας: 
Η επιστημονική ερμηνεία των μύθων κατά τον 20ον αιώνα χαρακτηρίζεται από:

Τη λειτουργική και φανξιοναλιστική θεωρία του Malinowski με την άμεση παρατήρηση των μύθων στις πρωτόγονες φυλές και την ένταξή τους στο φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον.

Τη δομική και στρουκτουραλιστική θεωρία του Levi Strauss με την αναζήτηση της ανθρώπινης σκέψης, μέσα από το μύθο και της αμφίδρομης σχέσης ανθρώπου – μύθου. ΄Όχι μόνο ο άνθρωπος “ποιεί” τους μύθους, αλλά και οι μύθοι την ανθρώπινη διανόηση.

Στον 20ο αιώνα εγκαταλείπεται η “Ιονιστική” θεωρία για την ερμηνεία των μύθων, που στηριζόταν στην Αριστοτελική έννοια αναζήτησης της ουσίας των πραγμάτων και με βάση την οποία αναζητείτο η μία και η μοναδική αλήθεια.

Μέσω του Durkhein οι μυθολόγοι αντιμετωπίζουν τους μύθους ως κοινωνικά φαινόμενα και για την προσέγγισή τους χρησιμοποιούν τα λεγόμενα “εθνολογικά παράλληλα”.

Αμερικάνικη Σχολή: 
Η ανθρωπολογική θεωρία της Αμερικάνικης Σχολής διαβλέπει στους μύθους την ατομική τους πλευρά με άμεση συνέπεια την ψυχαναλυτική ερμηνεία τους. Οι μύθοι από την ψυχολογία του ασυνείδητου θεωρήθηκαν τα “όνειρα σε συλλογικό επίπεδο”.

Γαλλική Σχολή: 
Για την Ελληνική κοινωνιολογική σχολή οι μύθοι ανήκουν στο συμβολικό επίπεδο της επικοινωνίας και των μηνυμάτων τους. Οι μύθοι οργανώνουν τα δεδομένα της εμπειρίας, όπως και η γλώσσα. Η ανθρωπολογική μέθοδος του Mauss ξεπερνά τα όρια της συγκεκριμένης κοιν. και αναζητά σ’ αυτούς πανανθρώπινες σταθερές. Στην ίδια σχολή ο L. Gernet αναλύει τους μύθους με βάση ορισμένους όρους όπως: ύβρις, αμαρτία, τιμή κ.ά. τονίζοντας τη δομική σημαντική των μύθων. Η θεματική διασύνδεση και πλοκή των μύθων παίζουν το σημαντικότερο ρόλο. Οι μυθικές εικόνες ανήκουν σ’ ένα “σημαντικό πεδίο” και εκφράζουν συγκεκριμένες μορφές συμπεριφοράς εφ’ όσον προήλθαν από τους κοιν. θεσμούς. 

Ο G. Dumezil, εφαρμόζοντας τη νέα συγκριτική μέθοδο αναζητά το στοιχείο της τρισλειτουργικότητας, ιδιαίτερα στους ινδοευρωπαϊκούς μύθους:

Βασιλεία και Θρησκεία 1η λειτουργία
Φυσική δύναμη και Πόλεμος 2η λειτουργία
Παραγωγικότητα, πλούτος και υγεία 3η λειτουργία (14)

πηγή

ΜΙΑ ΑΛΛΗ... ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΤΙΑ...
Επιτραπήτω μοι, να καταθέσω μια δια-φορετική προσωπική θέαση και προσέγγιση του ετύμου της λέξεως: "Μύθος". 

Οι ΜΥΘΟΙ των αρχαίων Ελλήνων Σοφών, δεν είναι ΠΑΡΑ-ΜΥΘΙ (ΠΑΡΑ ΤΟΝ ΜΥΘΟ), αλλά ιστορία ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ, ΜΥΘ-ΙΣΤΟΡΙΑ...


Μ = ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ, ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ, ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΗ,  
         ΚΥΟΦΟΡΟΥΜΕΝΗ, ΚΑΛΩΣ ΚΕΚΡΥΜΜΕΝΗ
         ΠΛΗΡΟ-ΦΟΡΙΑ (=ΦΕΡΟΥΣΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ 
         ΚΡΥΠΤΟΜΕΝΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ), ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΑΣ 
         ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΝΟΟΣ...

Υ = ΥΨΗΛΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗΣ ΑΞΙΑΣ-ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ, 
        ΠΛΗΡΟ-ΦΟΡΙΑ

Θ = ΘΕΪΚΗΣ - ΙΕΡΗΣ (ΠΡΟΕΛΕΥΣΩΣ, ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ), ΑΞΙΑΣ 
        ΚΑΙ ΣΗΜΑΣΙΑΣ

Ο = ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΤΑΛΗΠΤΗ, ΑΙΣΘΗΤΗ, ΟΡΑΤΗ, 
        ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ, ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ, ΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ


Σ = Η ΟΠΟΙΑ ΣΥ(Ν)-(Γ)ΚΙΝΕΙ, ΕΓΕΙΡΕΙ ΕΚ ΤΗΣ ΡΑΣΤΩΝΗΣ, 
       ΑΚΗΔΙΑΣ ΚΑΙ ΝΩΧΕΛΕΙΑΣ, ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ 
       ΦΩΤΟΛΗΠΤΗΝ

Δρ Δ. Περδετζόγλου
Διαβάστε περισσότερα... »

Εκπληκτικά όμορφο! Σκύλοι που έμειναν στην ιστορία...


Barry der Menschenretter (1800 - 1814).

Ένας σκύλος-διασώστης, Αγίου Βερνάρδου. Έζησε στα βουνά της Ελβετίας. Ο Barry έσωσε πάνω από 40 ανθρώπους, μέχρι το θάνατό του στο Μπερν.

Προς τιμήν του στήθηκε ένα μνημείο στην είσοδο του νεκροταφείου κατοικιδίων Cimeti 232 des Chiens στο Παρίσι.



Greyfriars Bobby (1855 - 1872). Ο ιδιοκτήτης του Bobby πέθανε το 1858 από μια αρρώστια. 

Τι έκανε ο Bobby; Καθόταν και φύλαγε τον τάφο του αγαπημένου του αφεντικού για 14 ολόκληρα χρόνια. 


Η αγάπη του για το αφεντικό του συγκίνησε πολλούς,
τόσο μάλιστα που για να μην το μαζέψουν ως αδέσποτο ανέλαβε την προστασία του ο δήμος της περιοχής. 

Το 1873, στήθηκε άγαλμα προς τιμήν του, στην άκρη της Γέφυρας του Γεωργίου IV στο Εδιμβούργο, όπου έζησε.

Ένας πολύ γνωστός σκύλος Χάσκυ, ο Balto (1919 – 1933), η ιστορία του οποίου έχει γίνει και ταινία. 

Το 1925 ξέσπασε μια επιδημία στην πόλη Νομ της Αλάσκας, και το μόνο φάρμακο που υπήρχε έπρεπε να μεταφερθεί από μια μακρινή πόλη, όμως το τραίνο δεν μπορούσε να το μεταφέρει καθώς είχε παγώσει η μηχανή του, και έτσι ο μόνος τρόπος να φτάσει το φάρμακο ήταν με έλκυθρο που το έσερναν σκύλοι. 

Αρχηγός της ομάδας σκύλων ήταν ο Balto, ο οποίος κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα χωρίς να χάσει το δρόμο του ακόμα και με μηδενική ορατότητα και χιονοθύελλα.

Με την καθοδήγηση του Balto, το φάρμακο έφτασε στον προορισμό του και έσωσε την πόλη, έχοντας διανύσει πάνω από χίλια χιλιόμετρα μέσα σε μόλις πεντέμιση μέρες.

Ο οδηγός του ελκήθρου, Gunnar Kaasen, όταν οι κάτοικοι της πόλης θέλησαν να τον ευχαριστήσουν, εκείνος είπε πως η δόξα αξίζει και στον Balto. 

Προς τιμήν του Balto στήθηκε το 1925 ένα άγαλμά του στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης.

Ένας ακόμη γνωστός σκύλος είναι ο Hachiko (1923 - 1935), ράτσας Ακίτα, από το Τόκιο της Ιαπωνίας. 

Ο Hachiko
είχε αφεντικό έναν καθηγητή του Πανεπιστημίου του Τόκιο, ο οποίος έπρεπε κάθε μέρα να πάρει το τρένο από το σταθμό της Σιμπούγια. Κάθε μέρα ο Hachiko τον περίμενε στο σταθμό να επιστρέψει. 

Μια μέρα, όμως, ο καθηγητής πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία και δεν επέστρεψε ποτέ. 

Ο Hachiko δόθηκε σε άλλο ιδιοκτήτη, αλλά το έσκαγε συνέχεια, και πήγαινε στο σπίτι που ζούσε με το αγαπημένο του αφεντικό. 

Κάποια στιγμή κατάλαβε πως το αφεντικό του δεν θα επιστρέψει στο σπίτι, και έτσι άρχισε να πηγαίνει να τον περιμένει στο σταθμό της Σιμπούγια.

 Κάθε μέρα για εννέα ολόκληρα χρόνια, πήγαινε στο σταθμό την ώρα που ερχόταν το τρένο που έφερνε το αφεντικό του και περίμενε. Σιγά σιγά οι υπάλληλοι του σταθμού και κάποιοι καθημερινοί επιβάτες του τρένου άρχισαν να συγκινούνται από την αφοσίωσή του και να τον φροντίζουν, δίνοντάς του φαγητό και νερό, μέχρι τον θάνατό του το 1935. 

Το 1934 στήθηκε άγαλμα του Hachiko στο σταθμό της Σιμπούγια, αλλά ανακυκλώθηκε για εξοπλισμό κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Ένα νέο άγαλμα στήθηκε προς τιμήν του το 1948, όπου υπάρχει μέχρι και σήμερα. 
Η έξοδος κοντά στην οποία στήθηκε το άγαλμα, ονομάστηκε "Έξοδος του Hachiko".

Swansea Jack (1930 - 1937), ένα Ριτρήβερ από το Γουέηλς της Βρετανίας. 

Ζούσε μαζί με το αφεντικό του δίπλα από ένα ποτάμι.
Το 1931 έσωσε ένα δωδεκάχρονο παιδί που είχε παρασυρθεί από το ποτάμι, αλλά δεν δόθηκε δημοσιότητα στο όλο θέμα. Λίγες εβδομάδες αργότερα έσωσε έναν κολυμβητή, και άρχισε σιγά σιγά να γίνεται διάσημος για τις διασώσεις του. 

Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Jack, έσωσε από το ποτάμι 27 ανθρώπους,
μέχρι τον θάνατό του το 1937 από δηλητηρίαση. 

Ένα μνημείο προς τιμήν του στήθηκε μετά τον θάνατό του στη Σουάνσα.


Ένας άλλος διάσημος σκύλος ήταν ο Shep, ένας ποιμενικός που εμφανίστηκε το 1936 σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό της Μοντάνα.

Ο σκύλος πρωτοεμφανίστηκε όταν φορτώθηκε στο τρένο ένα φέρετρο για να πάει στις Ανατολικές ΗΠΑ.

Όταν το τρένο έφυγε,
ο Shep συνέχισε να επιστρέφει στο σταθμό για κάθε επόμενο τρένο που ερχόταν.
Πήρε λίγο καιρό στους υπαλλήλους του σταθμού να συνειδητοποιήσουν πως το φέρετρο πιθανότατα ανήκε στον ιδιοκτήτη του σκύλου, και ο σκύλος ερχόταν σε κάθε τρένο περιμένοντας να κατέβει το αγαπημένο του αφεντικό. 

Οι υπάλληλοι του σταθμού άρχισαν να φροντίζουν τον Shep, που ζούσε πλέον στο σταθμό, και έτσι έγινε γνωστός σε όλους όσους περνούσαν από εκεί. 

Το 1942 ο Shep πέθανε, όταν τον πάτησε ένα από τα τρένα που περίμενε. Λέγεται πως στεκόταν με τα μπροστινά του πόδια στις ράγες και απλώς δεν άκουσε το τρένο εγκαίρως, και ο μηχανοδηγός δεν πρόλαβε να σταματήσει.

Προς τιμήν του στήθηκε ένα άγαλμα το 1994 στο Φορτ Μπεντόν της Μοντάνα. 

Το άγαλμα τον δείχνει να στέκεται με τα μπροστινά πόδια στις ράγες, περιμένοντας το τρένο.



Επίσης διάσημος έγινε και ο Mancs (1994–2006), ένας Γερμανικός Ποιμενικός σκύλος διασώστης από το Μίσκολκ της Ουγγαρίας. 

Ο Mancs ειδικευόταν στον εντοπισμό εγκλωβισμένων κάτω από συντρίμμια ανθρώπων μετά από σεισμούς. Αναγνώριζε από τη μυρωδιά εάν ο εγκλωβισμένος ήταν νεκρός ή ζωντανός, και έκανε ανάλογο σήμα: Αν ο εγκλωβισμένος ήταν νεκρός, ο Mancs ξάπλωνε, ενώ αν ήταν ζωντανός σηκωνόταν κουνώντας την ουρά του και γαύγιζε. 

Ο Mancs έγινε διάσημος όταν έσωσε ένα τρίχρονο κοριτσάκι, που πέρασε 82 ώρες θαμμένο κάτω από συντρίμμια, μετά από ένα σεισμό στην Τουρκία το 1999, και έλαβε μέρος σε πολλές διασώσεις, μέχρι τον θάνατό του από πνευμονία το 2006. 

Προς τιμήν του στήθηκε το 2004
ένα άγαλμα στο Μίσκολκ. Το άγαλμα τον απεικονίζει να ψάχνει για εγκλωβισμένους στα συντρίμμια.




Ένα pit bull terrier το οποίο υπηρέτησε τον αμερικανικό στρατό τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

Υπηρέτησε 18 μήνες και πηρέ μέρος σε 17 μάχες. Σε βαθμό έφτασε μέχρι λοχίας.

Μερικά από τα κατορθώματα του ήταν να μεταφέρει μηνύματα μέσα από πυρά, να βρίσκει τραυματισμένους και να κάθετε μαζί τους μέχρι να έρθει βοήθεια. 

Μιά φορά
μύρισε χημικό ( mustard ) που είχαν ρίξει οι Γερμανοί και προειδοποίησε όλη την μεραρχία και φυσικά έσωσε πολλές ζωές

Ακόμα μια φορά αντιλήφθηκε έναν Γερμανό κατάσκοπο και του επιτέθηκε αρπάζοντάς τον από τα πόδια. Τον έριξε κάτω και τον κράτησε μέχρι που ήρθαν οι στρατιώτες και τον συνέλαβαν.

Πέθανε στις 4 Απριλίου 1926 από γηρατειά.
 


Jim το σκυλί θαύμα. 

Ο Jim γεννήθηκε στη Λουιζιάνα το 1925. Εμφάνιζε σημάδια υψηλής νοημοσύνης.

Ήταν σε θέση ν
α επιλέξει τα χρώματα που φορούσε ένα πρόσωπο, αν και προφανώς οι σκύλοι δεν βλέπουν χρώματα. 

Μπορούσε να επιλέξει ένα αυτοκίνητο από τον ιδιοκτήτη του, το χρώμα, τη μάρκα, ή τον αριθμό της πινακίδας.

Ο Jim ήταν κυνηγόσκυλο το όποιο μάντευε πάντα με επιτυχία που θα ήταν τα θηράματα.

Ο Jim εξετάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι από μια ομάδα κτηνιάτρων και επιστημόνων, απάντησε σε επιτυχία σε προσταγές που του είχαν δοθεί στα ιταλικά, γαλλικά, γερμανικά και ισπανικά. 

Μετά τον πήραν σε ένα ελληνικό μάθημα και του δόθηκαν προσταγές στην ελληνική γλώσσα στις οποίες απάντησε με επιτυχία. 

Και το πιο καταπληκτικό, μπορούσε να προβλέψει με επιτυχία το φύλο ενός αγέννητου βρέφους.

Πέθανε στις 18 Μαρτίου 1937 και θάφτηκε στο νεκροταφείο στο Μάρσαλ. 

Μια μικρή άσπρη πέτρα τοποθετήθηκε πάνω στον τάφο του που φέρει την επιγραφή "Jim, the Wonder Dog".



Ο Bobbie ήταν μια διασταύρωση σκωτσέζικου ποιμενικού και αγγλικό Shepherd.

Το 1923, σε μια οικογενειακή οδική εκδρομή στην Ινδιάνα, ο Bobbie, ο οποίος ήταν δύο ετών, ξέφυγε από τους ιδιοκτήτες του και χάθηκε.

Μετά από διεξοδική έρευνα,
η συντετριμμένη οικογένειά του επέστρεψε στο σπίτι τους στο Όρεγκον. Όπως ήταν φυσικό δεν περίμεναν να δουν και πάλι το αγαπημένο τους σκυλί. 

Έξι μήνες αργότερα, εμφανίστηκε ο Bobbie ψωριάρης, αδύνατος και τα πόδια του είχαν φθαρεί τόσο, που φαίνονταν τα κόκαλα. 

Είχε όλα τα σημάδια ταλαιπωρίας που επιβεβαίωναν ότι είχε διασχίσει 4.666 χιλμ. μέσα από πεδιάδες, βουνά, έρημο, μέσα στην παγωνιά του χειμώνα για να επιστρέψει σπίτι του.

Έλαβε εκατοντάδες επιστολές από ανθρώπους απ' όλον τον κόσμο και τιμήθηκε με ένα κόσμημα-κολάρο και τα κλειδιά της πόλης. 

Ο Bobbie είναι απόδειξη της αφοσίωσης και το Silverton τον τιμάει στην ετήσια παρέλαση των παιδιών για ζώα συντροφιάς.

Διαβάστε περισσότερα... »

Χάτσικο - Hachi-kō







Ο Χάτσικο (στα ιαπωνικά: ハチ公), γνωστός και ως Chuken Hachiko (忠犬ハチ公, ο πιστός Χάτσικο), ήταν ένας λευκός σκύλος ράτσας Ακίτα ο οποίος γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου το 1923, στην πόλη Οντάτε της Ιαπωνίας

Έγινε διάσημος για την αξιοθαύμαστη αφοσίωση στον κύριό του, στον οποίο έμεινε πιστός για όλη του την ζωή.



Η ιστορία του δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα του Τόκιο το 1932 και άγγιξε τις καρδιές όλων. Δημιούργησε ενδιαφέρον για τη φυλή και συνέβαλε στο να γίνει το ακίτα συνώνυμο της πίστης και του ισχυρού δεσμού σκύλου-ανθρώπου.

Ο Χάτσικο ήταν ένα λευκό Ακίτα. Γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1923στην πόλη Odate της Ιαπωνίας. 

Τον Ιανουάριο του 1924, όταν ο Χατσίκο ήταν δυο μηνών αγοράστηκε από τον Δρ Εΐζαμπούρο Ουένο, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο.
Ο Δρ Ουένο κατοικούσε στα περίχωρα ης πόλης και χρησιμοποιούσε καθημερινά το τρένο για να φτάσει στο Πανεπιστήμιο.


Ο Χάτσικο μεγάλωσε σαν μέλος της οικογένειας και συντρόφευε τον καθηγητή, όχι μόνο στους περιπάτους του, αλλά και στη διαδρομή προς το σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης κάθε πρωί, όπου και περίμενε την επιστροφή του αφεντικού του το απόγευμα.

Τον Μάιο του 1925, όταν ο Χάτσικο ήταν μόλις 18 μηνών, ο Δρ. Ουένο πέθανε στο Πανεπιστήμιο, από καρδιακό επεισόδιο.

Μετά το θάνατο του καθηγητή,
ο Χάτσικο υιοθετήθηκε από συγγενείς της οικογένειας. Ξαναγυρνούσε όμως κάθε πρωί στο σταθμό και περίμενε μέχρι το απόγευμα ψάχνοντας απεγνωσμένα για τον σύντροφό του. Αυτό συνεχιζόταν καθημερινά για 9 ολόκληρα χρόνια!

Ένας από τους πρώην φοιτητές του καθηγητή, ο οποίος ήτανε ειδικός στους σκύλους Ακίτα, ακολούθησε τον Χάτσικο και έμαθε την ιστορία του. Μετά απ αυτό, ο πρώην φοιτητής κατέγραψε πόσοι καθαρόαιμοι σκύλοι της ράτσας αυτής υπήρχαν στην Ιαπωνία. 30 στο σύνολο, με τον Χάτσικο να είναι ένας από αυτούς.

Τα επόμενα χρόνια, μέχρι και τον θάνατο του Χάτσικο, συνήθιζε να τον επισκέπτεται και να τον φροντίζει, γράφοντας άρθρα για την αφοσίωσή του.



Ο καθηγητής Hidesaburō Ueno, ιδιοκτήτης τοu Hachiko.




Αρχείο:Shibuya Station in Pre-war Showa era.JPG
Ο σταθμός της Σιμπούγια (Shibuya - Tokyo),
 την δεκαετία του '30.


Σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται και να μαθαίνει περισσότερα για την συγκεκριμένη ράτσα. Το 1932, ένα από αυτά τα άρθρα δημοσιεύτηκε στην μεγαλύτερη εφημερίδα του Τόκυο και η ιστορία του Χάτσικο έγινε γνωστή σε όλη την χώρα, αγγίζοντας τις καρδιές όλων των ανθρώπων.

Ο Χάτσικο έγινε σύμβολο πίστης,
εντυπωσιάζοντας τον κόσμο με την αφοσίωσή του στον νεκρό αφέντη του. Συμβόλιζε το πνεύμα αγάπης και πίστης που πρέπει να υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Γονείς και δασκάλοι χρησιμοποιούσαν την ιστορία του ως παράδειγμα προς μίμηση για μικρούς και μεγάλους.



Τον Απρίλιο του 1934, παρουσία του Χάτσικο, έγινε η παρουσίαση του Μπρούτζινου αγάλματος του, στον σταθμό της Shibuya.


O Χάτσικο πέθανε στις 8 Μαρτίου του 1935, σε ηλικία 12 ετών και 5 μηνών. Όταν το νέο του θανάτου του έγινε γνωστό, ο σταθμός κατακλύστηκε από κόσμο και το άγαλμά του σκεπάστηκε από λουλούδια. 


Το άγαλμα κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο καταστράφηκε. Έτσι το 1948, ζητήθηκε απο τον Τακέσι Άντο (Takeshi Ando), γιό του γλύπτη που έφτιαξε το πρώτο άγαλμα (είχε πεθάνει), να το ξαναφτιάξει. 

Το δεύτερο αυτό άγαλμα, παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 1948 και είναι ένα δημοφιλές σημείο συνάντησης. Η είσοδος του σταθμού που βρίσκεται κοντά στο άγαλμα, ονομάζεται“Hachikō-guchi”, που σημαίνει έξοδος του Χάτσικο και είναι μία απο τις 5 εξόδους του σταθμού.




Το άγαλμα του Hachiko στο Shibuya Station.


Ένα παρόμοιο άγαλμα υπάρχει και στην γενέτειρα του Χάτσικο, την Odate, μπροστά στον σταθμό των τρένων. 

Το 2004 φτιάχτηκε και ένα τρίτο άγαλμα, πάνω στην βάση του πρώτου αγάλματος που είχε δημιουργηθεί το 1934, και τοποθετήθηκε μπροστά απο Μουσείο Σκύλων Ακίτα στην Odate.

Ο Hachikō πέθανε στις 8 Μαρτίου 1935 από φιλαρίαση.
Βαλσαμωμένος εκτίθεται στο εθνικό μουσείο επιστήμης στο Τόκιο.


Ο Χάτσικο βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Μουσείο Φυσικών επιστημών στο Τόκιο.







Κάθε χρόνο, στις 8 Απριλίου, εκατοντάδες κόσμου μαζεύονται για να τιμήσουν την μνήμη και την αφοσίωση του Χάτσικο σε μια σεμνή τελετή που γίνεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Shibuya. 
Στην φωτογραφία, ένας μοναχός Shinto που έχει την ευθύνη της διοργάνωσης της εορτής μνήμης του Hachiko.


Στις 8 Απριλίου του 2009, εκατοντάδες φωτογραφίζουν το μπρούντζινο άγαλμα του Hachiko, στην 74η επέτειο μνήμης απο τον θάνατό του. 



Σπάνιες φωτογραφίες εποχής




Δείτε το παρακάτω video-αφιέρωμα στον Χάτσικο.
Περιέχει φωτογραφικό υλικό εποχής (1932).


Το νέο άγαλμα, που δημιουργήθηκε τον Αύγουστο του 1948, στέκεται ακόμα και είναι ένα εξαιρετικά δημοφιλές σημείο συνάντησης. 

Η είσοδος του σταθμού κοντά σε αυτό το άγαλμα ονομάζεται «hachikō-Guchi», που σημαίνει «η έξοδος Hachikō», και είναι μια από τις πέντε εξόδους του σταθμού Shibuya. 



Η ιστορία του Χατσίκο !
Το άγαλμα του Hachiko στο σταθμό... περιμένει τον ιδιοκτήτη του!
 Λίαν ευγενής και απαραίτητη αναγνώριση της εκπληκτικής αγνής, ανιδιοτελούς και έμπρακτης αγάπης και αφοσιώσεως, ενός αληθούς φίλου, του σκύλου, στον άνθρωπο!

Shibuya Station, Τόκυο




Ο τάφος του Χιντεσάμπουρο Ουένο, ιδιοκτήτη του Χάτσικο, στο κοιμητήριο Cementerio de Aoyama (Minmi-Aoyama, Minato-Ku, Tokio)
Διακρίνεται το Σότομπα (αναθηματική πλάκα) του τάφου του Ουένο, ενώ στο πρώτο πλάνο βρίσκεται το Σότομπα του Χάτσικο. 
Οι δυο ταφικές στήλες είναι κοντά έτσι ώστε, σύμφωνα με το Ιαπωνικό έθιμο, να μείνουν αιώνια αχώριστοι.


Το 1994, το δίκτυο ραδιοφωνικής αναμετάδοσης πολιτισμού (CBN) στην Ιαπωνία ήταν σε θέση να ανακατασκευάσει μια καταγραφή του Χατσίκο που γαυγίζει από ένα παλιό δίσκο και ακολούθησε μια τεράστια διαφημιστική εκστρατεία με αποκορύφωμα το Σάββατο 28 Μαΐου 1994, πενήντα εννιά έτη μετά από το θάνατό του, εκατομμύρια ραδιοακροατών να συντονιστούν για να ακούσουν το γαύγισμα του Χατσίκο. 

Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου,
εκατοντάδες κόσμου μαζεύονται για να τιμήσουν την μνήμη και την αφοσίωση του Χατσίκο σε μια σεμνή τελετή που γίνεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Shibuya.


Προς τιμήν του έχει δημιουργηθεί και ελληνική σελίδα στο facebook, αλλά κι εδώεδώ, εδώ κι εδώ.




Μερικές αυθεντικές φωτογραφίες 
του πιστότατου σκύλου











Η τελευταία φωτογραφία του Χάτσικο.


Ο Ακίτα, ως ράτσα σκύλων,
 είναι σκύλος πολυσύνθετος, μοναδικός, γεμάτος




    
  



Η ιστορία του Χατσίκο μεταφέρθηκε σε χολιγουντιανή ταινία, το 2009, με πρωταγωνιστή στον ρόλο του καθηγητή, τον Ρίτσαρντ Γκιρ. 











Υπάρχει και παλαιότερη σχετική ταινία  (Hachikô monogatari)
  του 1987




Στις 2 Μαρτίου του 2011, ανακοινώθηκε  ότι ο Hachiko πέθανε απο καρκίνο και φιλαρίαση . Μέχρι σήμερα υπήρχε η εντύπωση, ότι πέθανε εξ αιτίας λήψεως κοτόπουλου σουβλάκι (Ιαπωνικό barbecue, που ονομάζεται Yakitori), που τρύπησε το στομάχι του Hachiko.

Όμως οι κτηνίατροι του Πανεπιστημίου του Τόκιο, εξέτασαν τα εσωτερικά όργανα του Hachiko και διεπίστωσαν ότι πέθανε απο καρκίνο σε τελικό στάδιο και φιλαρίαση (παρασιτική νόσος κατά την οποία αποφράσσονται τα λεμφαγγεία της κοιλιάς και προκαλείται από μια ομάδα σκωλήκων).


Σύμφωνα με τον Kazuyuki Uchida, έναν απο τους κτηνίατρους του Πανεπιστημίου του Τόκιο που εξέτασαν τα εσωτερικά όργανα του Hachiko, στο στομάχι του βρέθηκαν τέσσερα στίκς απο κοτόπουλο, που όμως δεν του δημιούργησαν πρόβλημα. 


Σχετικά με τα χαρακτηριστικά της φυλής Ακίτα που ανήκει ο Hachiko, οράτε εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.



ΔΕΙΤΕ ΚΙ ΕΔΩ: 
https://www.tilestwra.com/chatsiko-o-skilos-pou-me-to-thanato-tou-ekane-mia-olokliri-kinonia-na-vithisti-sto-penthos/



Τα στοιχεία της αναρτήσεως, ελήφθησαν απ' εδώ:
-http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%BF
-http://www.newsvolos.com/index.php/2012-12-13-21-27-22/item/92482-i-istoria-tou-xatsiko.html
-http://en.wikipedia.org/wiki/Hachik%C5%8D
-http://www.northlandakitas.com/pdf/hachiko.pdf
-http://hellenic-music-videos.blogspot.gr/2012/06/blog-post_2822.html
-http://ianisdo.blogspot.gr/2012/09/hachiko.html
-http://leon.happypuppy.gr/stories/40
-http://www.taringa.net/posts/mascotas/3165115/Hachi-perro-fiel.html
-https://www.facebook.com/pages/%CE%93%CE%99%CE%91-%CE%A4%CE%9F%CE%9D-HACHIKO%CE%9C%CE%99%CE%91-%CE%A3%CE%A5%CE%93%CE%9A%CE%9B%CE%9F%CE%9D%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97-%CE%91%CE%9B%CE%97%CE%98%CE%99%CE%9D%CE%97-%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%91/333846535896?id=333846535896&sk=photos_stream
-http://petsociety.pblogs.gr/2012/10/hatsiko-h-istoria-enos-skyloy.html#.UbJApOfJTTo
-http://meow-woof.blogspot.gr/2012/08/blog-post.html
-http://www.youtube.com/watch?v=1B3xku6yDEY
-http://www.youtube.com/watch?v=eQijRk2hk7o
-http://www.youtube.com/watch?v=rlPRbjMDUeo
-http://www.fanpop.com/clubs/hachiko/images/34321139/title/hachiko-monogatari-japanese-film-icon
-http://sadako1000.blogspot.gr/2013/09/hachiko.html
-http://perrosperrunos.blogspot.gr/2011/03/la-histora-del-akita-inu.html
-http://abclocal.go.com/ktrk/story?section=news/national_world&id=7989353
Διαβάστε περισσότερα... »