Πρώτη ενότητα. (Εισαγωγή)
Οι Έλληνες αποτελούν ένα ιδιαίτερο λαό και μια ξεχωριστή φυλή με πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά τα οποία δια μέσου των αιώνων τους κάνουν να διακρίνονται από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα. Ένα από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της φυλής μας είναι η τάση προς αποδημία. Ο Αριστοφάνης – στο έργο του «Όρνιθες» – αποκαλεί τους Έλληνες πελαργούς γιατί μετακινούνταν συνεχώς. Αυτό το γνώρισμα, το ενδιαφέρον τους να γνωρίσουν νέους τόπους και το εμπορικό τους δαιμόνιο παρέσυρε τους προγόνους μας να ταξιδεύουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι γνώσεις τους δε στην ναυπηγική, στη γεωγραφία και στην αστρονομία ήταν τέτοιες που τους επέτρεπαν να κάνουν τέτοιου είδους ταξίδια.
Η Ιστορία μας διδάσκει την ανακάλυψη της Αμερικής το 1492 από τον μεγάλο θαλασσοπόρο Χριστόφορο Κολόμβο. Κατάπληκτοι θα διαπιστώσουμε ότι οι πρόγονοί μας ήταν αυτοί που ανακάλυψαν την αμερικάνικη ήπειρο πριν χιλιάδες χρόνια. Το 1992 γιορτάστηκε η συμπλήρωση 500 χρόνων από την ανακάλυψη της νέας ηπείρου. Στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων ήταν και το πρώτο διεθνές συνέδριο που έγινε στην Χίο τον Σεπτέμβριο του 1987 με το χαρακτηρισμό «Χίος 87 – παγκόσμια συνάντηση COLUMBUS 92»
Ο Κολόμβος συνέλαβε την ιδέα για την ανακάλυψη του νέου κόσμου στην Χίο, όπου προμηθεύτηκε τους αρχαίους Ελληνικούς χάρτες βάσει των οποίων χάραξε την πορεία του.
Ο Σεραφείμ Κανούτας στο βιβλίο του «Ο Ελληνισμός εν Αμερική -1918», σημειώνει τα εξής:
Υπάρχει παράδοση ότι «Χίος πλοίαρχος, γνωστός υπό το όνομα καπετάν Ανδρέας, είχεν επισκεφθεί τον Νέον Κόσμον προ του Κολόμβου και ότι δυνάμει χάρτου εκπονηθέντος υπ’αυτού και χάρις εις τας οδηγίας Χίων ναυτικών ηδυνήθη ο Κολόμβος να φτάσει εις τον σκοπόν του»
«Ετέρα παράδοσις υπάρχει και περί αυτής εδημοσιευθη λίαν ενδιαφέρον άρθρον εις την Κυανήν Επιθεώρησιν των Παρισίων κατά το 1904, υπό τον τίτλον ¨ΠΕΡΙ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΚΟΛΟΜΒΟΥ ΚΑΙ ΧΙΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ¨ καθ’ην ο Κολόμβος αφού επεσκέφθη τας ακτάς της Αμερικής μετέβη εις Χίον τω 1474 και παρέμεινε παρά τω πλοιάρχω Ανδρέα, όστις και τον συνόδευσε κατόπιν εις το μέγα ταξείδιον μετά τριών άλλων Χίων ναυτικών».
Η επιθεώρηση που αναφέρει ο Σ. Κανούτας είναι το περιοδικό Revue Bleu του 1904 (σελ. 734). Ίσως έτσι μεμονωμένα η αναφορά να φαίνεται μετέωρη αλλά όμως ενισχύεται με νεότερα στοιχεία. Για το θέμα αυτό έχουμε και σχετικό δημοσίευμα του Εθνικού Κήρυκα, εφημερίδα της Ν.Υόρκης, που στο φύλο της 4ης Ιανουαρίου του 1952 αναδημοσιεύει ένα κείμενο από την εφημερίδα της Δρέσδης
Οι Έλληνες αποτελούν ένα ιδιαίτερο λαό και μια ξεχωριστή φυλή με πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά τα οποία δια μέσου των αιώνων τους κάνουν να διακρίνονται από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα. Ένα από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της φυλής μας είναι η τάση προς αποδημία. Ο Αριστοφάνης – στο έργο του «Όρνιθες» – αποκαλεί τους Έλληνες πελαργούς γιατί μετακινούνταν συνεχώς. Αυτό το γνώρισμα, το ενδιαφέρον τους να γνωρίσουν νέους τόπους και το εμπορικό τους δαιμόνιο παρέσυρε τους προγόνους μας να ταξιδεύουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι γνώσεις τους δε στην ναυπηγική, στη γεωγραφία και στην αστρονομία ήταν τέτοιες που τους επέτρεπαν να κάνουν τέτοιου είδους ταξίδια.
Βαβυλώνιος χάρτης 6ος αιών π.χ.
Η Ιστορία μας διδάσκει την ανακάλυψη της Αμερικής το 1492 από τον μεγάλο θαλασσοπόρο Χριστόφορο Κολόμβο. Κατάπληκτοι θα διαπιστώσουμε ότι οι πρόγονοί μας ήταν αυτοί που ανακάλυψαν την αμερικάνικη ήπειρο πριν χιλιάδες χρόνια. Το 1992 γιορτάστηκε η συμπλήρωση 500 χρόνων από την ανακάλυψη της νέας ηπείρου. Στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων ήταν και το πρώτο διεθνές συνέδριο που έγινε στην Χίο τον Σεπτέμβριο του 1987 με το χαρακτηρισμό «Χίος 87 – παγκόσμια συνάντηση COLUMBUS 92»
Ο Κολόμβος συνέλαβε την ιδέα για την ανακάλυψη του νέου κόσμου στην Χίο, όπου προμηθεύτηκε τους αρχαίους Ελληνικούς χάρτες βάσει των οποίων χάραξε την πορεία του.
Ο Σεραφείμ Κανούτας στο βιβλίο του «Ο Ελληνισμός εν Αμερική -1918», σημειώνει τα εξής:
Υπάρχει παράδοση ότι «Χίος πλοίαρχος, γνωστός υπό το όνομα καπετάν Ανδρέας, είχεν επισκεφθεί τον Νέον Κόσμον προ του Κολόμβου και ότι δυνάμει χάρτου εκπονηθέντος υπ’αυτού και χάρις εις τας οδηγίας Χίων ναυτικών ηδυνήθη ο Κολόμβος να φτάσει εις τον σκοπόν του»
«Ετέρα παράδοσις υπάρχει και περί αυτής εδημοσιευθη λίαν ενδιαφέρον άρθρον εις την Κυανήν Επιθεώρησιν των Παρισίων κατά το 1904, υπό τον τίτλον ¨ΠΕΡΙ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΚΟΛΟΜΒΟΥ ΚΑΙ ΧΙΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ¨ καθ’ην ο Κολόμβος αφού επεσκέφθη τας ακτάς της Αμερικής μετέβη εις Χίον τω 1474 και παρέμεινε παρά τω πλοιάρχω Ανδρέα, όστις και τον συνόδευσε κατόπιν εις το μέγα ταξείδιον μετά τριών άλλων Χίων ναυτικών».
Η επιθεώρηση που αναφέρει ο Σ. Κανούτας είναι το περιοδικό Revue Bleu του 1904 (σελ. 734). Ίσως έτσι μεμονωμένα η αναφορά να φαίνεται μετέωρη αλλά όμως ενισχύεται με νεότερα στοιχεία. Για το θέμα αυτό έχουμε και σχετικό δημοσίευμα του Εθνικού Κήρυκα, εφημερίδα της Ν.Υόρκης, που στο φύλο της 4ης Ιανουαρίου του 1952 αναδημοσιεύει ένα κείμενο από την εφημερίδα της Δρέσδης
Αναπαράσταση του χάρτη του Ερατοσθένη 276-194 π.χ.
«Τελευταίαι Ειδήσεις»
Πέραν των εντύπων μέσων, την ύπαρξη αυτών των χαρτών επιβεβαιώνει και ο Τούρκος χαρτογράφος Πίρι Ρεις, καπετάνιος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, ο οποίος σχεδίασε τον πρώτο του χάρτη το 1513 βασιζόμενος σε 20 περίπου παλαιούς χάρτες. Οι χάρτες αυτοί παραπέμπουν στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, έναν πολιτισμό τόσο προηγμένο ώστε να γνωρίζει την Αμερική αιώνες πριν τον Χριστόφορο Κολόμβο. Πιο συγκεκριμένα οι χάρτες του Πίρι Ρείς ήσαν μεν ελληνικής καταγωγής, όμως τα στοιχεία που περιείχαν προέρχονταν από έναν πολύ παλαιότερο πολιτισμό, πολύ ανεπτυγμένο τεχνολογικά, που τον τοποθέτησε γύρω στα 10.000 π.χ.
Όταν στις 9 Νοεμβρίου 1929 ερευνήθηκαν τα αρχεία του Ανακτορικού Μουσείου Τοπ-Καπί, στην Κωνσταντινούπολη, από τον διευθυντή των Εθνικών Μουσείων, Μ. Μαλίλ Εντχεμ με αφορμή κάποια καταγραφή, ανακαλύφθηκαν τα τμήματα δύο παλαιών παγκοσμίων χαρτών, που τότε δεν τους έδωσαν ιδιαίτερη σημασία. Ο ένας από αυτούς είχε ημερομηνία 1513 και ο δεύτερος 1528, και ήσαν έργα του τούρκου ναυάρχου και χαρτογράφου Πίρι Εμπν Χατζή Μεχμέτ γνωστού ως Πίρι Ρεις.
Ο Τούρκος ναύαρχος είχε γράψει τον 16ο αιώνα ένα βιβλίο –άτλαντα- που ονόμασε «Μπαχριγιέ», δηλαδή «Βιβλίο των θαλασσών», το οποίο εμπλούτισε με είκοσι έναν καλοσχεδιασμένους χάρτες. Ο περίφημος αυτός Άτλας φυλάσσεται σήμερα στην βιβλιοθήκη του Βερολίνου. Όμως δύο από τους χάρτες που τον αποτελούν, και άγνωστο για ποια αιτία, έχουν αφαιρεθεί από το εσωτερικό του και είναι αυτοί οι δύο που έχει στην κατοχή του το Εθνικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης, το ΤΟΠ-ΚΑΠΙ.
Ο πρώτος χάρτης του Πίρι Ρεις σχεδιάστηκε 6 χρόνια πριν αρχίσει ο Μαγγελάνος τον κοσμοϊστορικό του περίπλου.
Όταν στις 9 Νοεμβρίου 1929 ερευνήθηκαν τα αρχεία του Ανακτορικού Μουσείου Τοπ-Καπί, στην Κωνσταντινούπολη, από τον διευθυντή των Εθνικών Μουσείων, Μ. Μαλίλ Εντχεμ με αφορμή κάποια καταγραφή, ανακαλύφθηκαν τα τμήματα δύο παλαιών παγκοσμίων χαρτών, που τότε δεν τους έδωσαν ιδιαίτερη σημασία. Ο ένας από αυτούς είχε ημερομηνία 1513 και ο δεύτερος 1528, και ήσαν έργα του τούρκου ναυάρχου και χαρτογράφου Πίρι Εμπν Χατζή Μεχμέτ γνωστού ως Πίρι Ρεις.
Ο Τούρκος ναύαρχος είχε γράψει τον 16ο αιώνα ένα βιβλίο –άτλαντα- που ονόμασε «Μπαχριγιέ», δηλαδή «Βιβλίο των θαλασσών», το οποίο εμπλούτισε με είκοσι έναν καλοσχεδιασμένους χάρτες. Ο περίφημος αυτός Άτλας φυλάσσεται σήμερα στην βιβλιοθήκη του Βερολίνου. Όμως δύο από τους χάρτες που τον αποτελούν, και άγνωστο για ποια αιτία, έχουν αφαιρεθεί από το εσωτερικό του και είναι αυτοί οι δύο που έχει στην κατοχή του το Εθνικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης, το ΤΟΠ-ΚΑΠΙ.
Ο πρώτος χάρτης του Πίρι Ρεις σχεδιάστηκε 6 χρόνια πριν αρχίσει ο Μαγγελάνος τον κοσμοϊστορικό του περίπλου.
Αναπαράσταση του χάρτη του Πτολεμαίου 150 μ.χ
Ο Φερδινάνδος Κορτέζ έφτασε στο σημερινό Μεξικό το 1520, δηλαδή 7 χρόνια μετά την αποπεράτωση του πρώτου χάρτη του Τούρκου ναυάρχου, και ο Πιζάρο κατέλαβε το Περού 18 χρόνια αργότερα.
Ο Paul Emile Victor (1907-1995, Γάλλος εξερευνητής και εθνολόγος) δηλώνει ότι για την προετοιμασία των αρκτικών του εξερευνήσεων, εξέτασε χάρτες μερικοί από τους οποίους ήταν πολύ παλιοί και μυστικοί. Θα’ταν καμιά εικοσαριά περίπου. Οι χάρτες ήσαν «πολύ μυστικοί και πολύ παλιοί» δηλαδή από την αρχαιότητα, «της εποχής του Αλεξάνδρου» και συνακόλουθα υπήρχαν κι άλλοι, «οι ανατολικοί» δηλ. βυζαντινοί/ελληνικοί αφού την εποχή εκείνη Ανατολικοί αποκαλούνταν οι Βυζαντινοί.
Διαπιστώθηκε ότι ο χάρτης του 1513 παρουσιάζει την Νότια Αμερική και την Αφρική με διαφορά γεωγραφικού μήκους σωστή. Κατά τον 16ο αιώνα όμως όταν σχεδιάστηκε ο χάρτης, το γεωγραφικό μήκος προσδιοριζόταν εμπειρικά και χρειάστηκε να περάσουν άλλα 200 χρόνια ώσπου να προσδιοριστεί με ακρίβεια το σχετικό γεωγραφικό μήκος μεταξύ δύο ηπείρων. Ακόμη πιο εκπληκτική ήταν η διαπίστωση ότι ο χάρτης απεικόνιζε με ακρίβεια την ακτή της γης της βασίλισσας Μοντ στη Ανταρκτική- και αυτό παρά το ότι ο χάρτης σχεδιάστηκε το 1513 ενώ η ύπαρξη της Ανταρκτικής διαπιστώθηκε μονάχα το 1819!
Το κέντρο στο χάρτη του Πίρι Ρέις τοποθετείται στην διασταύρωση του μεσημβρινού της Αλεξάνδρειας -30ο ανατολικό μήκος- και του τροπικού του Καρκίνου. Το γεγονός ότι οι αρχαίοι Έλληνες γεωγράφοι σχεδίαζαν τους χάρτες τους με άξονα το μεσημβρινό της Αλεξάνδρειας επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό του Ρεις ότι σχεδίασε το χάρτη του βασιζόμενος σε αρχές της Αλεξανδρινής περιόδου.Άλλη μια ένδειξη της ελληνικής επίδρασης στο χάρτη είναι η διατύπωση ότι, κατά την προβολή για τον σχεδιασμό του, χρησιμοποιήθηκε κλίμακα που είχε ως βάση το μήκος της περιφέρειας της Γης, κατά 45% ανώτερο του πραγματικού μήκους.Μονάχα ένας γεωγράφος του αρχαίου κόσμου είχε κάνει αυτό το λάθος ο Ερατοσθένης.
Cosmas Indicopleustes - 550 μ.χ
Στο βιβλίο του «Μπαχριγιέ» λέει: Ένας άπιστος που ονομάζονταν Κολόμβος ανακάλυψε αυτά τα εδάφη. Ένα αρχαίο βιβλίο είχε φτάσει στα χέρια του και έτσι βρήκε την άκρη της Δ. Θάλασσας, εντελώς προς τα δυτικά υπήρχαν παραλίες και νησιά και όλων των ειδών πολύτιμα μέταλλα και πολύτιμες πέτρες (afet Inan).Σίγουρα είναι δύσκολο να αποδεχτεί κανείς ότι ο Τούρκος ναύαρχος είχε το περίφημο βιβλίο στα χέρια του. Πάντως σίγουρα γνώριζε το περιεχόμενό του. Ο ίδιος επιβεβαιώνει ότι το αναφερόμενο βιβλίο χρονολογείται στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Χάρτης του Piri Reis - 1513 μ.χ
«Μετά από σκέψη και ξέροντας τι τον περίμενε ο Χριστόφορος Κολόμβος ξεκίνησε και ανακάλυψε την Αμερική. Είχε πιστέψει στο πολύτιμο βιβλίο του και το μέλλον απέδειξε ότι είχε δίκαιο…» (Pauwels & Bergier, The Eternal Man).
Δεύτερη Ενότητα (Αναφορές).
Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά σε όσα αναγράφονται στα αρχαία κείμενα για την « ήπειρο πέραν του Ωκεανού » ή για τους «Κήπους των Εσπερίδων».Ο Πλάτων στο βιβλίο του ΤΙΜΑΙΟΣ αναφέρει:
«Έξω από τις στήλες του Ηρακλέους (σημερινό Γιβραλτάρ) υπήρχε η νήσος Ατλαντίς. Από την νήσο αυτή ήταν εύκολο να μεταβεί κάποιος και στην απέναντι ήπειρο πέραν του Ωκεανού» και για να μας δείξει ο Πλάτων το μέγεθος της πέραν του Ωκεανού ηπείρου λέγει: «Όλα όσα βρίσκονται εντός του στομίου (Γιβραλτάρ) για το οποίο μιλάμε, φαίνονται σαν λιμάνι με κάποια στενή είσοδο. Εκείνο δε (ο ωκεανός) είναι πραγματικό πέλαγος και η γη που το περικλείει κατεξοχήν και πραγματικά πολύ ορθά θα μπορούσε να ονομαστεί ήπειρος.
Διαβάστε αυτολεξεί τις αναφορές των αρχαίων ελληνικών κειμένων:
...Εν δε τη Ατλαντίδι νήσω ταύτη, μεγάλη συνέστη και θαυμαστή δύναμις βασιλέων κρατούσα μεν απάσης της νήσου, πολλών δε άλλων νήσων και μερών της Ηπείρου. (=Αμερικής ;)...
...Ούτοι δε πάντες, αυτοί τε και οι έκγονοι τούτων επί γενεάς πολλάς ώκουν, άρχοντες μεν πολλών άλλων κατά το πέλαγος νήσων, και μερών της Ηπείρου...(Πλάτων ΚΡΙΤΙΑΣ κεφ.VII,εδαφ.113,114 & ΤΙΜΑΙΟΣ κεφ.ΙΙΙ εδαφ.25)
...Παρελθών Ταρτησίαν (ο Αιγαίων Βριάρεως Ηρακλής) έστησε σημεία της πορείας επί των ορίων Ευρώπης και Λιβύης αντιστοίχως δύο στήλας (=στήλαι του Ηρακλέους-Γιβραλτάρ) φερόμενος υπό του Ηλίου κατά πορείαν, ωκεανόν διεπέρασεν......δια της Λιβύης πορευθείς επί την έξω θάλασσαν και περατωθείς επί τη Ηπείρω αντικρύ...(Απολλόδωρος βιβλ.ΙΙ εδαφ.107,108,119).
Αλλά και νεώτερα στοιχεία από το βιβλίο του κ.Βαρθολομαίου Λάζαρη,
"Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ",, από τις εκδόσεις"ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ", κεφ."ΑΜΕΡΙΚΗ", Γενικά,(σελ.141,142)..
"Ο ποταμός που διαρρέει την πολιτεία Ουισκόνσιν, είναι ο ΠΟΤΟΜΑΚ, εμφανής παραφθορά της λέξεως ποταμός, πολλές δε φυλές Αμερινδών, φέρουν επωνυμίες που ομοιάζουν με παραλλαγμένες ελληνικές."
ΠΟΝΤΙΑΚΣ (Ποντιακοί)ελθόντες από τον πόντο-θάλασσα.
ΝΑΒΑΧΟΣ (Ναυαγοί)
ΜΑΝΤΑΕΝΣ (Μαντινείς)
ΚΡΟΤΟΑΝΣ (Κροτωνιάται)
ΤΣΙΛΚΑΤΣ (Χαλκιδείς)
ΕΛΕΟΥΤΣ (Ελευσίνιοι)κ.λ.π. ονομασίες πανάρχαιες...
"Οι Ινδιάνοι της φυλής Ανασ (τ) άζι του Νέου Μεξικού ισχυρίζονται ότι είναι Ελληνικής καταγωγής."
(κεφ."ΑΜΕΡΙΚΗ",ΗΠΑ-ΚΑΝΑΔΑΣ,σελ.186.)""Εις τον 11ον τόμον THE WORLD OF MAN υπάρχουν φωτογραφίες Ινδιάνων Πουέμπλος της περιοχής Colorado (39 μοίρες 00Β/105 μοίρες 30Δ) Rio Pecos,δια τους οποίους η εγκυκλοπαίδεια αναφέρει ότι έχουν εμφανώς Ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά (αντιθέτως προς τους λοιπούς Αμερινδούς). Επίσης, ότι εις την περιοχήν έζησαν προ χιλιετιών (κατά τους προϊστορικούς χρόνους)"Άνθρωποι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες".(δηλαδή Έλληνες κατά Ισοκράτην)....."
"Εις την κοιλάδα του Μισσισσιππή (Mississippi 33 μοίρες 26Β/088μοίρες 47Δ),ζουν φυλές που έχουν διαφορετικό πολιτισμό και φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά από τους υπολοίπους, και είναι καταχωρισμένες εις τα επίσημα αρχεία των ΗΠΑ ως "Greeks"."
Η διάσημη αρχαιολόγος-Ερευνήτρια Henrietta Mertz,εις το βιβλίο της ΑΤΛΑΝΤΙΣ αναφέρει:
"Εις την κοιλάδα του Μισσισσιππή (Mississippi 33 μοίρες 26Β/088μοίρες 47Δ),ζουν φυλές που έχουν διαφορετικό πολιτισμό και φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά από τους υπολοίπους, και είναι καταχωρισμένες εις τα επίσημα αρχεία των ΗΠΑ ως "Greeks"."
Η διάσημη αρχαιολόγος-Ερευνήτρια Henrietta Mertz,εις το βιβλίο της ΑΤΛΑΝΤΙΣ αναφέρει:
1..."Με τον χαλκό που έπαιρναν οι Έλληνες το 2000-1000 π.χ. από το Lake Superior της Αμερικής έκαναν το θησαυρό του Ατρέως, που βρήκε ο Σλήμαν εις τις Μυκήνες και τον Ορχομενό".
2..."Η επιστημονική αποστολή Thomas ανακάλυψε εις την περιοχή Tennessee της Αμερικής, τους κύκλους, τις γέφυρες και τους τοίχους που περιγράφει ο Πλάτων εις τον διάλογό του ΚΡΙΤΙΑΣ".
"Εις το Ντόβερ (Dover 39μοίρες 10Β/075μοίρες 32Δ,(οι συντεταγμένες με επιφύλαξιν),έχουν διασωθεί οι "στύλοι του Ηρακλέους" (Pillars of Hercules),καθώς και το "ελληνικό αμφιθέατρο"
(Greek Amphitheater).Φωτογραφίες των οποίων έχουν δημοσιευθεί εις το Thomas Report (12η επετηρίς της Αμερικανικής Εθνολογικής Εταιρείας Smithsonian). (κεφ."ΑΜΕΡΙΚΗ", ΗΠΑ-ΚΑΝΑΔΑΣ, σελ.187-188").
Τι αποδείξεις όμως μπορεί να υπάρχουν ώστε να πειστούμε ότι οι Έλληνες θαλασσοπόροι γνώριζαν τον Ατλαντικό και την πέραν αυτού ήπειρο (Αμερική), πριν από το 1200 π.χ ;
Τι αποδείξεις όμως μπορεί να υπάρχουν ώστε να πειστούμε ότι οι Έλληνες θαλασσοπόροι γνώριζαν τον Ατλαντικό και την πέραν αυτού ήπειρο (Αμερική), πριν από το 1200 π.χ ;
Σύγκριση γοργονίων
Απειράριθμα ευρήματα ξεχασμένων πολιτισμών μαρτυρούν την παράλληλη εξέλιξη με τον δικό μας (τοιχοδομία όπως των αρχαίων ελληνικών κτισμάτων, χώρος θεάτρου με κερκίδες, κτίσματα μυκηναϊκού ρυθμού, ποτήρια διακοσμημένα με τον αρχαίο ελληνικό μαίανδρο, κεφαλές γοργονίων κ.ο.κ) και γλωσσικές ομοιότητες (χαβανέζικη) με την δική μας (όπως : αετός-νους-μανθάνω-λαός-μελωδία-φθάνω κτλ.),καθώς και μαρτυρίες κατοίκων των νησιών του Πάσχα που μιλάνε για λευκούς θεούς που έφτασαν σε αυτούς από την θάλασσα, μαρτυρούν πως οι Έλληνες είχαν φτάσει εκεί πολύ πριν από την γέννηση του Χριστού, και πολύ πριν από την εμφάνιση άλλων λαών στο χάρτη και στην ιστορία.
Σας θυμίζει κάτι;...
Στην σιδηρομεταλλευτική περιοχή της Βραζιλίας βρέθηκε πληθώρα επιγραφών χαραγμένων στους τοίχους οι οποίες είναι αρχαίας ελληνικής και φοινικικής προελεύσεως. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν αυτές οι επιγραφές να χαράχτηκαν από τους ιθαγενείς στα αρχαία ελληνικά εάν οι ίδιοι οι πρόγονοί μας δεν ήταν παρόντες;
Ο Ακαδημαϊκός ENRICO MATTIEVICH στο βιβλίο του με τίτλο "ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΚΟΛΑΣΗ- η ανακάλυψη της Αμερικής από τους Έλληνες" παρουσιάζει τα αποτελέσματα των ερευνών του σε αρχαιολογικούς χώρους του Περού που στηρίζουν την θεωρία του ότι τα Τάρταρα -η πύλη του Άδη - των αρχαίων Ελλήνων ήταν στο Τσαβίν ντε Χουαντάρ , όπου οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν επισκέπτες!
O Thomas Report που υπάρχει στην Εθνική βιβλιοθήκη των Αθηνών παρουσιάζει εικόνες αρχαίων ερειπίων ελληνικής προέλευσης, κτισμάτων σε τέλεια γεωμετρικά σχήματα διαμέτρου 400 ποδιών (σελ.421-500) κι έναν τάφο όμοιο με τον θησαυρό του ‘Ατρέως’, όπου το γεωμετρικό του σχήμα είναι παρόμοιο με τον ελληνικό τρόπο κατασκευής.
Αρχαιολογικές τοποθεσίες στο Μεξικό που είναι προφανώς ελληνικής προέλευσης βρίσκονται το Ελ Ταζίν, στην πολιτεία της Βέρα Κρούζ (Σαρλ Μπερλίτζ – Μυστήρια από ξεχασμένους κόσμους).
Μία άλλη επιβεβαίωση είναι το έγγραφο -φυλάσσεται έως σήμερα στην βιβλιοθήκη της πόλης του Ρίο Ντε Τζανειρο- ενός αξιωματικού του Βρετανικού στρατού και ερασιτέχνη εξερευνητή στις αρχές του 19ου αιώνα, του P.H.Fawcett. To έγγραφο αυτό ανέφερε μια αποστολή ή οποία περί το 1743, ανακάλυψε μια κατεστραμμένη περιοχή, που δεν αναφερότανε στο χάρτη, στην περιοχή της ΒΑΗΙΑ. Περιέγραφε μία πόλη με πλίθινα κτίρια και λιθόστρωτους δρόμους κι ένα μεγαλοπρεπές κτήριο, που πρέπει να ήταν ανάκτορο ή ναός. Πάνω από την κεντρική πύλη αυτού του κτηρίου βρίσκονταν γλυπτό που παρίστανε ένα νέο στεφανωμένο με δάφνη και πιο κάτω μια επιγραφή που έμοιαζε με αρχαία ελληνικά.Μέχρι σήμερα οι ιθαγενείς των περιοχών διηγούνται περίεργες ιστορίες για τις ξεχασμένες μέσα στην ζούγκλα αρχαίες πολιτείες με τα πέτρινα κτίσματα.
Ο Ακαδημαϊκός ENRICO MATTIEVICH στο βιβλίο του με τίτλο "ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΚΟΛΑΣΗ- η ανακάλυψη της Αμερικής από τους Έλληνες" παρουσιάζει τα αποτελέσματα των ερευνών του σε αρχαιολογικούς χώρους του Περού που στηρίζουν την θεωρία του ότι τα Τάρταρα -η πύλη του Άδη - των αρχαίων Ελλήνων ήταν στο Τσαβίν ντε Χουαντάρ , όπου οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν επισκέπτες!
Δεν είναι οι Μυκήνες, αλλά το Machu Picchu στο Peru.
Αρχαιολογικές τοποθεσίες στο Μεξικό που είναι προφανώς ελληνικής προέλευσης βρίσκονται το Ελ Ταζίν, στην πολιτεία της Βέρα Κρούζ (Σαρλ Μπερλίτζ – Μυστήρια από ξεχασμένους κόσμους).
Μία άλλη επιβεβαίωση είναι το έγγραφο -φυλάσσεται έως σήμερα στην βιβλιοθήκη της πόλης του Ρίο Ντε Τζανειρο- ενός αξιωματικού του Βρετανικού στρατού και ερασιτέχνη εξερευνητή στις αρχές του 19ου αιώνα, του P.H.Fawcett. To έγγραφο αυτό ανέφερε μια αποστολή ή οποία περί το 1743, ανακάλυψε μια κατεστραμμένη περιοχή, που δεν αναφερότανε στο χάρτη, στην περιοχή της ΒΑΗΙΑ. Περιέγραφε μία πόλη με πλίθινα κτίρια και λιθόστρωτους δρόμους κι ένα μεγαλοπρεπές κτήριο, που πρέπει να ήταν ανάκτορο ή ναός. Πάνω από την κεντρική πύλη αυτού του κτηρίου βρίσκονταν γλυπτό που παρίστανε ένα νέο στεφανωμένο με δάφνη και πιο κάτω μια επιγραφή που έμοιαζε με αρχαία ελληνικά.Μέχρι σήμερα οι ιθαγενείς των περιοχών διηγούνται περίεργες ιστορίες για τις ξεχασμένες μέσα στην ζούγκλα αρχαίες πολιτείες με τα πέτρινα κτίσματα.
Συσχετισμός με την Αργοναυτική εκστρατεία.
Η αλήθεια είναι ότι όσον αφορά την Αργοναυτική εκστρατεία , έχουμε να κάνουμε με ένα ταξίδι το οποίο έχει γίνει αντικείμενο πολλών συζητήσεων από την αρχαία ήδη εποχή.
Η κλασική εκδοχή ισχυρίζεται ότι το ταξίδι έγινε προς τον Εύξεινο Πόντο, στην Κολχίδα, τη σημερινή Λαζική, στις υπώρειες του Καυκάσου.
Δύο διαφορετικές εκδοχές όμως τοποθετούν την Κολχίδα:
α) στην ακτή του Μαλαμπάρ, στις Ινδίες (Robert Graves, "Ελληνικοί Μύθοι", τόμ. 4ος, 316 παρ. 1.), και
β) στις Άνδεις της Νοτίου Αμερικής (Henrietta Mertz, "Η αρχαία Κολχίδα και το υψίπεδο των Άνδεων")
Επίσης στους μελετητές είναι γνωστό το γεγονός, ότι αν και ο τελικός σταθμός άφιξης ήταν η Κολχίδα, πράγμα για το οποίο δε συμφωνούν όλοι, το ταξίδι της επιστροφής είναι εντελώς αμφισβητούμενο και έχει διχάσει τους ιστορικούς. Στην αρχαιότητα, ειδικά κατά την περίοδο της πρώιμης διατύπωσης του μύθου, δεν ήταν ξεκαθαρισμένο πού ακριβώς έφτασε η "Αργώ", και ο προορισμός της δεν ταυτιζόταν καθόλου με την Κολχίδα. Αυτά τα ερωτηματικά για κείνο το ταξίδι υπήρχαν ήδη κατά την εποχή του Ηροδότου, και το γεγονός ότι ο Πίνδαρος στην τέταρτη ωδή των Πυθιονικών (462 π.Χ.) παρουσιάζει μια τελείως διαφορετική παραλλαγή του ταξιδιού είναι ένα στοιχείο που συναινεί στα όσα είπαμε προηγουμένως.
Επόμενο ήταν λοιπόν και μεταγενέστερα να παρουσιαστούν αρκετές εναλλακτικές εκδοχές αναφορικά με το ποια πορεία ή διαδρομή ακολούθησε η "Αργώ" στην επιστροφή της. Η κάθε θεωρία συνεπάγεται κάποια στοιχεία που υπερβαίνουν την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα το ταξίδι αυτό, αν τελικά πραγματοποιήθηκε και δεν υπήρξε μια ποιητική αλληγορία, να είναι καλυμμένο από πέπλα μυστηρίου.
Ας δούμε, εν συντομία, τις κυριότερες "πορείες" της "Αργούς".
Μια εκδοχή τη θέλει να ταξιδεύει στα βόρεια της Αδριατικής θάλασσας,όπου οι Αργοναύτες, αφού διέπλευσαν τον Πάδο, έφτασαν ως τις εκβολές του Ίστρου (Ister) ποταμού. Ο Ίστρος, που εδώ δεν πρόκειται για τον γνωστό Ίστρο (=Δούναβη) των αρχαίων, αλλά για έναν ασήμαντο μικρότερο ποταμό, έδωσε το όνομά του στην περιοχή της Ίστριας, και ουσιαστικά πρόκειται για τον ποταμό που δημιούργησε μεγάλη σύγχυση στους ιστορικούς και μελετητές της Αργοναυτικής εκστρατείας. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, ο Άψυρτος, αδελφός της Μήδειας, που η τελευταία τον τεμάχισε και τον πέταξε στο ποτάμι κομμάτι κομμάτι, θάφτηκε, αφού συγκεντρώθηκαν τα μέλη του, στις Αψυρτίδες νήσους, στις οποίες έδωσε το όνομά του. Οι Κόλχοι στην επιστροφή τους ίδρυσαν την πόλη των Πόλων, στη χερσόνησο Ίστρια, και -πάντα με αυτή την εκδοχή- οι νήσοι Πλακτές, η Σκύλα και η Χάρυβδη, βρίσκονται στη Σικελία όπου εντοπίζεται και η χώρα των Σειρήνων, ενώ η Κολχίς ήταν η λανθασμένη ονομασία της πόλης "Κολικαρία", στον κάτω Πάδο.
Στο μύθο της Αργοναυτικής εκστρατείας αναφέρεται η "Ηλεκτρίδα νήσος", χωρίς να προσδιορίζεται τίποτε άλλο γι' αυτήν. Το όνομα και μόνο της νήσου λέει πολλά για την υπόθεσή μας, και τούτο επειδή το ήλεκτρο, κοινώς κεχριμπάρι, οι Έλληνες το προμηθεύονταν από τη Βόρειο θάλασσα, μαζί με τον κασσίτερο. Γνωρίζουμε δε, ότι οι "Κασσιτερίδες νήσοι" ήταν η Ιρλανδία και η Βρετανία, ενώ η κύρια πηγή του ήλεκτρου ήταν τα νησιά της Βαλτικής. Άρα η "Ηλεκτρίδα νήσος" εκεί πρέπει να τοποθετηθεί και να γίνει αποδεκτό ότι οι Αργοναύτες είχαν περάσει από την περιοχή.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης περιγράφει το ταξίδι της επιστροφής των Αργοναυτών με γλαφυρό και ξεχωριστό τρόπο:
"...αποπλεύσαντες γαρ διά του Τανάιδος επί τας πηγάς και κατά τόπον τινά την ναυν διλκύσαντες, καθ' ετέρου πάλιν ποταμού τήν ρύσιν έχοντοςεις τον Ωκεανόν καταπλεύσαι προς την θάλατταν, από δε των άρκτωνεις την δύσιν κομισθήναι, την γην εξ ευωνύμων έχοντας και πλησίωνγενομένοις Γαδείρων εις την καθ' ημάς εισπλεύσαι θάλατταν, αποδείξειςδε τούτων φέρουσι δεικνύοντες τους παρά τον Ωκεανόν κατοικούνταςΚελτούς σεβομένους μάλιστα των θεών τους Διοσκούρους` παραδόσιμον γαρ αυτούς έχειν εκ παλαιών χρόνων την τούτων των θεών παρουσίαν εκ του Ωκεανού."
Δηλαδή. Φεύγοντας από την Κολχίδα η "Αργώ" εισήλθε στην Αζοφική θάλασσα και άρχισε να διασχίζει τον ποταμό Τάναϊ, σημερινό Δον, με κατεύθυνση προς τις πηγές του. Φτάνοντας το σκάφος στο σημείο όπου ο ποταμός έπαυε να είναι διαπλεύσιμος, το πλήρωμα το έσυρε στην ξηρά και το καθέλκυσε σ' ένα άλλο ποτάμι, του οποίου η ρύση, η ροή οδηγούσε προς τον Ωκεανό. Αν δούμε την πορεία στο χάρτη, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι σε κάποιο σημείο τα δύο ποτάμια, ο Τάναϊς/Δον και ο Βόλγας, σχεδόν εφάπτονται σχηματίζοντας δύο καμπύλα τόξα. Από το σημείο εκείνο ο μεν Τάναϊς/Δον εκβάλλει στην Αζοφική θάλασσα, ο δε Βόλγας στην Κασπία. Όμως ο Βόλγας που πηγάζει από τα Ουράλια, στο άλλο τμήμα του, το βόρειο, εκβάλλει στο Βόρειο Παγωμένο ωκεανό` αυτό το τμήμα ονομάζεται Ντβίνας ποταμός και εκβάλλει στο σημερινό Αρχαγγέλσκ ή Αρχάγγελο.
Τα ερωτηματικά που προκύπτουν έως αυτό το σημείο είναι τα εξής:
-Πώς γνώριζαν οι Αργοναύτες το πλησιέστερο σημείο μεταξύ των ποταμών Τάναϊ/Δον και Βόλγα, ώστε εκεί ακριβώς να διαπεραιωθούν από το ένα ποτάμι στο άλλο;
α) στην ακτή του Μαλαμπάρ, στις Ινδίες (Robert Graves, "Ελληνικοί Μύθοι", τόμ. 4ος, 316 παρ. 1.), και
β) στις Άνδεις της Νοτίου Αμερικής (Henrietta Mertz, "Η αρχαία Κολχίδα και το υψίπεδο των Άνδεων")
Επίσης στους μελετητές είναι γνωστό το γεγονός, ότι αν και ο τελικός σταθμός άφιξης ήταν η Κολχίδα, πράγμα για το οποίο δε συμφωνούν όλοι, το ταξίδι της επιστροφής είναι εντελώς αμφισβητούμενο και έχει διχάσει τους ιστορικούς. Στην αρχαιότητα, ειδικά κατά την περίοδο της πρώιμης διατύπωσης του μύθου, δεν ήταν ξεκαθαρισμένο πού ακριβώς έφτασε η "Αργώ", και ο προορισμός της δεν ταυτιζόταν καθόλου με την Κολχίδα. Αυτά τα ερωτηματικά για κείνο το ταξίδι υπήρχαν ήδη κατά την εποχή του Ηροδότου, και το γεγονός ότι ο Πίνδαρος στην τέταρτη ωδή των Πυθιονικών (462 π.Χ.) παρουσιάζει μια τελείως διαφορετική παραλλαγή του ταξιδιού είναι ένα στοιχείο που συναινεί στα όσα είπαμε προηγουμένως.
Επόμενο ήταν λοιπόν και μεταγενέστερα να παρουσιαστούν αρκετές εναλλακτικές εκδοχές αναφορικά με το ποια πορεία ή διαδρομή ακολούθησε η "Αργώ" στην επιστροφή της. Η κάθε θεωρία συνεπάγεται κάποια στοιχεία που υπερβαίνουν την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα το ταξίδι αυτό, αν τελικά πραγματοποιήθηκε και δεν υπήρξε μια ποιητική αλληγορία, να είναι καλυμμένο από πέπλα μυστηρίου.
Ας δούμε, εν συντομία, τις κυριότερες "πορείες" της "Αργούς".
Μια εκδοχή τη θέλει να ταξιδεύει στα βόρεια της Αδριατικής θάλασσας,όπου οι Αργοναύτες, αφού διέπλευσαν τον Πάδο, έφτασαν ως τις εκβολές του Ίστρου (Ister) ποταμού. Ο Ίστρος, που εδώ δεν πρόκειται για τον γνωστό Ίστρο (=Δούναβη) των αρχαίων, αλλά για έναν ασήμαντο μικρότερο ποταμό, έδωσε το όνομά του στην περιοχή της Ίστριας, και ουσιαστικά πρόκειται για τον ποταμό που δημιούργησε μεγάλη σύγχυση στους ιστορικούς και μελετητές της Αργοναυτικής εκστρατείας. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, ο Άψυρτος, αδελφός της Μήδειας, που η τελευταία τον τεμάχισε και τον πέταξε στο ποτάμι κομμάτι κομμάτι, θάφτηκε, αφού συγκεντρώθηκαν τα μέλη του, στις Αψυρτίδες νήσους, στις οποίες έδωσε το όνομά του. Οι Κόλχοι στην επιστροφή τους ίδρυσαν την πόλη των Πόλων, στη χερσόνησο Ίστρια, και -πάντα με αυτή την εκδοχή- οι νήσοι Πλακτές, η Σκύλα και η Χάρυβδη, βρίσκονται στη Σικελία όπου εντοπίζεται και η χώρα των Σειρήνων, ενώ η Κολχίς ήταν η λανθασμένη ονομασία της πόλης "Κολικαρία", στον κάτω Πάδο.
Στο μύθο της Αργοναυτικής εκστρατείας αναφέρεται η "Ηλεκτρίδα νήσος", χωρίς να προσδιορίζεται τίποτε άλλο γι' αυτήν. Το όνομα και μόνο της νήσου λέει πολλά για την υπόθεσή μας, και τούτο επειδή το ήλεκτρο, κοινώς κεχριμπάρι, οι Έλληνες το προμηθεύονταν από τη Βόρειο θάλασσα, μαζί με τον κασσίτερο. Γνωρίζουμε δε, ότι οι "Κασσιτερίδες νήσοι" ήταν η Ιρλανδία και η Βρετανία, ενώ η κύρια πηγή του ήλεκτρου ήταν τα νησιά της Βαλτικής. Άρα η "Ηλεκτρίδα νήσος" εκεί πρέπει να τοποθετηθεί και να γίνει αποδεκτό ότι οι Αργοναύτες είχαν περάσει από την περιοχή.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης περιγράφει το ταξίδι της επιστροφής των Αργοναυτών με γλαφυρό και ξεχωριστό τρόπο:
"...αποπλεύσαντες γαρ διά του Τανάιδος επί τας πηγάς και κατά τόπον τινά την ναυν διλκύσαντες, καθ' ετέρου πάλιν ποταμού τήν ρύσιν έχοντοςεις τον Ωκεανόν καταπλεύσαι προς την θάλατταν, από δε των άρκτωνεις την δύσιν κομισθήναι, την γην εξ ευωνύμων έχοντας και πλησίωνγενομένοις Γαδείρων εις την καθ' ημάς εισπλεύσαι θάλατταν, αποδείξειςδε τούτων φέρουσι δεικνύοντες τους παρά τον Ωκεανόν κατοικούνταςΚελτούς σεβομένους μάλιστα των θεών τους Διοσκούρους` παραδόσιμον γαρ αυτούς έχειν εκ παλαιών χρόνων την τούτων των θεών παρουσίαν εκ του Ωκεανού."
Δηλαδή. Φεύγοντας από την Κολχίδα η "Αργώ" εισήλθε στην Αζοφική θάλασσα και άρχισε να διασχίζει τον ποταμό Τάναϊ, σημερινό Δον, με κατεύθυνση προς τις πηγές του. Φτάνοντας το σκάφος στο σημείο όπου ο ποταμός έπαυε να είναι διαπλεύσιμος, το πλήρωμα το έσυρε στην ξηρά και το καθέλκυσε σ' ένα άλλο ποτάμι, του οποίου η ρύση, η ροή οδηγούσε προς τον Ωκεανό. Αν δούμε την πορεία στο χάρτη, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι σε κάποιο σημείο τα δύο ποτάμια, ο Τάναϊς/Δον και ο Βόλγας, σχεδόν εφάπτονται σχηματίζοντας δύο καμπύλα τόξα. Από το σημείο εκείνο ο μεν Τάναϊς/Δον εκβάλλει στην Αζοφική θάλασσα, ο δε Βόλγας στην Κασπία. Όμως ο Βόλγας που πηγάζει από τα Ουράλια, στο άλλο τμήμα του, το βόρειο, εκβάλλει στο Βόρειο Παγωμένο ωκεανό` αυτό το τμήμα ονομάζεται Ντβίνας ποταμός και εκβάλλει στο σημερινό Αρχαγγέλσκ ή Αρχάγγελο.
-Πώς γνώριζαν οι Αργοναύτες το πλησιέστερο σημείο μεταξύ των ποταμών Τάναϊ/Δον και Βόλγα, ώστε εκεί ακριβώς να διαπεραιωθούν από το ένα ποτάμι στο άλλο;
-Πώς γνώριζαν ότι από τις πηγές του Βόλγα μπορούσαν να εισπλεύσουνσε άλλον ποταμό και μέσω αυτού να φτάσουν στον ωκεανό; Το κείμενο είναι σαφές` μιλάει για Ωκεανό και "Ωκεανός" για τους αρχαίους Έλληνες ήταν η τεράστια θάλασσα που περιέβαλλε το γνωστό κόσμο, ενώ αντίθετα τις εσωτερικές θάλασσες τις αποκαλούσαν "θάλασσες".
Στο κείμενο του Διόδωρου, η διάκριση είναι ξεκάθαρη. Ακολουθώντας οι Αργοναύτες αυτή την διαδρομή και εκπλέοντας από τον Ντβίνα ποταμό, εισήλθαν στο Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό και άρχισαν να περιπλέουν την ευρωπαϊκή ήπειρο έχοντας τη στεριά αριστερά τους, πορεία από βορρά προς νότο. Περιπλέοντας τη σκανδιναβική χερσόνησο έφτασαν στη Βαλτική, όπου συνάντησαν την "Ηλεκτρίδα νήσο", τόπο προμήθειας του ήλεκτρου, και στη συνέχεια έφτασαν στα Γάδειρα, απ' όπου περνώντας τις Ηράκλειες Στήλες διέπλευσαν τη Μεσόγειο και έφτασαν τελικά στην Ελλάδα και το Πήλιο.
Διαβάζοντας τα παραπάνω αυτό που σαφέστατα προκύπτει είναι ότι μια γενιά πριν από τον Τρωικό πόλεμο, οι Έλληνες γνώριζαν την περιοχή της Βόρειας Ευρώπης, και τελικά αυτό είναι που έχει σημασία.Μέσα στα πλαίσια της ευρύτατης θαλασσοπορίας των Αργοναυτών η άποψη της Mertz σχετικά με την άφιξή τους στη Νότια Αμερική είναι πολύ πιθανή, αφού τα στοιχεία που έχουμε συγκεντρώσει για την ανακάλυψη της αμερικανικής ηπείρου από τους αρχαίους Έλληνες είναι εντυπωσιακά και καλύπτουν το θέμα σφαιρικά. Σας την παραθέτουμε:
Περί το 1950, η Henrietta Mertz, Αμερικανίδα αρχαιολόγος και ερευνήτρια της Ελληνικής προϊστορίας, εμπνευσμένη από την Αργοναυτική εκστρατεία, αφού μελέτησε το δεύτερο βιβλίο από τα «Αργοναυτικά» του Απολλώνιου του Ρόδιου πραγματοποίησε το ταξίδι των Αργοναυτών, και αποκωδικοποιώντας τους μύθους κατέληξε στα παρακάτω συμπεράσματα:
Οι Αργοναύτες βγήκαν από την Μεσόγειο περνώντας τις Ηράκλειες Στήλες με την βοήθεια του Κολπίου Ρεύματος. Αρχικά έψαχναν να βρουν χρυσό, χαλκό και άλλα μέταλλα. Όπως αναφέρουν τα “Αργοναυτικά”, η Αργώ έφτασε στην Αμερική γιατί είχε την Μεγάλη Άρκτο δεξιά. Έφτασε στην θάλασσα των Σαργασσών (τα νησιά που επέπλεαν και που υπάρχουν ακόμη), έφτασε στο Πουέρτο Ρίκο όπου ο Ιάσονας εξόντωσε τα πουλιά Άρπυιες ( ΗΟΑΤΖΙΝ) που βασάνιζαν το μάντη Φινέα, και προχώρησε ύστερα μεταξύ Αιτής και Κούβας, ανάμεσα στις Συμπληγάδες, οι οποίες δεν ήταν τίποτα άλλο ,παρά οι κορυφές των βουνών που έμοιαζαν να πλησιάζουν και να απομακρύνονται, ανάλογα με την άμπωτη και την παλίρροια.
Η πορεία της "Αργούς" επιβεβαιώνεται και από τον Όμηρο, όταν ο ποιητής περιγράφει την έξοδο του Οδυσσέα από την Μεσόγειο προς τον Ατλαντικό διαμέσου του Γιβραλτάρ. Περιγράφοντας λοιπόν τον κίνδυνο της εξόδου σημειώνει (Μ, 70-74):
“Ένα μονάχα πέρασε πελαγοδρόμο πλοίο, η κοσμοξακουστή Αργώ σαν ήρθε από του Αιτη. Κι εκείνο τότε θα’σπαγε, αν η Ήρα δεν το’σωζε, το φίλο της Ιάσονα πονώντας”.
Εν ολίγοις η Mertz, υποστηρίζει ότι οι Αργοναύτες από τον κόλπο του Μεξικού ακολούθησαν νότια πορεία, από την Καραϊβική προς τη Βενεζουέλα, έπλευσαν κατά μήκος των ακτών μέχρι το "Ποτάμι του Ασημιού", μεταξύ Ουρουγουάης και Αργεντινής, πέρασαν τον Αμαζόνιο και έφτασαν στον Ρίο ντε Λα Πλάτα. Από εκεί ανηφόρισαν το ποτάμι και έφτασαν στα νότια της λίμνης Τιτικάκα, όπου ζούσε η φυλή των Κολχικούρους. Η φυλή αυτή υποτάχθηκε στους Ισπανούς το 1535, και από τότε δεν έχουμε άλλη πληροφορία γι' αυτήν. Όμως η Mertz ισχυρίζεται ότι η λέξη "Κολχικούρους" είναι η ισπανική μετάφραση της ελληνικής λέξης "Κολχίδος".
Το ταξίδι της "Αργούς", κατά την ίδια, τελειώνει εδώ, ενώ η συγγραφέας δεν κάνει καμιά αναφορά στην τόσο ενδιαφέρουσα περιγραφή της επιστροφής του πλοίου, που έδωσε αφορμή για πολλές ερμηνείες.
πηγή
Στο κείμενο του Διόδωρου, η διάκριση είναι ξεκάθαρη. Ακολουθώντας οι Αργοναύτες αυτή την διαδρομή και εκπλέοντας από τον Ντβίνα ποταμό, εισήλθαν στο Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό και άρχισαν να περιπλέουν την ευρωπαϊκή ήπειρο έχοντας τη στεριά αριστερά τους, πορεία από βορρά προς νότο. Περιπλέοντας τη σκανδιναβική χερσόνησο έφτασαν στη Βαλτική, όπου συνάντησαν την "Ηλεκτρίδα νήσο", τόπο προμήθειας του ήλεκτρου, και στη συνέχεια έφτασαν στα Γάδειρα, απ' όπου περνώντας τις Ηράκλειες Στήλες διέπλευσαν τη Μεσόγειο και έφτασαν τελικά στην Ελλάδα και το Πήλιο.
Διαβάζοντας τα παραπάνω αυτό που σαφέστατα προκύπτει είναι ότι μια γενιά πριν από τον Τρωικό πόλεμο, οι Έλληνες γνώριζαν την περιοχή της Βόρειας Ευρώπης, και τελικά αυτό είναι που έχει σημασία.Μέσα στα πλαίσια της ευρύτατης θαλασσοπορίας των Αργοναυτών η άποψη της Mertz σχετικά με την άφιξή τους στη Νότια Αμερική είναι πολύ πιθανή, αφού τα στοιχεία που έχουμε συγκεντρώσει για την ανακάλυψη της αμερικανικής ηπείρου από τους αρχαίους Έλληνες είναι εντυπωσιακά και καλύπτουν το θέμα σφαιρικά. Σας την παραθέτουμε:
Περί το 1950, η Henrietta Mertz, Αμερικανίδα αρχαιολόγος και ερευνήτρια της Ελληνικής προϊστορίας, εμπνευσμένη από την Αργοναυτική εκστρατεία, αφού μελέτησε το δεύτερο βιβλίο από τα «Αργοναυτικά» του Απολλώνιου του Ρόδιου πραγματοποίησε το ταξίδι των Αργοναυτών, και αποκωδικοποιώντας τους μύθους κατέληξε στα παρακάτω συμπεράσματα:
Οι Αργοναύτες βγήκαν από την Μεσόγειο περνώντας τις Ηράκλειες Στήλες με την βοήθεια του Κολπίου Ρεύματος. Αρχικά έψαχναν να βρουν χρυσό, χαλκό και άλλα μέταλλα. Όπως αναφέρουν τα “Αργοναυτικά”, η Αργώ έφτασε στην Αμερική γιατί είχε την Μεγάλη Άρκτο δεξιά. Έφτασε στην θάλασσα των Σαργασσών (τα νησιά που επέπλεαν και που υπάρχουν ακόμη), έφτασε στο Πουέρτο Ρίκο όπου ο Ιάσονας εξόντωσε τα πουλιά Άρπυιες ( ΗΟΑΤΖΙΝ) που βασάνιζαν το μάντη Φινέα, και προχώρησε ύστερα μεταξύ Αιτής και Κούβας, ανάμεσα στις Συμπληγάδες, οι οποίες δεν ήταν τίποτα άλλο ,παρά οι κορυφές των βουνών που έμοιαζαν να πλησιάζουν και να απομακρύνονται, ανάλογα με την άμπωτη και την παλίρροια.
Η πορεία της "Αργούς" επιβεβαιώνεται και από τον Όμηρο, όταν ο ποιητής περιγράφει την έξοδο του Οδυσσέα από την Μεσόγειο προς τον Ατλαντικό διαμέσου του Γιβραλτάρ. Περιγράφοντας λοιπόν τον κίνδυνο της εξόδου σημειώνει (Μ, 70-74):
“Ένα μονάχα πέρασε πελαγοδρόμο πλοίο, η κοσμοξακουστή Αργώ σαν ήρθε από του Αιτη. Κι εκείνο τότε θα’σπαγε, αν η Ήρα δεν το’σωζε, το φίλο της Ιάσονα πονώντας”.
Εν ολίγοις η Mertz, υποστηρίζει ότι οι Αργοναύτες από τον κόλπο του Μεξικού ακολούθησαν νότια πορεία, από την Καραϊβική προς τη Βενεζουέλα, έπλευσαν κατά μήκος των ακτών μέχρι το "Ποτάμι του Ασημιού", μεταξύ Ουρουγουάης και Αργεντινής, πέρασαν τον Αμαζόνιο και έφτασαν στον Ρίο ντε Λα Πλάτα. Από εκεί ανηφόρισαν το ποτάμι και έφτασαν στα νότια της λίμνης Τιτικάκα, όπου ζούσε η φυλή των Κολχικούρους. Η φυλή αυτή υποτάχθηκε στους Ισπανούς το 1535, και από τότε δεν έχουμε άλλη πληροφορία γι' αυτήν. Όμως η Mertz ισχυρίζεται ότι η λέξη "Κολχικούρους" είναι η ισπανική μετάφραση της ελληνικής λέξης "Κολχίδος".
Το ταξίδι της "Αργούς", κατά την ίδια, τελειώνει εδώ, ενώ η συγγραφέας δεν κάνει καμιά αναφορά στην τόσο ενδιαφέρουσα περιγραφή της επιστροφής του πλοίου, που έδωσε αφορμή για πολλές ερμηνείες.
πηγή
