ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΚΑΙ Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Δημητρίου Περδετζόγλου 
Δρος Φαρμακοποιού

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΥΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΘΗΚΕ ΣΕ ΣΥΝΕΔΡΙΟ, ΣΤΙΣ 5.5.2005, 
ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΩΘΙ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ:

"ΠΕΡΔΕΤΖΟΓΛΟΥ Δ. Προσεγγίζοντας τον Γεωμετρικό–Γεωδαιτικό Τριγωνισμό της Αμοργού (Approaching the Geometric Geodetic Triangulation of the Amorgos island). 3^ο Διεθνές  Συνέδριο Πολιτισμού, Τύπου και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας ΥΠΕΡΙΑ 2005, 5-8.5.2005. Αιγιάλη–Αμοργός (Εισήγηση στα Ελληνικά-Αγγλικά)".
http://www.yperia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=69&Itemid=62&lang=el

ΑΚΟΜΗ ΤΜΗΜΑ ΑΥΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ:

ΠΕΡΔΕΤΖΟΓΛΟΥ Δ., Δεκέμβριος 2005. «Ο Γεωμετρικός–Γεωδαιτικός Τριγωνισμός της Αμοργού. Μοναστήρι Παναγίας Χοζοβιώτισσας 21 Νοεμβρίου 1088». Εφημερίδα «Αμοργιανά Νέα»  309: 13.

ΚΑΙ

ΠΕΡΔΕΤΖΟΓΛΟΥ Δ., Το κάλλος και η αρμονία του σώματος. Η ιερή γεωμετρία  του σώματος. Επίσημο Τριμηνιαίο Περιοδικό της Ελληνικής Εταιρείας Κοσμητολογίας, Τομέας Φαρμακευτικής Τεχνολογίας, Φαρμακευτική Σχολή, Πανεπιστήμιο Αθηνών: Το Καλλυντικό 6:28-33.

(ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΘΗΚΕ ΚΑΙ  ΑΠΟ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΩΣ, ΣΤΟΝ ΔΙΑΥΛΟ BLUE SKY, 
ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΣΤΡΑΤΟ ΤΣΟΥΧΛΑΡΑΚΗ)

    Ό,τι ακολουθεί, είναι μιά εισαγωγή, μιά συνοπτική προσέγγιση σε ένα θέμα συμπαντικής αξίας και σημασίας: Το κάλλος και την αρμονία του ανθρώπου  και κατ΄ επέκταση, όλης της Κτίσεως.

ΓΕΝΙΚΑ

    Ο φίλος της Σοφίας Πυθαγόρας, οδηγήθηκε στην ανακάλυψη του άρρητου «χρυσού» αριθμού Φ, που αντιστοιχεί στον λόγο της «χρυσής τομής», δήλα-δη στην διαίρεση ενός ευθυγράμμου τμήματος σε μέσο και άκρο λόγο.

  

     Ο αριθμός αυτός θεωρήθηκε απο την Αρχαιότητα «θεία αναλογία», έχουσα άμεση σχέση με το κάλλος και την αρμονία. Έχει πάρει το όνομά του και τον συμβολισμό του απο τον μύστη και μυσταγωγό Αθηναίο Γλύπτη Φειδία (μεταξύ των αριστουργηματικών έργων του  συγκαταλέγονται τα τρία αγάλματα της Αθηνάς στην Ακρόπολη, η Πρόμαχος, η Λημνία και η Χρυσοελεφάντινη, καθώς και το Χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός στην Ολυμπία, που είναι και ένα απο τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου).    

     Ο αριθμός Φ, που έχει ως πυθμενικό λεξάριθμο τον αριθμό τρία, τον αριθμό της Αγίας Τριάδος, αντιπροσωπεύει τα μαθηματικά της ομορφιάς, την υλοποίηση της αφηρημένης ιδέας του κάλλους απο τον Κόσμο των Ιδεών, στον κόσμο των μορφών και σχημάτων, την θεία αρμονία στον χώρο της γεω-μετρίας, με την διαίρεση ενός όλου σε δύο αρμονικά μέρη (αυτό φαίνεται και στην γεωμετρία του γράμματος Φ).  Ο θείος Πλάτων, όπως και ο ο διδάσκαλος Πυθαγόρας, θεωρούσαν πρωταρχικής σημασίας την ουσιαστική γνώση των αριθμών [«Είπερ αριθμόν εκ της ανθρώπινης φύσεως εξέλοιμεν, ούκ αν ποτέ τι φρόνιμοι γενοίμεθα» (Πλάτων Επινομίς 997c),  «ούκ εξ αριθμού, κατά δε αριθμόν τα πάντα γίγνεται» Θεανώ, σύζυγος και μαθήτρια του Πυθαγόρα].

    Στην αρχαία Ελλάδα το κάλλος ήταν μία ιδιότητα άρρηκτα συνδεδεμένη με την θρησκεία, την φύση και τον Άνθρωπο. Το Σύμπαν, το άπειρο αυτό μοντέλο του ηθικού κάλλους, μέσα στο οποίο το «μέρος» συμβιώνει άριστα με το «όλον», αποτελεί την υπόσταση του ενός Δημιουργού Θεού.

   Το γράμμα Φ είναι το σύμβολο 0 (μη+δεν: διπλή άρνηση = κατάφαση!) για το τίποτα (ανυπαρξία ή το κβαντικό κενό;), διαχωριζόμενο σε δύο, από το σύμβολο 1, που είναι το σύμβολο της ενότητας και της μονάδας. Στην διεθνή (αγγλόφωνη) βιβλιογραφία είναι γνωστό ως: Golden number, Golden ratio, Golden mean, Golden section, Golden cut, Golden proportion, Divine proportion, Divine Section, Number Phi.

ΤΟ ΕΣΩ ΚΑΛΛΟΣ

    Το αληθινό κάλλος, δεν έχει να κάνει μόνον με τον εξωτερικό άνθρωπο. Τα εξωτερικά, αντιπροσωπεύουν τον επιδερμικό, υλικό, φθαρτό, προσωρινό κάλλος του ανθρώπου, που συνοψίζεται στην ωραιότητα και την αρμονία των εξωτερικών χαρακτηριστικών.  Αυτή η αρμονία πρέπει να συνάδει, απεικονίζει και δηλώνει την εσωτερική αρμονία του πνεύματος, του πλούσια φωταγωγημένου νοερού εργαστηρίου, να αναδεικνύει «καρδίαν καθαράν» και να διαφοροποιεί το έμβιο άτομο, απο το ζών πρόσωπο. Η διαφορά μεταξύ ενός έμβιου όντος–ατόμου και ενός Λογικού Ζώντος Ανθρώπου, είναι τεράστια. Το έμβιο όν (που πολλές φορές, δυστυχώς, εντός της ενδοκοσμικής πεπερασμένης γήϊνης πραγματικότητος, είναι και ανθρωπόμορφο), είναι ασύμμετρη κινούμενη σάρκα, άνευ κάλλους [«Αι δε σάρκες αι κεναί φρενών, αγάλματα αγοράς εισίν» (Ευριπίδης, Ηλέκτρα 384)]. Ο έλλογος Ζών Άνθρωπος, είναι πρόσωπο και όχι άτομο, είναι ο προικισμένος με ποικίλες δημιουργικές αρετές, είναι ο χαρίεις, είναι αυτός που τον χαρακτηρίζει η ωραιότητα, η πτερόεσσα γαλήνη και η Θεοτοκοφιλής σωφροσύνη. Είναι ο πνευματικά πάγκαλος[1], ο ζέων τω πνεύματι, ο σοφόνους, ο σοφοποιός, ο σοφόδωρος, ο σοφουργός. Αυτός που Ζει[2].  Είναι ο έχων «εν παντί καιρώ και πάση ώρα» την αρμονία της διακρίσεως και του μέτρου, την γνώση του «εύ πράττειν», την ορθή αναλογία λόγων και πράξεων, κατά το αρχαίο λόγιο: «Μηδέν άγαν» [Χίλων ο Λακεδαιμόνιος (Διογένης ο Λαέρτιος Βίοι Φιλ. Ι, 41)], «Μέτρω χρώ» [Πιττακός ο Μυτιληναίος (Ανθολογία Στοβαίου Γ, 79δ)], «Έντεχνον δε το την μέσην εν άπασι τέμνειν» [Πλούταρχος (Ηθικά, 7β)][3].

   Για την εσωτερική αρμονία και το πνευματικό κάλλος, είς έκαστος των ανθρώπων της γαίας - γής, πρέπει να ενστερνισθεί και να βιώσει, εί δυνατόν ολιστικά, τον ενοποιό σύμπαντα αρμονικό λόγο της μητέρας φύσεως, δήλα-δη να συμπορεύεται αρμονικά η γνώση της τομής του ενός φύλλου του ενός δένδρου, με τη  άριστη γνώση του οικοσυστήματος που φιλοξενεί το δένδρο. Με άλλα λόγια, να ξεφύγει απο τα ασφυκτικά δεσμά του ακαδημαϊσμού[4] και να πορευθεί συνειδητά και με ευρύτητα σκέψεως, μέσω του «εν οίδα ότι ουδέν οίδα», στην πέραν των φαινομένων άλλη πραγματικότητα, στο φιλοσοφικό-θεολογικό «γιγνώσκω», στην αληθινή αυτογνωσία και γνώση των όντων, στην ετερογνωσία και Θεογνωσία, στο «ένδον σκάπτε», στην ανδρεία ενδοσκαφή.

    Ο δε αληθινά Σοφός Άνθρωπος (αν και κατά Πυθαγόρα, Σωκράτη και Πλάτωνα, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τέτοιος επι γής, παρά μόνον φιλόσοφος=φίλος της Σοφίας, αφού ο αληθής Θεός είναι ο μόνος Σοφός), είναι αυτός που έχει Πυθαγόρεια γνώση και αντίληψη, Απολλώνεια αισθητική, Αριστοτελική λογική, Σωκρατική ευρύτητα πνεύματος, Χριστοκεντρική βιωτή. Έτι δε, πλήρη, συμμετρική και αρμονική την γνώση των ορατών και μη ορατών, των αισθητών και μη αισθητών, των υλικών και των πνευματικών, της έξωθεν και της έσωθεν Σοφίας, κάτι που μας δείχνει η ίδια η λέξη, αφού αυτή έχει ως διπλό άξονα συμμετρίας το συμμετρικό γράμμα της Ελληνικής αλφαβήτας Φ:

       
      Όμως η ιερή γνώση, προϋποθέτει ψυχική καθαρότητα  («Αγνεία δ΄ εστί φρονείν όσια»)[5]. Ελάχιστοι όμως ευρίσκονται εντός του ευλογημένου γνωσιολογικού λειμώνος, αφού τα ιερά πράγματα αποκαλύπτονται σε ιερούς ανθρώπους (Ιπποκράτης Νόμος V).

    ΤΟ ΕΞΩΘΕΝ ΚΑΛΛΟΣ

   Παντού εμφανίζεται η αρμονία της θεϊκής αναλογίας Φ, τα πάντα Φ ... στην καθημερινότητα (Εικ. 1, 2) και στην γεωμετρία του ανθρωπίνου σώματος (Εικ. 3), στην Θεολογία – Εκκλησίες (Εικ. 4, 5, 6, 7), απο τον μικρόκοσμο (Εικ. 8), έως τον μακρόκοσμο (Εικ. 9), ιδιαιτέρως με την μορφή σπείρας, στην οποίαν μέσω της ακολουθίας των αριθμών Fibonacci, είναι παρόν ο αριθμός Φ (Εικ. 10, 11).

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

    Η βαθύτερη μελέτη του Ανθρώπου,  καταδεικνύει ότι ο μακρόκοσμος υπάρχει μέσα στον μικρόκοσμο και το αντίστροφο [«Έν το παν» (Πυθαγόρας), «το του κόσμου σώμα εγεννήθη δι’ αναλογίας...» (Πλάτων Τίμαιος 32 c)].   Σύμπασα η Κτίση είναι αναλογικά, αρμονικά και έλλογα δημιουργήματα Ενός εξωκοσμικού υπερ-συμπαντικού Νοός, με συγκεκριμένο σχέδιο Δημιουργίας και όχι τυχαίο συναπάντημα της ύλης... Για τον λόγο αυτό ο Πλάτων κλείνει τον «Τίμαιο» με τα λόγια τούτα: «... ο κόσμος ούτω, ζώον ορατόν τα ορατά περιέχον, εικών του νοητού θεός αισθητός, μέγιστος και άριστος κάλλιστός τε και τελεώτατος γέγονεν είς ουρανός όδε μονογενής ών»  (Τίμαιος, 92c).

---

[1] πάν+καλ-ός (=ο θερμός, αυτός που κινείται και συν-κινείται ποιοτικά και έλλογα)

[2] Ζ=Σ (=κινείται) + (=και) Δ(=δημιουργεί έλλογα)

[3] Σχετικές γνώμες περί της σπουδαιότητας του μέτρου δια-νοήσεως και ευπραξίας, διατύπωσαν πλείστοι Σοφοί της Κλασσικής Ελλάδας, όπως οι Κλεόβουλος, Πυθαγόρας, Αριστοτέλης, Ησίοδος, Φωκυλίδης, Δημόκριτος, Θέογνις, Αισχύλος, κ.λπ.

[4] Η Επιστήμη ασχολείται με την ενδελεχή, εντελεχή, επισταμένη και συστηματική μελέτη και έρευνα της επιφάνειας. Η Φιλοσοφία με την μελέτη του κάτω μέρους της επιφάνειας και μέχρις ενός ορισμένου βάθους, ενώ η Θεολογία μελετά και βιώνει τον βαθύτατο Λόγο, ασχολούμενη με τα βάθη του επιστητού και των επέκεινα 

[5] Επίγραμμα προ του Ασκληπιείου της Επιδαύρου.

                                    Εικ. 1. Ο ΑΡΙΘΜΟΣ Φ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

                              Εικ. 2. Ο ΑΡΙΘΜΟΣ Φ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Εικ. 3. ΤΑ ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, 

ΒΑΣΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟ Φ

Εικ. 4. Φ ΚΑΙ ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΝΩΕ

Εικ. 5. Ο ΑΡΙΘΜΟΣ Φ, ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΑΜΟΡΓΟΥ

Εικ. 6. Ο ΑΡΙΘΜΟΣ Φ, ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΧΟΖΟΒΙΩΤΙΣΣΗΣ ΑΜΟΡΓΟΥ

Εικ. 7. Ο ΑΡΙΘΜΟΣ Φ, ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΑΩΝ

Εικ. 8. Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ, ΣΤΗΝ ΔΟΜΗ ΤΟΥ DNA

Εικ. 9. Φ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Εικ. 10. ΣΠΕΙΡΑ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΟΣ Φ

Εικ. 11. Η ΒΑΣΙΖΟΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ Φ, ΧΡΥΣΗ ΣΠΕΙΡΑ, ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΑΝΤΟΥ

Διαβάστε περισσότερα... »

ΜΜΕ και Πολιτική

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ Δ. ΠΕΡΔΕΤΖΟΓΛΟΥ 

      ΜΑΘΗΤΗΣ Β΄ΛΥΚΕΙΟΥ

   Τα ΜΜΕ και η πολιτική, είναι δύο έννοιες που συνδέονται στενά μεταξύ τους, καθώς η μία επηρεάζει την άλλη. Φυσικά  διαφορετική είναι η σχέση του ‘’είναι’’ και του ‘’φαίνεσθαι ‘’. Σε θεωρητικό επίπεδο τουλάχιστον, τα ΜΜΕ αποσκοπούν στην ενίσχυση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η σχέση ανάμεσα σε ΜΜΕ και δημοκρατία, πρέπει να είναι διαλεκτική. Δηλαδή, να υπάρχει πολυφωνία (πλουραλισμός). Πιο συγκεκριμένα, να υπάρχει ενημέρωση για όλα τα δρώμενα, χωρίς λογοκρισία και να δίνεται η δυνατότητα στον πολίτη, να σχηματίζει άποψη προσωπική και να διαμορφώνει αξιολογικά κριτήρια. Τα ΜΜΕ πρέπει να κρίνουν και να κατακρίνουν την εξουσία, περιορίζοντας την αυθαιρεσία και την ασυδοσία. Πρέπει να αποκαλύπτουν τις προθέσεις τις εξουσίας , στιγματίζοντας σκοπιμότητες και αντιδημοκρατικές μεθόδους, καταλογίζοντας ευθύνες και υποδεικνύοντας λύσεις. Επιπροσθέτως, οφείλουν να προβληματίζουν το λαό και να τον προτρέπουν να διαμορφώσει μια ενεργητική στάση, μια  στάση συμμετοχής. Επιβάλλεται να αποτελούν βήμα  διεξαγωγής γόνιμου διαλόγου, για τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Τέλος, πρέπει να διασφαλίζουν την πολιτική ελευθερία.

«Ελέγχω σημαίνει σκέφτομαι, ο τύπος ελέγχει και οδηγεί το λαό να ελέγχει, άρα οδηγεί το λαό στο να σκέφτεται και να ζεί την πολιτική ζωή της δημοκρατίας» (Μ.Στασινόπουλος)

Η κρίση των ΜΜΕ

   Δυστυχώς όμως τα παραπάνω, αποτελούν μια ουτοπική όαση, στην ηθικά ανερμάτιστη εποχή που ζούμε. Τα ΜΜΕ στις μέρες περνάνε μια κρίση αξιών. Η παραπληροφόρηση τείνει να γίνει θεσμός. Η σκανδαλοθηρία και ο ‘’κίτρινος τύπος’’, έχει καθιερωθεί. Τα ΜΜΕ προπαγανδίζουν ασύστολα, προωθώντας την ψευδολογία και την παραποίηση της αλήθειας. Έχουν ενστερνιστεί πλέον ολοκληρωτικά την κομματική προπαγάνδα, τη συνθηματολογία, το φανατισμό και τον λαϊκισμό (επιφανειακή μίμηση λαϊκών προτύπων). Όλα αυτά έχουν ζοφερές συνέπειες για τον δέκτη της πληροφορίας και στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον πολίτη. Κατ΄αρχάς, του προκαλεί πολιτική ακρισία, ιδεολογική χειραγώγηση της κοινής γνώμης, ανευθυνοποίηση και παθητικοποίηση. Νοθεύεται η πολιτική συνείδηση και δυσχεραίνεται ο πολιτικός διάλογος, κάνοντας έτσι την δημοκρατία και τους θεσμούς, να υπολειτουργούν.

Διαβάστε περισσότερα... »

Ο πάντοτε επίκαιρος Φρόιντ...

Γράφει ο Δημήτρης Περδετζόγλου, 
Dr Φαρμακοποιός - Διευθυντής Ε.Σ.Υ.

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ, στο έργο του «Ψυχολογία των μαζών και ανάλυση του Εγώ», γράφει μεταξύ πολλών άλλων και... τα ακόλουθα: «… Στη μάζα δεν υπάρχει τίποτα προμελετημένο. Ακόμα κι όταν με πάθος αποζητά κάτι, ή επιθυμία της είναι βραχυπρόθεσμη, ή θέλησή της δεν έχει διάρκεια και δεν ανέχεται αναβολή ανάμεσα στην επιθυμία και στην εκπλήρωσή της. Η μάζα επηρεάζεται εξαιρετικά εύκολα, είναι εύπιστη, δεν ασκεί κριτική και δεν υπάρχει τίποτα απίθανο γι’ αυτή. Σκέφτεται με εικόνες που προκαλούν συνειρμικά η μία την άλλη, σαν τις φαντασιώσεις του ξεχωριστού ατόμου που δεν κρίνονται από καμιά λογική αρχή για τη συμφωνία τους με την πραγματικότητα. Τα αισθήματά της είναι πολύ απλά και ενθουσιώδη. Η μάζα λοιπόν δεν γνωρίζει αμφιβολίες και αβεβαιότητες.

Παίρνει αμέσως ακραίες θέσεις, η παραμικρή υποψία μεταβάλλεται χωρίς σκέψη σε αδιαφιλονίκητη βεβαιότητα, ένα ίχνος αντιπάθειας σε άγριο μίσος. Επειδή ή ίδια ή μάζα τείνει σε ακρότητες, αντιδρά μόνο σε πολύ έντονα ερεθίσματα. Για να επιδράσει κανείς πάνω της, δεν χρειάζεται λογικά επιχειρήματα, αρκεί να σκιαγραφήσει την κατάσταση με τα πιο έντονα χρώματα, να υπερβάλλει και να επαναλαμβάνει διαρκώς τα ίδια πράγματα.

…Απαιτεί από τούς ήρωές της, δύναμη ή και βία ακόμη, θέλει να εξουσιάζεται, να καταπιέζεται και να φοβάται τον αρχηγό της…».

Εχει κανείς αμφιβολία, ότι και σήμερα τα ανωτέρω, είναι άκρως επίκαιρα; Κατά κανόνα είμαστε μαζάνθρωποι=αγέλη α(+)τόμων (=πάντα άτμητων, εγωκεντρικών, επίμονα κλειστών, άλογα συμφεροντολόγων…). Η μάζα αποτελείται από ά-τομα, που βλέπουν μόνο το στενό και ατομικό συμφέρον τους. Οχι από Πρόσωπα, που κοινωνούν ο ένας του άλλου. (Υπό αυτή την έννοια, κυριολεκτικά-ετυμολογικά, η λέξη «άτομο» είναι υποτιμητική…).

Τα Πρόσωπα αλληλοπεριχωρούνται, υπάρχει ο ένας δια του άλλου. Το Πρόσωπο, δεν επηρεάζεται, δεν σελιδοποιείται, δεν δια-σκεδάζει, αλλά ψυχ-αγωγείτε, σκέπτεται. Κατά δε μία ετυμολογική προσέγγιση (όχι ακαδημαϊκή, υπό τη στενή έννοια του όρου), ΣΚΕΠΤ-ΟΜΑΙ σημαίνει: ειμί+σκέπη. Δηλαδή ευρίσκομαι υπό την σκέπη (=ασφάλεια, προστασία) του νους μου, απλά είμαι μέσα στον εαυτό μου, προσεκτικός και αναλύων τα πάντα κάθε στιγμή κριτικά, θέτω διαρκώς ερωτηματικό στα πάντα και δεν ευρίσκομαι σε μόνιμη εξωστρέφεια, παθητικός ακροατής και μυωπικός θεατής της πραγματικότητας των ποικίλων δρωμένων.

Αλλωστε η μεγαλύτερη προσφορά της Ελληνικής Διανοήσεως στην ανθρωπότητα, ήταν ότι μετέβαλε την τελεία (.) της δυτικότροπης σκέψεως, σε ερωτηματικό. Οταν οι άλλοι λαοί, θεωρούσαν κάτι μη επιδεχόμενο βελτίωση ή αμφισβήτηση, ο Ελλην έθετε ερωτηματικό, ως άνθρωπος έχων έρωτα για την γνώση. Ακόμη στο κατ’ εξοχήν ετυμολογικό έργο της Ελληνικής Γραμματείας, «Κρατύλος» του Πλάτωνα, Ανθρωπος είναι ο «αναθρών ά όπωπε», δηλαδή, αυτός που ενδελεχώς, επισταμένως και συστηματικώς εξετάζει αυτά που βλέπει, κάτι που βέβαια δεν κάνουν τα θηρία.

Υπό το πρίσμα των παραπάνω, ας αναλογισθεί κάθε ένας από εμάς, που ανήκει, πως αντιδρά, μιλάει και συμπεριφέρεται σε όλο το φάσμα της ζωής του. Ποιός μπορεί να ισχυρισθεί με σοβαρότητα, συνειδητά, ότι δεν είναι μέρος της μάζας;

ΠΗΓΗ:
http://inthecity.gr/index.php/articles/5350-2012-11-11-22-11-25.html

Διαβάστε περισσότερα... »

ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ: 'ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ... ΠΥΡΙΝΗ ΔΟΚΙΣ'!

Δρος Δημητρίου Περδετζόγλου

  Το 371 π.Χ., στις 6 Ιουλίου, έγινε η ιστορική μάχη των Λεύκτρων της Βοιωτίας μεταξύ Σπαρτιατών και Θηβαίων. Η Μάχη αυτή ήταν ένα πολύ σημαντικό ιστορικό γεγονός, επειδή ήταν η πρώτη ήττα του ανίκητου μέχρι τότε στρατού της Σπάρτης, έπειτα από 500 έτη περίπου ηγεμονίας των Λακεδαιμονίων, στον τότε Ελλαδικό χώρο. Υπάρχει αναφορά του Διόδωρου Σικελιώτη, ο οποίος λέει ότι πριν τη μάχη των Λεύκτρων, έχουμε το εξής φαινόμενο. Στις 6 Ιουλίου 371 π.Χ., ένα θείο σημάδι προμήνυσε στους Λακεδαιμόνιους την απώλεια της ηγεμονίας τους. Φάνηκε δηλαδή στον ουρανό, επί πολλές νύχτες, μια φλεγόμενη λαμπάδα, που από το σχήμα της ονομάστηκε πύρινη δοκός. 

ΑΤΙΑ (UFO); ΦΥΣΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ; ΑΛΛΟ ΤΙ;  

Διαβάστε περισσότερα... »

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ - ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΓΙΑ ΑΤΙΑ;

           Δρος Δημητρίου Περδετζόγλου

Διαβάστε περισσότερα... »

ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΡΙΕΡΓΑ... ΟΜΩΣ ΑΛΗΘΙΝΑ!

Δημητρίου Κ. Περδετζόγλου

Δρ Φαρμακοποιού

1

 Ένας από τους επιφανέστερους Έλληνες Αστρονόμους είναι ο Αυτόλυκος ο Πιττανεύς.  Δύο από τα έργα του, που σώθηκαν σε ελληνική αραβική και λατινική έκδοση, είναι τα παλαιότερα αστρονομικά συγγράμματα που υπάρχουν.

  Ο Αυτόλυκος μέτρησε επ’ ακριβώς, (άγνωστη μέχρι σήμερα η μέθοδος που ακολούθησε), τον όγκο της Γης και της Σελήνης, καθώς και την απόσταση που τις χωρίζει! Επί πλέον υποστήριζε ότι στην ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΟΡΟΣΕΙΡΑ!!!

Οι ισχυρισμοί του Αυτόλυκου αποδίδονταν, ως δημιούργημα της οργιάζουσας φαντασίας του, ώσπου ο Γαλιλαίος (1564 – 1642), παρατηρώντας με το τηλεσκόπιό του την Σελήνη, διαπίστωσε ότι η επιφάνειά της, όντως είναι γεμάτη από βουνά και κοιλάδες. Αυτή ήταν η πρώτη επιβεβαίωση του Αυτόλυκου, έστω και καθυστερημένα.

Όταν, μάλιστα, αιώνες αργότερα οι Αμερικανοί αστροναύτες πέρασαν στην αθέατη πλευρά της Σελήνης, πράγματι, διαπίστωσαν την ύπαρξη εκείνης της μεγάλης οροσειράς. Σήμερα η οροσειρά αυτή ονομάζεται «Autolycus», από το όνομα του πρώτου ανθρώπου που την ανέφερε.  Όμως, και μόνο η αναφορά του Αυτόλυκου στην αθέατη πλευρά της Σελήνης και στην ύπαρξη της άγνωστης οροσειράς, θέτει πολλά ερωτηματικά.

•     Με ποίο τρόπο ο Έλληνας αστρονόμος διαπίστωσε την ύπαρξή της;

•     Πως έκανε παρατηρήσεις στην αθέατη πλευρά της Σελήνης;

•     Πως μπόρεσε να δει μια οροσειρά, που όχι μόνο είναι αόρατη δια γυμνού οφθαλμού, αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται στην περιοχή εκείνη που είναι μονίμως στην πίσω πλευρά της Σελήνης; Ακόμα κι αν κάποιος διαθέτει το τελειότερο τηλεσκόπιο και πάλι θα ήταν αδύνατον να έχει οπτική επαφή με την πίσω πλευρά της Σελήνης.

   Ο Αυτόλυκος ο Πιτταναίος ή Πιττανεύς (περ. 360 π.Χ. – περ. 290 π.Χ.) ήταν ένας αρχαίος Έλληνας αστρονόμος, μαθηματικός και γεωγράφος.

«Αυτόλυκος» σημαίνει «αυτόφωτος», αυτός που έχει το δικό του φως.

     Ο Αυτόλυκος γεννήθηκε στην Πιττάνη της Αιολίδας, στη Μικρά Ασία. Δεν είναι γνωστό τίποτα από τη ζωή του. Τα έργα του φαίνεται ότι γράφτηκαν ή τουλάχιστον ολοκληρώθηκαν στην Αθήνα, ανάμεσα στα έτη 335 π.Χ. και 300 π.Χ.. Τα σωζόμενα έργα του Αυτολύκου περιλαμβάνουν ένα βιβλίο για τις σφαίρες, το «Περί της κινουμένης σφαίρας», που περιλαμβάνει δώδεκα ζητήματα περί σφαιρικής αστρονομίας και ειδικότερα περί της όψης του ουρανού και της θέσεως των περί  αυτόν κύκλων συναρτήσει του γεωγραφικού πλάτους του τόπου παρατήρησης και έτερο "Περί ανατολών και δύσεων των ουράνιων σωμάτων", που διαιρείται σε δύο μέρη. Στο πρώτο περιλαμβάνει δεκατρείς αστρονομικές προτάσεις, ενώ το δεύτερο αναφέρεται στη διαίρεση του ζωδιακού κύκλου σε δωδεκατημόρια. Το «Περί της κινουμένης σφαίρας» θεωρείται η αρχαιότερη μαθηματική πραγματεία που σώζεται στο σύνολό της.

        Ο Αυτόλυκος γεννήθηκε στην Πιττάνη της Αιολίδας, στη Μικρά Ασία. Δεν είναι γνωστό τίποτα από τη ζωή του. Τα έργα του φαίνεται ότι γράφτηκαν ή τουλάχιστον ολοκληρώθηκαν στην Αθήνα, ανάμεσα στα έτη 335 π.Χ. και 300 π.Χ.. Τα σωζόμενα έργα του Αυτολύκου περιλαμβάνουν ένα βιβλίο για τις σφαίρες, το «Περί της κινουμένης σφαίρας», που περιλαμβάνει δώδεκα ζητήματα περί σφαιρικής αστρονομίας και ειδικότερα περί της όψης του ουρανού και της θέσεως των περί  αυτόν κύκλων συναρτήσει του γεωγραφικού πλάτους του τόπου παρατήρησης και έτερο "Περί ανατολών και δύσεων των ουράνιων σωμάτων", που διαιρείται σε δύο μέρη. Στο πρώτο περιλαμβάνει δεκατρείς αστρονομικές προτάσεις, ενώ το δεύτερο αναφέρεται στη διαίρεση του ζωδιακού κύκλου σε δωδεκατημόρια. Το «Περί της κινουμένης σφαίρας» θεωρείται η αρχαιότερη μαθηματική πραγματεία που σώζεται στο σύνολό της.

    Ο Ευκλείδης αναφέρεται σε εργασίες του Αυτολύκου. Ο Αυτόλυκος υπήρξε δάσκαλος του Αρκεσιλάου. Ο Διογένης ο Λαέρτιος γράφει ότι ο Αρκεσίλαος συνοδεύθηκε από τον δάσκαλό του Αυτόλυκο σε ένα ταξίδι στις Σάρδεις. Ο Φραγκίσκος Μαυρόλυκος μετέφρασε τα σωζόμενα έργα του Αυτολύκου τον 16ο αιώνα. Οι αστρονομικοί όροι «ακρονύκτιος» και «κοσμική ανατολή των αστέρων», εισάχθηκαν από τον Αυτόλυκο.

    Στη Γεωμετρία, ο Αυτόλυκος μελέτησε τα χαρακτηριστικά και την κίνηση μιας σφαίρας στο ομώνυμο έργο του. Ο Θεοδόσιος της Βιθυνίας βασίσθηκε για το έργο του «Σφαιρικά» στην εργασία του Αυτολύκου. Ο Αυτόλυκος μελέτησε ακόμη τη σχέση ανάμεσα στην ανατολή και στη δύση των ουράνιων σωμάτων και έγραψε ότι «κάθε αστέρας που ανατέλλει και δύει, πάντα ανατέλλει και δύει στα ίδια σημεία στον ορίζοντα».

   Προς τιμή του Αυτολύκου, φέρει το όνομά του, ο ένας από τους τρεις μεγάλους κρατήρες στο βόρειο ημισφαίριο της Σελήνης, πάνω από τα σεληνιακά Απέννινα όρη, στη Θάλασσα των Βροχών. Η περιγραφείσα απο τον Αυτόλυκο οροσειρά, στην αθέατη (far side, dark side) πλευρά της σελήνης, έχει ύψος 6.500 m περισσότερο, απο την υψηλότερη κορυφή του  Mons Huygens (4,7 Km ύψος) της μεγαλύτερης οροσειράς Montes Apenninus, της ορατής (near side) πλευράς της σελήνης.

ΠΗΓΗ:
-el.wikipedia.org
-NASA

==============================================

2

    Στο Έργο του Πλάτωνος, «Φαίδων» ή «Περί Ψυχής» (110b, 6-7) «ακούμε» τον Σωκράτη να περιγράφει τον Πλανήτη Γη, όπως ακριβώς τον γνωρίζουμε σήμερα μέσα από τις κάμερες της σύγχρονης τεχνολογίας. Λέει ο Σωκράτης: Λέγεται λοιπόν ότι η Γη είναι, αν την έβλεπε κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες (σφαίρες επίσκυρου, δηλ. μπάλες ποδοσφαίρου) εκείνες που είναι καμωμένες από δώδεκα κομμάτια διαφορετικά δέρματα. 

Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το καθένα, και τα χρώματα που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι μας εδώ, δεν είναι παρά απομιμήσεις εκείνων των χρωμάτων. Από κει λοιπόν βλέπουμε ότι η γη είναι χρωματισμένη απ αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά και καθαρά από τα εδώ. Οι κοιλότητες παίρνουν μια απόχρωση λαμπρή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων ώστε να δίνει εντύπωση ενιαίας εικόνας πολύχρωμης. Αυτή λοιπόν η γη είναι στολισμένη με διάφορα πετράδια και ωραία χρώματα, και ακόμα με χρυσάφι ασήμι και άλλα παρόμοια ώστε να είναι απόλαυση για καλότυχους θεατές. 

Δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε, πως ο Σωκράτης γνώριζε όλες αυτές τις λεπτομέρειες. Το βέβαιο είναι ότι για να κάνει κάποιος μια τέτοια περιγραφή, δυο ερμηνείες υπάρχουν. Ή να έχει προσωπική εμπειρία, ή να είναι περιγραφή εμπειρίας κάποιου άλλου…

ΚΕΙΜΕΝΟ

[110b] έγεται τοίνυν, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη

ἡ γῆ αὐτὴ ἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυ-τοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰἐνθάδε εἶναι χρώματα ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς

[110 [110c] καταχρῶνται. ἐκεῖ δὲ πᾶσαν τὴν γῆν ἐκ τοιούτων εἶναι, καὶ πολὺ ἔτι ἐκ λαμπροτέρων καὶ καθαρωτέρων ἢ τούτων∙ τὴν

μ μὲν γὰρ ἁλουργῆ εἶναι [καὶ] θαυμαστὴν τὸ κάλλος, τὴν δὲ χρυσοειδῆ, τὴν δὲ ὅση λευκὴ γύψου ἢ χιόνος λευκοτέραν,καὶ ἐκ τῶν ἄλλων χρωμάτων συγκειμένην ὡσαύτως, καὶ ἔτι

πλειόνων καὶ καλλιόνων ἢ ὅσα ἡμεῖς ἑωράκαμεν. καὶ γὰρ

α αὐτὰ ταῦτα τὰ κοῖλα αὐτῆς, ὕδατός τε καὶ ἀέρος ἔκπλεα

[110 [110d] ὄντα, χρώματός τι εἶδος παρέχεσθαι στίλβοντα ἐν τῇ τῶν

ἄλλων χρωμάτων ποικιλίᾳ, ὥστε ἕν τι αὐτῆς εἶδος συνεχὲς

ποικίλον ποικίλον φαντάζεσθαι.

Ο ισχυρισμός αυτός του Σωκράτη, μέχρι πρόσφατα, προβλημάτιζε τους μελετητές των πλατωνικών έργων, αφού ναι μεν γνωρίζουμε πλέον το σφαιρικό σχήμα της Γης, όμως το ότι η γήινη σφαίρα είναι και «δωδεκάσκυτος»; Μεταγενέστερα διαπιστώθηκε, ότι ο γήινος φλοιός «επιπλέει» πάνω σε δώδεκα μεγάλες τεκτονικές πλάκες, αποτέλεσμα των οποίων είναι οι σεισμοί. 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Λέγεται λοιπόν, ω συνομιλητή, πως η γη είναι, αν την έβλεπε 

κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες (μπάλες ποδοσφαίρου)* 

που είναι από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος . 

Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν 

από τα χρώματα που έχει το καθένα, ενώ τα χρώματα που

χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι μας εδώ,δεν είναι παρά απομιμήσεις 

εκείνων των χρωμάτων.

Εκεί λοιπόν όλη η γη είναι χρωματισμένη απ' αυτά τα χρώματα,

που είναι πιο λαμπεράκαι καθαρά από τα εδώ. Κάποιο μέρος της είναι πορφυρό και καταπληκτικό στηνομορφιά, ένω άλλο χρυσωπό, άλλο λευκότερο από το γύψο και το χιόνι, και έτσι είναι χρωματισμένη και με τα άλλα χρώματα, και ακόμα περισσότερα, και ωραιότερα από όσα εμείς έχουμε δει. 

Γιατί ακόμα και οι κοιλότητες της που είναι γεμάτες αέρα και νερό, παίρνουν μια απόχρωση λαμπερή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων, ώστε να δίνει την εντύπωση μιας ενιαίας εικόνας πολύχρωμης.

* Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε το Επίσκυρον, παιχνίδι με σφαίρες (δηλαδή με μπάλες) περίπου ίδιο με το σημερινό ποδόσφαιρο

Δηλαδή, παραπάνω ο Πλάτων αναφέρει ότι ο Σωκράτης έλεγε «αν κάποιος έβλεπε τη Γη από ψηλά, θα διαπίστωνε ότι μοιάζει με τις μπάλες που έχουν φτιαχτεί από δώδεκα χρωματιστά είδη δέρματος».

Η λιθόσφαιρα (το εξωτερικό τμήμα του στερεού φλοιού της Γης) χωρίζεται σε μικρό αριθμό πλακών που "επιπλέουν" και κινούνται ανεξάρτητα πάνω στο μανδύα της γης.

Οι πλάκες αυτές ονομάζονται τεκτονικές πλάκες. Tο μεγαλύτερο μέρος της σεισμικής δραστηριότητας της Γης συμβαίνει στα όρια αυτών των πλακών.

Η εξωτερική λιθόσφαιρα συντίθεται από δώδεκα μεγάλες τεκτονικές πλάκες (και αρκετές μικρότερες). 

Διπλό "κλίκ" επι της εικόνας, για μεγέθυνση

πηγή (άνευ επεξεργασίας)

                  ΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΣΕΣ ΣΗΜΕΡΑ 
12 ΜΕΓΑΛΕΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΠΛΑΚΕΣ

==============================================

 3 

Η ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ ΤΟΥ ΒΑΡΥΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΝΕΥΤΩΝΑ !

             Έργο ΠΛΑΤΩΝΟΣ «ΦΑΙΔΩΝ» ή περί ψυχής (109a)

 Αρχαίο κείμενο:

Πέπεισμαι τοίνυν, ἦ δ' ὅς, ἐγὼ ὡς πρῶτον μέν, 
εἰ ἔστιν ἐν μέσῳ τῷ οὐρανῷ περιφερὴς οὖσα, μηδὲν αὐτῇ δεῖν μήτε ἀέρος πρὸς τὸ μὴ πεσεῖν μήτε 
ἄλλης ἀνάγκης μηδεμιᾶς τοιαύτης, ἀλλὰ ἱκανὴν εἶναι αὐτὴν ἴσχειν 
τὴν ὁμοιότητα τοῦ οὐρανοῦ αὐτοῦ ἑαυτῷ πάντῃ καὶ τῆς γῆς αὐτῆς τὴν ἰσορροπίαν. 
ἰσόρροπον γὰρ πρᾶγμα ὁμοίου τινὸς ἐν μέσῳ τεθὲν οὐχ ἕξει μᾶλλον οὐδ' ἧττον οὐδαμόσε κλιθῆναι, 
ὁμοίως δ' ἔχον ἀκλινὲς μενεῖ.πρῶτον μὲν τοίνυν, ἦ δ' ὅς, τοῦτο πέπεισμαι.

Μετάφραση:

Εχω πεισθεί λοιπόν , ότι η γη είναι σφαιρική και δεν έχει ανάγκη ούτε αέρος ούτε άλλου στηρίγματος δια να μην πέσει. Αλλά αρκεί δια να συγκρατείται η ομοιογένεια του ουρανού αυτού, προς εαυτόν σε όλα τα σημεία και η ισορροπία αυτής της ίδιας της γης,επειδή κάθε πράγμα που ισορροπεί εντός ομοιογενούς περιβάλλοντος που και αυτότελεί εν ισορροπία δεν μπορεί να κλίνει προς καμία πλευρά και θα παραμείνει ακλινές, δηλ. αμετακίνητο.

(Νευτώνειος Νόμος βαρύτητος: F=G*m1m2/r^2)

Διαβάστε περισσότερα... »